Γράφει ο Τάσος Παππάς
Μπορεί σε μια συζήτηση για δουλειές ανάμεσα σε αυτόν που καίγεται να πουλήσει και σ’ αυτόν που δεν βιάζεται να αγοράσει, ένας τρίτος, που δεν βάζει χρήματα αλλά απλώς παρίσταται, χαιρετίζει και ενίοτε συμβουλεύει, να ζητάει να κάνει κουμάντο;
Η αυτονόητη απάντηση είναι «όχι». Αν μάλιστα επιχειρεί με επιθετική αγένεια να καθορίσει το βάθος, την έκταση και το τίμημα της συμφωνίας, το πιθανότερο είναι να απαιτήσουν και οι δύο πλευρές να το βουλώσει, διαφορετικά θα τον πετάξουν έξω. Ετσι συμβαίνει στις κανονικές εμπορικές συναλλαγές...
Ομως στις κουβέντες που γίνονται στο «Χίλτον» μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των.. δανειστών, αν και έχουν εμπορικό χαρακτήρα, παραβιάζονται όλοι οι κανόνες. Ο υποψήφιος αγοραστής όχι μόνο ανέχεται τον τρίτο, αλλά τον σιγοντάρει.
Το ΔΝΤ (ο τρίτος στην ιστορία μας) συμμετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα με την ιδιότητα του τεχνικού συμβούλου. Δεν έχει βάλει φράγκο (μην πάει το μυαλό σας στο... κακό, σχήμα λόγου είναι που έλκει την καταγωγή του από την εποχή της δραχμής), ακόμη δεν έχει αποφασίσει αν θα εμπλακεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο πρόγραμμα, αμφισβητεί τα στοιχεία που έχουν κατατεθεί στο τραπέζι με την έγκριση των συμβαλλομένων, εγκαταλείπει τις θέσεις στις οποίες είχε συμφωνήσει στο μεσοδιάστημα, και παρ’ όλα αυτά κάνει παιχνίδι. Βρόμικο.
Πού ποντάρει; Η κυβέρνηση θέλει να πουλήσει ακριβά το τομάρι της, αλλά δεν μπορει να παίξει καθυστέρηση με την ελπίδα να αποσπάσει περισσότερα ανταλλάγματα στο μέλλον. Οι Ευρωπαίοι (δυνάμει σύμμαχοι) είναι αιχμάλωτοι της λογικής Σόιμπλε ότι «χωρίς το ΔΝΤ πρόγραμμα δεν υπάρχει».
Παρά τα όσα λένε δημοσίως και παρά τις συστάσεις που απευθύνουν στο ΔΝΤ να γίνει λίγο πιο διαλλακτικό, στο παρασκήνιο εμφανίζονται πρόθυμοι, προκειμένου να το κρατήσουν στο γήπεδο, να του δώσουν τα πάντα, αδιαφορώντας αν θα καταργηθούν βασικές αρχές του λεγόμενου ευρωπαϊκού κεκτημένου, το οποίο υποτίθεται πως οφείλουν να υπερασπίζονται.
Πιέζουν κι αυτοί με τη σειρά τους την ελληνική κυβέρνηση να αφήσει κατά μέρος τις απόψεις της για τα εργασιακά (δεν είναι αριστερές ιδεοληψίες, όπως ισχυρίζεται η ελληνική Δεξιά, αφού ισχύουν και σε χώρες που έχουν συντηρητικές κυβερνήσεις), να βάλει στον πάγο τις ιδέες της για φιλολαϊκά αντίβαρα και να κλείσει την υπόθεση γρήγορα.
Με λίγα λόγια δεν λειτουργούν ως αμερόληπτοι μεσολαβητές, δεν προσπαθούν να συμβιβάσουν τα πράγματα. Δεν είναι ανιδιοτελείς. Είναι διαιτητές σε διατεταγμένη υπηρεσία. Τύφλα να ‘χει η παράγκα.
Προς την ίδια κατεύθυνση πιέζουν κόμματα, μέσα ενημέρωσης, τραπεζίτες και επιχειρηματίες. Και εδώ η υποκρισία περισσεύει. Οδύρονται για το κακό που έχει βρει τη χώρα (δικό τους έργο), εκφράζουν τη συμπάθειά τους στα θύματα για όσα έχουν υποστεί (αρνούνται όμως να συμπράξουν για να μην περάσει το πακέτο του ΔΝΤ) και καταγγέλλουν την κυβέρνηση και γιατί κωλυσιεργεί και γιατί είναι έτοιμη να υπογράψει μια επώδυνη συμφωνία.
Ο εκτσογλανισμός του ευρωπαϊκού τόξου. Στην ντόπια και στην ξένη εκδοχή του.
- από την Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου