Πώς πέρασα το Σαββατοκύριακο

pitsirikos.net
Την Παρασκευή, το Σάββατο και την Κυριακή, βρέθηκα έξω από την ισπανική πρεσβεία στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, μαζί με τους Ισπανούς της Αθήνας που διαδήλωναν. Εκεί έκανα μερικές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις.

Οι Ισπανοί διαδηλωτές ήταν... εξαιρετικά οργανωμένοι. Ήξεραν το λόγο για τον οποίο βρίσκονταν έξω από τη πρεσβεία τους, ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν και ήξεραν πώς να το κάνουν.

Ενημέρωναν τους περαστικούς με φυλλάδια που ανέφεραν τα αιτήματα των Ισπανών διαδηλωτών, ήταν ευγενικοί, οργάνωσαν όλες τις δράσεις τους –από τα θέματα του διαδικτύου μέχρι το ταμείο- και μετά συζήτησαν μεταξύ τους αλλά και με όσους Έλληνες ήθελαν να συζητήσουν.

Στις συζητήσεις τους –οκλαδόν σε κύκλο στον πεζόδρομο- κανείς δεν διέκοψε κανέναν. Ούτε μια φορά. Περίμεναν να τελειώσει ο ομιλητής, σήκωναν το χέρι και έπαιρναν το λόγο.

Κανείς τους δεν ειρωνεύτηκε κάποιον άλλο συνομιλητή και όλοι άκουσαν με προσοχή όλους τους υπόλοιπους.

Δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ πόσο διαφορετική είναι η δική μας συμπεριφορά.

Η ειρωνεία και ο σαρκασμός σε ανάλογες δράσεις και συζητήσεις Ελλήνων δίνουν και παίρνουν. Κι όμως, δεν γίνεται να σαρκάζεις τους συντρόφους σου – με αυτούς βαδίζεις. Είναι άλλο να σαρκάζεις την εξουσία και άλλο τους ανθρώπους μαζί με τους οποίους αγωνίζεσαι για κάποιο σκοπό.

Βέβαια, πολλοί Έλληνες δεν αντιλαμβάνονται αυτή τη διαφορά, οπότε συνηθίζουν να ειρωνεύονται και να απαξιώνουν τους άλλους πολίτες και να κάθονται σούζα μπροστά στην εξουσία. Αυτή, ακριβώς, είναι η συμπεριφορά του ραγιά.

Θα μπορούσαν οι Έλληνες να κινητοποιηθούν χωρίς κόμματα και συνδικαλιστές όπως έκαναν και κάνουν οι Ισπανοί; Θα δείξει.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, έχει γίνει μεγάλη ζημιά στη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν ξέρω αν εκείνο το μεγάλο μέρος του πληθυσμού που βουλιάζει ακόμα και τώρα στην ιδιωτεία και την αποβλάκωση της τηλεόρασης έχει τη δυνατότητα να καλύψει την απόσταση που χωρίζει τον καναπέ από το δρόμο. Είναι μεγάλη αυτή η απόσταση.

Η ανάγκη κινεί τους ανθρώπους. Η ανάγκη κάνει τους ανθρώπους να αναζητήσουν κοινή δράση. Βέβαια, παίζουν ρόλο και τα εφόδια. Αν στην πολεμίστρα σου βρίσκονται οι φωνές, τα ουρλιαχτά, ο ατομικισμός, ο τραμπουκισμός, η αμορφωσιά και η αγένεια, δεν θα είναι και ιδιαίτερα εύκολο να συνεννοηθείς και να συνεργαστείς με τους συμπολίτες σου.

Κυριακή, κοντή γιορτή. Σε κάθε περίπτωση, θα χρειαστεί και κάτι ακόμα που παρατήρησα πως διαθέτουν οι Ισπανοί διαδηλωτές: υπομονή.