Δημήτρης Ψαρράς
Μαζί με πολλά άλλα που κληροδότησε στη μεταπολιτευτική δημοκρατία το δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου ήταν και μια μικρή ομάδα νέων φανατικών εθνικοσοσιαλιστών, που επρόκειτο λίγα χρόνια αργότερα να δημιουργήσουν τη Χρυσή Αυγή. Η ομάδα αυτή, που είχε από τότε επικεφαλής τον Νικόλαο Μιχαλολιάκο και μέλη τον Αριστοτέλη Καλέντζη, τον Ηλία Τσιαπούρα και τον Ιωάννη Περδικάρη, οργανώθηκαν στο «Κόμμα 4ης Αυγούστου» του Κώστα Πλεύρη, τη μοναδική πολιτική ομάδα που δρούσε ελεύθερα υπό το δικτατορικό καθεστώς.
Εξαρχής η ομάδα αυτή ασπαζόταν τις απόψεις του ...
Πλεύρη για την ανάγκη να μεταλλαχτεί η δικτατορία σε ολοκληρωτικό καθεστώς, με δική του οργανωμένη νεολαία στο χιτλερικό και μουσολινικό πρότυπο. Υπήρχε μια σαφής διαφορά από τη θέση του επίσημου προπαγανδιστή της χούντας, του Γεωργίου Γεωργαλά, ο οποίος επέμενε ότι αρκεί ο «αντικομμουνισμός» ως ιδεολογική ταυτότητα του καθεστώτος.
Πάντως, ο Μιχαλολιάκος και η ομάδα του πήραν μέρος στην καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, στα μετόπισθεν των αστυνομικών δυνάμεων, και μάλιστα ο Τσιαπούρας βαρύνεται με δολοφονίες διαδηλωτών από την ταράτσα του υπουργείου Δημόσιας Τάξης εκείνο το δραματικό βράδυ του Νοέμβρη του 1973.
Αλλά και η πρώτη «δημόσια» εμφάνιση του Μιχαλολιάκου συνδέεται με τη χούντα. Ηταν η συμμετοχή του στο λιντσάρισμα και τον βαρύ τραυματισμό δημοκρατών δημοσιογράφων τον Δεκέμβριο του 1976, κατά την κηδεία του αρχιβασανιστή της χούντας, απότακτου αστυνομικού Ευάγγελου Μάλλιου, τον οποίο είχε δολοφονήσει η οργάνωση «17 Νοέμβρη». Ο Μιχαλολιάκος θα είναι ο μόνος από όσους συνελήφθησαν στα επεισόδια, που θα γλιτώσει τη δίκη μέχρι την παραγραφή της κατηγορίας εις βάρος του. Πάντως θα προλάβει να γνωρίσει στη φυλακή τον δικτάτορα.
«Μέρα χαράς και μέρα λύπης»
Θυμάται ο ίδιος σε μεταγενέστερο κείμενό του, με αφορμή το θάνατο του Παπαδόπουλου: «Χριστούγεννα του 1976 και τα Χριστούγεννα αυτά για μένα είναι διαφορετικά. Βρίσκομαι στο κελί αριθμός τέσσερα και περνάω την εορτάσιμη αυτή ημέρα με ανθρώπους που τα στήθη τους κοσμούν χρυσά αριστεία ανδρείας που δεν τους τα έχει χαρίσει κανείς, αλλά τα έχουν κερδίσει με το αίμα τους στα πεδία των μαχών. Ανάμεσά τους και ο Αρχηγός της 21ης Απριλίου, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Γλυκύτατος, προσηνής, ένας άνθρωπος ξεχωριστός που φροντίζει την εμφάνισή του και με την πρώτη ματιά δείχνει πως γνωρίζει να ελέγχει και να επιβάλλεται στο περιβάλλον του. Εμεινα στην πρώτη πτέρυγα Κορυδαλλού δύο ολόκληρους μήνες. Η ημέρα κατά την οποία έγινε δεκτή η αίτηση αποφυλακίσεώς μου ήταν για μένα μαζί μια μέρα χαράς και μέρα λύπης. Χαράς γιατί θα ανέπνεα και πάλι ελεύθερος τον αέρα και λύπης γιατί άφηνα πίσω μου κάποιους ξεχωριστούς ανθρώπους, που θα παρέμεναν πίσω από τα σκληρά κάγκελα της φυλακής» (9.7.1999).
Ακολούθησε η εμπλοκή του Μιχαλολιάκου με τις τρομοκρατικές βομβιστικές ενέργειες των ακροδεξιών οργανώσεων που επιχειρούσαν να αποσταθεροποιήσουν το μεταπολιτευτικό καθεστώς. Χάρη και στην ιδιαίτερη προσωπική σχέση του αδελφού του Τάκη Μιχαλόλια με τον Παπαδόπουλο, θα βρει για λίγο πολιτικό καταφύγιο στην αρχηγία της Νεολαίας ΕΠΕΝ, του κόμματος που ίδρυσε από τις φυλακές Κορυδαλλού ο δικτάτορας.
Γρήγορα όμως αντιλήφθηκε ότι η οργάνωση αυτή δεν προσφερόταν για εθνικοσοσιαλιστικές αναζητήσεις. Θα μείνει στην ηγεσία της μόνο από τον Σεπτέμβριο του 1984 έως τον Ιανουάριο του 1985. Διηγείται και πάλι ο ίδιος: «Τον Σεπτέμβριο του 1984 με εντολή προσωπική του Γεωργίου Παπαδοπούλου αναλαμβάνω αρχηγός της νεολαίας. Πιστεύω πως έπραξα το καθήκον μου απέναντι στην εμπιστοσύνη που μου έδειξε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στο ακέραιο. Από ένα σημείο και πέρα όμως ήταν αδύνατον να συνεργαστώ με κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι έπαιζαν ένα άσχημο παιχνίδι, πρώτα απ’ όλα απ’ ό,τι απεδείχθη στο χρόνο εις βάρος του ίδιου του Γεωργίου Παπαδοπούλου. Τον Ιανουάριο του 1985 παραιτούμαι από την ΕΠΕΝ αρνούμενος να αποδεχθώ τόσο τις ανακριτικού τύπου ερωτήσεις κάποιων κυρίων εάν είμαι εθνικοσοσιαλιστής, όσο και το γεγονός ότι εν αγνοία του Γεωργίου Παπαδοπούλου, η ΕΠΕΝ είχε ενταχθεί στην ομάδα των φίλων του Ισραήλ!»
Από τότε οι σχέσεις της ομάδας Μιχαλολιάκου, που έφερε το όνομα Χρυσή Αυγή, θα παραμείνουν σχέσεις αγάπης και μίσους. Σε μεταγενέστερα κείμενά του ο Μιχαλολιάκος δεν διστάζει να πει ότι και «στην περίοδο του Στρατιωτικού καθεστώτος υπήρχε το σπέρμα της καταστροφής», έστω και λιγότερο από το καθεστώς που προηγήθηκε και τη μεταπολίτευση που ακολούθησε (8.12.1995).
Σε πρωτοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας της, η Χρυσή Αυγή φτάνει να δηλώσει ότι «οι δικτάτορες αξιωματικοί έχοντας κατά βάθος μια γενική ιδέα περί πατριωτισμού εμποτισμένη με αρκετό αντικομμουνισμό έπεσαν στην παγίδα του συστήματος. Καταλύοντας την κοινοβουλευτική δημοκρατία οι δικτάτορες δεν έκαναν επανάσταση όπως διαφήμιζαν –αυτοδιαψευδόμενοι συνεχώς- αλλά βοηθούσαν στην αναπαλαίωση του σάπιου κομματισμού, που ήθελε κάτι παραπάνω για να ανατραπεί και να εισέλθει οριστικά στο παρελθόν» (26.4.1996).
Ο Χρήστος Παππάς με τη σημαία της χούντας στην Κρήτη, τον Νοέμβριο του 2012 |
♦ Διαβάστε αναλυτικά πώς η Χρυσή Αυγή συνδέεται με την 21η Απριλίου στην «Εφημερίδα των Συντακτών» που κυκλοφορεί σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου