Το συζητάμε;

Στην Ελλάδα υπάρχουν λίγοι αναγνώστες και πολλοί συγγραφείς. Αν γινόταν μια ιδιότυπη ειδική στατιστική έρευνα θα έδειχνε ότι σε κάθε Έλληνα αναγνώστη αντιστοιχούν καμιά πενηνταριά Έλληνες συγγραφείς.  Και όπως έχει πει ένας καλός ηθοποιός,
σκηνοθέτης και θεατράνθρωπος, ο Θανάσης Παπαγεωργίου, «οι μισοί Έλληνες είναι ηθοποιοί και οι άλλοι μισοί συγγραφείς»...

Ο καθένας γράφει για τη ζωή του, για τη ζωή της γιαγιάς του, για το μυθιστόρημα που μοιάζει με τον δικό του βίο. Στο διαδίκτυο διαφημίζονται σεμινάρια δημιουργικής γραφής και στο facebook η πληρωμένη καταχώριση σου προτείνει να γίνεις εκδότης του εαυτού σου.

Γράφουμε πολύ και διαβάζουμε λίγο, όπως ακριβώς μιλάμε πολύ και ακούμε ελάχιστα. Οι συζητήσεις μας είναι μαραθώνιοι παράλληλων μονολόγων, συνήθως θορυβώδεις, που σπάνια διασταυρώνονται μεταξύ τους. Το ποιος θα πάρει τον λόγο στην παρέα μοιάζει με την παλιά ενδοοικογενειακή μάχη (όταν στα σπίτια είχαν μόνο μία συσκευή τηλεόρασης) για το ποιος θα πάρει το τηλεκοντρόλ.

Είναι ηδονικό για κάθε μέλος μιας συζήτησης με ανταγωνισμό μονολόγων, να μιλάει για τον εαυτό του, τις αναμνήσεις του, τα παιδιά του, τα πόσα καπνίζει, πώς ξυπνάει το πρωί, τι τρώει και τι πίνει. Όλα αυτά με λεπτομέρειες πυκνοειπομένες ώστε να σχηματίζουν ένα αδιαπέραστο τείχος που, θεωρητικά τουλάχιστον, δεν θα μπορέσει να σπάσει κανείς της παρέας.

Επιδεξιότητα στη συζήτηση δεν είναι το πώς θα τα πεις καλά και να ακούγεσαι ενδιαφέρων, αλλά το πώς θα παρακολουθείς τον άλλον όχι για να ακούσεις τι λέει, αλλά για να βρεις τη χαραμάδα στο μπετόν του δικού του μονολόγου ώστε να τη χωθείς και να πεις τον δικό σου. Φυσικά προσέχοντας μην αφήσεις εσύ χαραμάδα και σου πάρει τον λόγο κάποιος ανάγωγος εγωιστής που σε διακόπτει όταν μιλάς.

harddog