Αυτό που έκανε τον Μπουρντέν να ξεχωρίζει...

Ο άνθρωπος που έλεγε ιστορίες για τις κατσαρόλες των ανθρώπων

Γράφει ο Γιάννης Αλμπάνης 

Βλέπω την παρουσιάστρια του CNN Kate Bolduan να κλαίει παρουσιάζοντας το θέμα για την αυτοκτονία του Άντονι Μπουρντέν. Δεν είναι συνηθισμένο να «σπάει» μια έμπειρη δημοσιογράφος της οποίας οι αναγγελίες των θανάτων των celebrities αποτελούν μέρος της καθημερινής ρουτίνας. Ο Άντονι Μπουρντέν  δεν ήταν όμως ένας ακόμα  διάσημος για τον οποίο θα αρχίσουμε τα.. RIP στο Facebook και το Instagram...
Αυτό που έκανε τον Μπουρντέν να ξεχωρίζει, ήταν ότι αφηγήθηκε τις ιστορίες των «απλών ανθρώπων», σε μια εποχή όπου η τηλεόραση έχει καταληφθεί από τα celebrities, τα ψώνια, τους πάμπλουτους και τους πολιτικούς. Ο Μπουρντέν επέλεξε να μην πάει στα ακριβά εστιατόρια, να μην συζητήσει με τους σεφ των πολλών αστεριών Michlelin, να μην παρουσιάσει τις gourmet δημιουργίες. Αντιθέτως, προτίμησε να μας παρουσιάσει όποια «τρύπα» του κινούσε το ενδιαφέρον, από την Μπανγκόνγκ έως την Κινσάσα, να φάει τα φαγητά που τρώει όλος ο κόσμος, μερικές φορές απίστευτα παράξενα, και να κουβεντιάσει με τους «απλούς ανθρώπους» οι οποίοι είναι σταθερά αόρατοι στα media.

Ακούγοντας τις συζητήσεις που γίνονταν γύρω από την κατσαρόλα που κόχλαζε, δεν γνωρίσαμε μόνο τις εθνικές κουζίνες έτσι όπως πραγματικά είναι, χωρίς δηλαδή τον παραμορφωτικό φακό της διεθνούς βιομηχανίας της μαγειρικής. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι συναντηθήκαμε με τον  πολύμορφο «πολιτισμό της καθημερινότητας» της κάθε χώρας, πολιτισμός που συστηματικά υποτιμάται, πλουτίσαμε τις γνώσεις μας για την παγκόσμια πολιτική σκηνή, θυμηθήκαμε πόσο συναρπαστικές και περίπλοκες είναι οι ιστορίες των «απλών ανθρώπων», οι ιστορίες της κατσαρόλας. Για να χρησιμοποιήσω τις λέξεις του ίδιου του Μπουρντέν, καταλάβαμε κάτι παραπάνω για την «ανθρώπινη κατάσταση».

Ένας ωραίος τύπος
Πέρα από την πολύ πρωτότυπη κι ενδιαφέρουσα δουλειά του, ο Άντονι Μπουρντέν ήταν  και πολύ ωραίος τύπος. Πάντοτε στην απέναντι πλευρά του κυρλέ και της σούπερ τελειότητας, ακόμα και όταν δοξάστηκε κι έβγαλε πολύ χρήμα. Ένα τύπος που είχε τσαλακωθεί πολύ, αλλά το πάλευε. Δεν έκρυψε τα προβλήματα και τις αποτυχίες του, το τράβηγμα με τα ναρκωτικά
Του άρεσαν επίσης όλα όσα πρέπει να αρέσουν σε κάποιον. Κάποτε είχε πει: «Ήθελα το τέλειο πιάτο. Ήθελα επίσης -για να είμαι απολύτως ειλικρινής- το συνταγματάρχη Ουόλτερ Ε. Κουρτς, το Λόρδο Τζιμ, τον Λόρενς της Αραβίας, τον Κιμ Φίλμπι. Ήθελα να βρω ,-όχι ήθελα να είμαι- ένας από αυτούς τους διεφθαρμένους ήρωες και τα παλιοτόμαρα του Γκράχαμ Γκριν, του Τζόζεφ Κόνραντ, του Φράνσις Κόπολα και του Μάικλ Τσιμίνο. Ήθελα να κάνω το γύρο του κόσμου μ’ ένα άθλιο γκοφρέ ριγέ σακάκι και να μπλέξω σε μπελάδες. Ήθελα περιπέτειες.» Ακριβώς, δηλαδή…

Στη Γάζα
Με τις δύο εκπομπές του, το No Reservation στο Travel Channel και το Parts Unknown στο CNN, πήγε σε επικίνδυνα μέρη, όπως η Λιβύη, η Μιανμάρ και η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Αν και Αμερικανός τόλμησε να πάει στο Ιράν. Και είχε το θάρρος να δείξει τη βρώμικη πλευρά του κόσμου μας.
Για την εκπομπή του στη Γάζα θα βραβευτεί  από το Μουσουλμανικό Συμβούλιο Δημοσιών Υποθέσεων –θυμηθείτε πρόκειται για «εκπομπή μαγειρικής»… . Ο Μπουρντέν δεν παρουσίασε μόνο να δεινά της ισραηλινής κατοχής. Έκανε κάτι σημαντικότερο: Έδειξε τους Παλαιστίνιους όχι σαν αιμοσταγείς τρομοκράτες, αλλά σαν κανονικούς ανθρώπους που λένε τις δικές τους ιστορίες γύρω από την κατσαρόλα. Παραλαμβάνοντας το βραβείο, θα πει ότι  το χειρότερο που έχει συμβεί στους Παλαιστίνιους είναι ότι τους έχουν ληστέψει την ανθρώπινη ιδιότητά τους.  «Οι άνθρωποι δεν είναι στατιστικές. Αυτό είναι όλο που προσπαθούμε να δείξουμε», θα προσθέσει.

Ο Άντονι Μπουρντέν πάλεψε πολύ με τα σκοτάδια του. Στο τέλος την πάτησε –έτσι γίνεται συνήθως. Θα μας λείψει έτσι που είμαστε βυθισμένοι στη βλακεία, το ψέμα και τον κονφορσμισμό. Αλλά θα είναι πάντα παρών κάθε φορά που οι απλοί άνθρωποι θα λένε τις ιστορίες τους γύρω από μια κατσαρόλα.

* το κείμενο του Γιάννη Αλμπάνη είναι από το icookgreek. com

zoornalistas