Αλλεπάλληλες θεραπείες...

Της Πόπης Διαμαντάκου από τα ΝΕΑ
Η συµφιλίωση µε το πικρό παρελθόν ήταν το φινάλε της σειράς «Το νησί», που αναδείχθηκε σε υψηλή επένδυση του συναισθήµατος του κοινού, αλλά και της ανάγκης του για «διαφορετική» τηλεόραση
Φινάλε στη σειρά «της καρδιάς µας». Στο τελευταίο του επεισόδιο το «Νησί» έκλεισε τις εκκρεµότητες των σχέσεων και της µνήµης.

Με τρυφερότητα. Με ισχυρά συναισθήµατα ανακούφισης και... συµφιλίωσης. Αυτά ένα µήνυµα, που στους δύσκολους καιρούς υπερβαίνει το ιδανικό «happy end» µιας σειράς που διαπραγµατεύτηκε ανθρώπινα λάθηκαι πάθη και γίνεται µήνυµα κοινωνικό για τις ίδιες τις πικρές µνήµες ενός τόπου από τον κακό εαυτό του, που έχει ανάγκη να τον αποδεχθεί και να προχωρήσει στο µέλλον στηριγµένος στα καλύτερα κοµµάτια του. Ακριβώς όπως η Σοφία, στην ωριµότητά της συµφιλιώθηκε µε την κόρη της και χάρη σε αυτή, µε το σκοτεινό παρελθόν της οικογένειάς της.

Μια εξαιρετική στιγµή της Φιλαρέτης Κοµνηνού, που υποδύθηκε την ώριµη Σοφία και της Ευγενίας ∆ηµητροπούλου, στον ρόλο της Αλέξις πλέον, καθώς ανταλλάσσουν τα λόγια µιας συγγνώµης, όχι για τη δική τους σύγκρουση µόνο, αλλά και για όσα βάρυναν την ιστορία της οικογένειάς τους. Και εν τέλει του τόπου ολόκληρου. Σαν µια συγγνώµη για τις νοσηρές νοοτροπίες, των οποίων σύµπτωµα ήταν ο τρόµος για τη λέπρα. Σύµβολο του κοινωνικού σκοταδισµού περισσότερο παρά ασθένεια. Ολόκληρο το σενάριοτου «Νησιού» θα µπορούσε να αναγνωστεί και σαν µια σειρά από αλλεπάλληλες θεραπείες, για ασθένειες κορµιών και ψυχών, που χρειάστηκε να οδηγήσουν στον θάνατο για να αναδυθεί η κατανόηση και η ανάγκη τηςεπένδυσης στην αγάπη και τους ισχυρούς δεσµούς των ανθρώπων.

Χωρίς να αποµακρυνθεί από την ευανάγνωστη και ενίοτε κοινότοπη τηλεοπτική µέθοδο, το σεναριακό άγγιγµα της Μιρέλλας Παπαοικονόµου στο µυθιστόρηµα της Βικτόριας Χίσλοπ και η σκηνοθεσία του Θοδωρή Παπαδουλάκη, ο οποίος αντιστάθηκε στην τηλεοπτική ευκολία και απέφυγε την έµφαση και το επίµονο κοντινό πλάνο στα τραγικά, κατάφεραν να δώσουν στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους το βάθος µιας συγκινητικής ανθρωπιάς, από την οποία αναδύονταν ανάγλυφα γνώριµα στον τόπο κοινωνικά χαρακτηριστικά. Και φυσικά χάρη στις ερµηνείες των τόσο προσεκτικά επιλεγµένων ηθοποιών, που ο καθένας τους έδωσε από ένα µικρό ρεσιτάλ σπάνιας για τηλεόραση ερµηνείας, ισορροπώντας την ευκολία του κοντινού πλάνου και της υπερβολής, µε την εσωτερικότητα που απαιτούσαν τα υψηλά στάνταρ της παραγωγής.

Για όλους αυτούς τους λόγους ήταν µια µορφή «θεραπείας» το ίδιο το σίριαλ. Μιας τηλεόρασης που έχει επενδύσει χρόνια ολόκληρα στον πολτό και σε φρούδες αξίες, οι οποίες οδήγησαν τον τόπο στην πλάνη της ψευδοευφορίας. Ενός κοινού που είχε επί χρόνια πριµοδοτήσει πλήθος από τηλεοπτικές αθλιότητες και είχε τη µοναδική ευκαιρία του να δείξει ότι επενδύει «στο καλό». Μιας κοινωνίας που είχε ανάγκη µέσα από τη συγκίνηση να θεραπεύσει, στιγµιαία έστω, πληγές και, γιατί όχι, να ζήσει για λίγο την απενοχοποίηση µε ένα βούρκωµα για τη δυστυχία και την εξορία των λεπρών, σε µια άλλη εποχή, και ίσως φορτώσει στο παρελθόν τις αµαρτίες της, ίσως και να σκεφτεί το νόηµα της κάθε σύγχρονης «Σπιναλόγκας».

Πολλά όλα αυτά για ένα µόνο σίριαλ; Μπορεί. Αλλά τα µεγεθύνει η τηλεοπτική ερηµιά και κυρίως η βεβαιότητα ότι ίσως να ήταν το τελευταίο, για πολύ καιρό, δείγµα µιας τηλεόρασης που την καθιστά αδύνατη η οικονοµική στενότητα.

Οσο για το φινάλε, είχε την κάθαρση, που έχουν ανάγκη οι µεγάλες τραγωδίες µε τη µορφή της συµφιλίωσης µε την ιστορία. Και αυτή µε συµβολισµούς. Γενιές (µάνα-κόρη) και ιστορία συµφιλιώνονται µε φόντο τα ερείπια της Σπιναλόγκας και συνδετικό νήµα την αγάπη. Η δύναµη των µηνυµάτων και της εικόνας δεν είχε να ζηλέψει τίποτε από το Χόλιγουντ.

Ιστορικό - από συστάσεως ιδιωτικής τηλεόρασης τουλάχιστον - ρεκόρ τηλεθέασης σηµείωσε το τελευταίο επεισόδιο της δραµατικής σειράς «Το νησί».
Ο δείκτης της Nielsen Audience Measurment έδειξε 34,5% ποσοστό τηλεθέασης, το οποίο αντιστοιχεί σε 3.515.000 τηλεθεατές