Ιστορίες τρέλας σε βάρος των εργαζομένων (πάντα)
Εχουμε και λέμε: Οι τράπεζες ζητούν από το δικαστήριο να γίνει δεκτή η αίτηση τους για την προστασία των συμφερόντων τους έναντι των πάντων στον ΔΟΛ. Οι εργαζόμενοι παρεμβαίνουν και ζητούν να μείνει ανοικτός ένας λογαριασμός για να κυκλοφορούν τα έντυπα εξηγώντας ότι αν κλείσουν υπάρχει απώλεια αξίας της περιουσίας των τραπεζών πλέον. Οι ...
τράπεζες δεν συμφωνούν αρχικά και μετά κρατούν υποτίθεται ουδέτερη στάση. Ο δικαστής αποφασίζει τη συντριβή των εργαζομένων σε κάθε επίπεδο. Καμία δυνατότητα διεκδίκησης και δεν ασχολείται με το αίτημα για τον ανοικτό λογαριασμό. Οι εργαζόμενοι κατεβάζουν το διακόπτη. Μετά απο λίγα 24ωρα με κλειστό τον ΔΟΛ ζητούν το άνοιγμα του λογαριασμού. Οι τράπεζες εμφανίζονται και λένε «ουπς κάναμε λάθος την προηγούμενη φορά, δεν είχαμε καταλάβει καλά να ανοίξει ο λογαριασμός». Ο δικαστής λέει ναι. Ενα μήνα μετά εκδικάζεται η αίτηση των τραπεζών για να μπει εκκαθαριστής στον ΔΟΛ και αλλάζουν και πάλι στάση και ζητούν να μπλοκαριστεί ο ανοικτός λογαριασμός, ενώ γνωρίζουν ότι αν το αίτημα τους γίνει δεκτό την ίδια στιγμή ο ΔΟΛ οι εργαζόμενοι θα αντιδράσουν και πάλι και κάνουν απεργία και θα πάνε σε εκκαθάριση με κλειστό το μαγαζί. Και ο δικαστής αυτή τη φορά αγνοεί το αίτημα των τραπεζών και δίνει εντολή να μείνει ο λογαριασμός ανοικτός. Τελικά οι τράπεζες τι θέλουν; Επίσης ποιός δικαστής έχει δίκιο; Εκείνος που λέει ότι δεν είναι αρμοδιότητα του το θέμα του λογαριασμού και δεν ασχολείται με το θέμα, εκείνος που λέει ναι αν συμφωνούν όλοι οι εμπλεκόμενοι ή εκείνος που λέει ναι άσχετα με το τι λένε οι τράπεζες;
ΥΓ: Η στάση των τραπεζών στη σημερινή εκδίκαση είναι πρόκριμα για τη στάση του εκκαθαριστή; Δίνουν το μήνυμα στους εργαζομένους ότι δεν πρέπει να περιμένουν όσο διαρκεί η διαδικασία εκκαθάρισης ότι θα πληρώνονται ή αν θα πληρώνονται θα παίρνουν απλά ένα χαρτζιλίκι;
enimerosi24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου