Εχει γράψει αμέτρητα δημοσιογραφικά «χιλιόμετρα» με την κάμερα του στο χέρι. Εχει βρεθεί σε εμπόλεμες ζώνες, σε καταστροφές για να μεταφέρει ειδήσεις ή να δημιουργήσει ντοκιμαντέρ. Εχει εργαστεί για μεγάλα ξένα δίκτυα αλλά και ελληνικά ΜΜΕ, έχει συνεργαστεί με τον «Εξάντα» του Γιώργου Αυγερόπουλου, αλλά το τελευταίο χρονικό διάστημα συνεργάζεται με την ιταλική RAI.
Ο λόγος για τον οπερατέρ Αλέξη Mπαρζό, που πριν από λίγες μέρες ξαναβρέθηκε στην Ελλάδα για να καταγράψει για τη RAI 2 όσα συμβαίνουν με τους πρόσφυγες.
«Θέλουμε -μας λέει- να δείξουμε ότι ...
το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό και η Ε.Ε. δεν το αντιμετωπίζει με σωστό τρόπο. Θα πάμε και στη Λέρο να αποτυπώσουμε την κατάσταση και μετά στην Τουρκία να καταγράψουμε όσα συμβαίνουν με τους πρόσφυγες, τους διακινητές, τη συμφωνία των 3 δισ. ευρώ που δεν εφαρμόζεται από τους Τούρκους και θα συνεχίσουμε για άλλα θέματα στο Ντιγιάρμπακιρ και μετά στα Βαλκάνια και πάλι για τους πρόσφυγες».
Προηγουμένως ο Αλέξης Μπαρζός πραγματοποίησε για τη RAI μια αποστολή στο Ερμπίλ, στο ιρακινό Κουρδιστάν:
«Φτάσαμε 15 χλμ. έξω από τη Μοσούλη, στο Αλγκός, ένα χωριό χριστιανικό, Ασσυρίων, το τελευταίο χωριό στο οποίο παραμένει κόσμος δύο χλμ. πριν από τη γραμμή των τζιχαντιστών του ISIS.
Πριν ακόμα ξημερώσει, ο παπάς χτυπάει την καμπάνα για να πάνε να προσευχηθούν στην εκκλησία. Αντιλαμβάνεσαι την εικόνα; Το χωριό έχει πρόσφυγες από άλλα χωριά.
Μια γιαγιά πρόσφυγας πέθανε στο Αλγκός αλλά ήταν από ένα χωριό που βρίσκεται επτά χλμ. από εκεί, το οποίο όμως δεν κατοικείται από το 2014. Φεύγει λοιπόν ένα κομβόι 10 ανθρώπων μαζί με τον παπά για να πάνε να θάψουν τη γιαγιά στο εγκαταλειμμένο χωριό.
Εκεί δεν πατάει άνθρωπος, είναι τα σύνορα όπου οι πεσμεργκά (σ.σ.: η λέξη σημαίνει αυτοί που αντιμετωπίζουν τον θάνατο και είναι πλέον η επίσημη ονομασία των ενόπλων δυνάμεων της περιφερειακής κυβέρνησης του Κουρδιστάν) είναι οι μόνοι που αντιστέκονται στους ISIS, οι οποίοι γέμισαν την περιοχή με νάρκες. Ενας δρόμος πάει εκεί κι ο άντρας της γιαγιάς που πέθανε βάδιζε κι έλεγε δεν φοβάμαι πια τους ISIS. Tο μόνο που θέλω είναι να πάω στο χωριό μου και να πεθάνω εκεί».
Ο Αλέξης Μπαρζός διηγείται όσα έζησε εκεί και σπεύδει να προσθέσει:
«Το χωριό βρίσκεται δύο χλμ. από τη γραμμή πυρός. Οι κάτοικοι βλέπουν κι ακούν τους βομβαρδισμούς αλλά και άνδρες του ISIS ζωσμένους με εκρηκτικά να προσπαθούν να διασπάσουν τη γραμμή και να ανατιναχτούν σκοτώνοντας Κούρδους στρατιώτες. Εκεί είναι και το περίφημο φράγμα της Μοσούλης, για το οποίο λένε τελευταία ότι έχει τεράστιο πρόβλημα. Υπάρχει περίπτωση να σπάσει και όπως λένε, αν συμβεί αυτό, το ύψος του νερού στη Βαγδάτη θα ξεπεράσει τα έξι μέτρα! Και να σκεφτεί κανείς ότι η Βαγδάτη απέχει 400 χλμ.
Δηλαδή δεν θα μείνει τίποτα όρθιο. Ημασταν κοντά για να κάνουμε κι αυτό το θέμα, αλλά μας πήραν τηλέφωνο να γυρίσουμε πίσω καθώς είχε ξεκινήσει ανταλλαγή πυρών…».
Εμειναν εκεί εννιά μέρες κι έφτασαν στη γραμμή του πυρός όπου έχουν οχυρωθεί οι πεσμεργκά και βρίσκεται 2 χλμ. από τα χωριά που έχουν καταλάβει οι τζιχαντιστές:
«Η κατάσταση είναι όπως και σε άλλες εμπόλεμες περιοχές. Μόνο που εκεί, όσο πλησιάζεις, βλέπεις τα ερειπωμένα χωριά, ξέρεις ότι απέναντι είναι οι ISIS κι αυτό σε τρομάζει. Δεν φοβάσαι μόνο μη φας καμιά αδέσποτη όπως αλλού, αλλά σκέφτεσαι τι κατάληξη θα έχεις αν σε πιάσουν.
Αν δεν έχεις σοβαρές πηγές, δεν ξέρεις τι είναι ο καθένας που σε πλησιάζει. Δεν είναι αυτονόητο ότι στην από εδώ πλευρά δεν υπάρχουν ISIS…».
Στην περιοχή υπάρχουν χιλιάδες πρόσφυγες που περιμένουν να ελευθερωθούν τα χωριά τους για να επιστρέψουν:
«Εμείς πήγαμε σε προσφυγικούς καταυλισμούς που υπάρχουν τέσσερα και πέντε χρόνια, έχουν 30 χιλιάδες κόσμο, γεννιούνται 50 παιδιά τον μήνα, οι άνθρωποι δεν έχουν δυνατότητα να δουλέψουν, δεν ζουν φυσιολογικά αλλά σε μια... πόλη-γκέτο. Εχουν αναπτύξει μια δική τους εσωτερική οικονομία - άλλος νοικιάζει νυφικά, άλλος πουλάει ψωμί, πατάτες… Και βέβαια υπάρχουν και καταυλισμοί που δεν είναι υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ, βρίσκονται σε υψόμετρο 1.000 μέτρων με χιόνια, και βλέπεις παιδάκια εκεί με παντόφλες.
Σε μια περιοχή που ο πληθυσμός πριν ήταν 1 εκατ., την τελευταία διετία έφτασε τα 2,4 εκατ. (!) και ο διευθυντής της παιδιατρικής κλινικής μας είπε ότι το 60% των περιπτώσεων που έχουν είναι προσφυγόπουλα και πρόκειται για παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω των κακών συνθηκών όπου ζουν… Πήγαμε και στη Σουλεϊμανίγια, στο βορειοανατολικό Ιράκ, όπου υπάρχει καταυλισμός πέντε χρόνια.
Συναντήσαμε τους γονείς δύο παιδιών που πνίγηκαν στο Αιγαίο. Εμείς λέμε νούμερα, 20 νεκροί, 30 νεκροί, αλλά πρόκειται για ανθρώπινες ψυχές και υπάρχουν οι δικοί τους πίσω που πονάνε γι’ αυτούς…».
Λίγο πριν χωριστούμε, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την Ελλάδα, την κρίση, τη δημοσιογραφία:
«Δεν θέλω να γκρινιάζω αλλά δεν γίνεται σωστή δημοσιογραφική δουλειά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα ελληνικά κανάλια δεν έχουν κόσμο να κάνουν θέματα για το προσφυγικό, όχι στη Μοσούλη, αλλά έστω στα δικά μας νησιά. Βλέπω να περιμένουν να έρθουν πρόσφυγες στην Αθήνα, αλλά και πάλι τα θέματα δεν είναι ούτε δημοσιογραφικά ούτε ποιοτικά άρτια. Δυστυχώς παραμένουμε μια χώρα όπου θεωρούν ότι δημοσιογραφία είναι όποιος βγαίνει στο γυαλί. Ε, δεν είναι στην πραγματικότητα έτσι.
Δεν μπορεί να μην έχουν εκπαιδεύσει πέντε ανθρώπους να πάνε στα νησιά και να στέλνουν κάθε μέρα από εκεί ολοκληρωμένα θέματα. Το RAI 3 έχει κάνει από το καλοκαίρι μέχρι τώρα 40 μέρες αποστολή στην Ελλάδα για να καλύψει το προσφυγικό θέμα...»
efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου