Ο Πολ Κρουγκμαν αμφισβητεί την υποτιθέμενη «επιτυχία» της λιτότητας σε Ισπανία και Πορτογαλία, με άρθρο του στους New York Times.
Για να υποστηρίξει κάποιος ότι η «λιτότητα πέτυχε» πρέπει να τηρούνται δύο προϋποθέσεις σημειώνει ο αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος.
Πρώτον να καθοριστεί η επιτυχία σε πολύ χαμηλά επίπεδα και δεύτερον θα πρέπει να παρερμηνευτούν... εσκεμμένα οι θεωρίες του Κεϊνς σχετικά με τη διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης.
Παρουσιάζοντας ένα διάγραμμα ανάπτυξης του ισπανικού ΑΕΠ ο Π. Κρούγκμαν σημειώνει: βλέπουμε μια τρομερή ύφεση που αφήνει την Ισπανία πολύ κάτω από το επίπεδο της προ κρίσης περιόδου και ακόμη περισσότερο κάτω από την τάση αύξησης που είχε, η οποία μάλιστα ακολουθείται από μια ανάκαμψη η οποία ακόμα κι αν συνεχίσει με τους σημερινούς ρυθμούς, θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Και ερωτά: Είναι αυτό μια δικαίωση της πολιτικής λιτότητας;
Ο Πολ Κρούγκμαν παραθέτει στο άρθρο του μια παλαιότερη δήλωση του που αμφισβητεί τις «κλασσικές» μακροοικονομικές θεωρίες που λένε: «με το πέρασμα του χρόνου ο σταδιακός αποπληθωρισμός αυξάνει την ανταγωνιστικότητα, οδηγώντας σε ανάκαμψη και αύξηση της απασχόλησης, αυτό συνεπάγεται μια περίοδο ανάπτυξης άνω του φυσιολογικού και εμμέσως, παράλληλη αύξηση των εξαγωγών άνω του κανονιού ρυθμού».
Αυτοί οι δείκτες είναι πραγματικά ό, τι προβλέπει το μοντέλο, επισημαίνει. Το θέμα, ωστόσο, είναι ότι μπορεί να πάρει πολύ χρόνο - και υπάρχει μεγάλος πόνος κατά την πορεία.
Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο που είχε υπογραμμίσει ο Μίλτον Φρίντμαν στο έργο του για τις ευέλικτες συναλλαγματικές ισοτιμίες στο οποίο ανέφερε ότι: Η ανεργία παράγει σταθερά πτωτικές πιέσεις στις τιμές και τους μισθούς και η προσαρμογή δεν θα έχει ολοκληρωθεί έως ότου ο αποπληθωρισμός έχει τρέξει την καταθλιπτική πορεία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου