O Αλέξης Τσίπρας δεν… είδε φως και μπήκε. Η προσέγγιση με την κεντροαριστερά, στην βάση ενός μεταμνημονιακού, μετασχηματισμού του πολιτικού χάρτη κι ενός νέου...
προοδευτικού τόξου, αποτελεί μέρος του στρατηγικού του σχεδιασμού και δεν το κρύβει (σε πείσμα ισχυρών θυλάκων «αντίστασης», ακόμη και εντός ΣΥΡΙΖΑ).
«Θα χαιρόμασταν ειλικρινά» δήλωνε τον περασμένο Ιούνιο, και σε ουδέτερο πολιτικό χρόνο, «εάν το ΠΑΣΟΚ έβρισκε ξανά τον προοδευτικό του προσανατολισμό, αλλά και το κουράγιο να ανοίξει έναν ειλικρινή και χωρίς προκαταλήψεις διάλογο με την κυβερνώσα Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ, για την προοπτική της προοδευτικής διακυβέρνησης μετά το τέλος των μνημονίων. Εμείς, πάντως, θα είμαστε εκεί».
Ως εκ τούτου, το χθεσινό άνοιγμα στην Φώφη Γεννηματά, με την επιστολή του για την συνταγματική μεταρρύθμιση, δεν είναι απλός τακτικισμός . Ούτε αποτελεί ευκαιριακή και μεμονωμένη εκμετάλλευση των «τριβών» (sic) εντός του Κινήματος Αλλαγής, όπως θέλουν να το διαβάζουν οι θιασώτες του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου». Το timing βεβαίως έχει την δική του σημασία. Όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος χρίζει εαυτόν έσχατο φρουρό του πολιτεύματος και της δημοκρατίας, κηρύσσει θεσμική εκτροπή και κατακεραυνώνει την Φώφη Γεννηματά επειδή αποτόλμησε, ερήμην του, να ζητήσει διάλογο για την αναθεώρηση του συντάγματος, είναι όντως ευκαιρία για όλες τις πλευρές να μετρήσουν δυνάμεις και να αναμετρηθούν με το παρελθόν και το μέλλον τους.
Πέραν αυτού όμως, το άνοιγμα Τσίπρα έχει στρατηγική αφετηρία και στόχευση. Το δίπολο μνημονίου – αντιμνημονίου έχει εκπνεύσει προ πολλού, η διακυβέρνηση ήταν πολύ σκληρή για να χωρέσει αυταπάτες, και στο ευρωπαϊκό γήπεδο η σύγκλιση αριστεράς και, ηττημένης έστω, σοσιαλδημοκρατίας, δείχνει ως το μοναδικό ρεαλιστικό αντίβαρο απέναντι στο τόξο νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς. Όλα αυτά αποτιμώνται στο Μαξίμου, όπως προσμετράται και το γεγονός ότι η συγκατοίκηση με τους ΑΝΕΛ έχει – μετεκλογική – ημερομηνία λήξης. Και μαζί διερευνώνται και «γονιμοποιούνται» οι δυνατότητες «οριζόντιας αναδιάταξης του πολιτικού χάρτη» όπως την προσδιόρισε ο Νίκος Βούτσης με αφορμή το Μακεδονικό.
Δεν πρόκειται για εγχείρημα εγγυημένου αποτελέσματος, ούτε άνευ ρίσκου. Όχι μόνον εντός ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε, αλλά και εντός κυβέρνησης, υπάρχουν ισχυρές ταλαντεύσεις για το «με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε». Οι «53+» υπενθυμίζουν σταθερά ότι για την ριζοσπαστική αριστερά το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν πάντοτε «στην άλλη πλευρά του ποταμιού», ο στενός κομματικός πυρήνας φοβάται ενστικτωδώς ρεφορμιστικές μεταλλάξεις, κι ακόμη και οι υπέρμαχοι της «αναδιάταξης» δεν βλέπουν απαραιτήτως με τους ίδιους όρους τις προοδευτικές συγκλίσεις. Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, για παράδειγμα, περιόρισε τις δυνατότητες συζήτησης μόνον «με ανθρώπους που προέρχονται από τον συγκεκριμένο χώρο» και είπε ότι δεν έχει νόημα σ’ αυτή την φάση ένας δομημένος διάλογος. Ο Γιάννης Δραγασάκης, από την πλευρά του, στο συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής, μίλησε για έναν «αστερισμό πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων» που θα μπορούσε να δώσει μια «ειλικρινή απάντηση, στρατηγικού χαρακτήρα» στο έργο της ανασυγκρότησης της χώρας.
Το ίδιο ισχύει και για την «άλλη πλευρά του ποταμιού». Η, ντε φάκτο, ηγεμονία Τσίπρα στην κοινωνική κεντροαριστερά εγείρει φόβους καπελώματος και η καχυποψία περισσεύει. Το άνοιγμα Δραγασάκη δεν έδειξε να γοητεύει τους συνέδρους του νέου φορέα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάλλον εισέπραξε πιο θερμό χειροκρότημα απ’ ό,τι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, κι ακόμη και χθες η απάντηση «κύκλων» του Κινήματος στην επιστολή του πρωθυπουργού εμπεριείχε ψήγματα ταυτοτικής αγωνίας: «Τα λέμε στη Βουλή για το τι είναι προοδευτικό και τι όχι» ήταν το σχόλιο επί του μηνύματος Τσίπρα ότι «ο τόπος έχει ανάγκη μια προοδευτική τομή και κατ΄ επέκταση μια προοδευτική Συνταγματική Αναθεώρηση».
Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας όμως, ούτε η Φώφη Γεννηματά έχουν πλέον την πολυτέλεια να απευθύνονται μόνον στην στενή κομματική τους βάση. ‘Εχουν απέναντί τους περίπου ένα 10% με 15% του εκλογικού σώματος – εκεί τουλάχιστον καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις – προερχόμενο κατά βάση από την κεντροαριστερά, με καθαρή αντιδεξιά τοποθέτηση και με εξίσου καθαρή αποστασιοποίηση από τα τρέχοντα πολιτικά διλήμματα και αφηγήματα. Είναι το εκλογικό σώμα που δεν δείχνει μέχρι στιγμής να υποκύπτει ούτε στο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ, ούτε στις ιαχές του «αντιΣΥΡΙΖΑ» μετώπου. Κι αυτό το εκλογικό σώμα μπορεί εν τέλει να αναγκάσει τον Αλέξη Τσίπρα και την Φώφη Γεννηματά να συνομιλήσουν. Το εάν θα το πράξουν με τους δικούς τους, προγραμματικούς όρους ή με τους όρους που θα βγάλει η κάλπη είναι δική τους επιλογή…
Νικόλ Λειβαδάρη
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου