Ωραία περνάμε στο Σύνταγμα

pitsirikos.net
Όπως έχετε αντιληφθεί, κάθε βράδυ είμαι στο Σύνταγμα. Θέλω να είμαι συνέχεια στο Σύνταγμα, ώστε, όταν ανακοινωθεί η πτώχευση και γίνει το ντου, να είμαι από τους... πρώτους που θα μπουκάρουν στη Βουλή για να πάρω μερικά αναμνηστικά και να φωτογραφηθώ στη θέση του προέδρου. Εκεί που περιμένω λοιπόν την Ορνέλα στο Σύνταγμα, βλέπω τη δημοσιογράφα με το μαρκούτσι και τον καμεραμανατζή με τον σκεμπέ, να προσπαθούν να βρουν κάποιον να τους μιλήσει. Εδώ είμαστε, λέω.

Η δημοσιογράφα έτρωγε τη μια χυλόπιτα πίσω από την άλλη -γιατί τα ΜΜΕ είναι ανεπιθύμητα στο Σύνταγμα και απαγορεύεται να πλησιάσουν στη λαϊκή συνέλευση-, αλλά ξαφνικά σκάνε κάτι τυπάδες με ποδήλατα που είδαν το γκομενάκι και μάλλον τους γυάλισε.
Εδώ ο ποδηλάτης λέει στην ανήσυχη δημοσιογράφα πως τα πράγματα στη χώρα πάνε κατά διαόλου και οι τιμές στις σέλες και τις σαμπρέλες έχουν ανέβει πάρα πολύ. Εν τω μεταξύ, ένας άλλος ποδηλάτης είναι μπροστά μου και τραβάει με την κάμερα, με αποτέλεσμα να μου χαλάει το πλάνο.

Η δημοσιογράφα -που όσο την προσέχω, τόσο πιο μπάνικη την βρίσκω- σταματάει ένα λαϊκό παιδί που έχει τα γυαλιά ηλίου στο κεφάλι (στις 10 το βράδυ) και το τσιγάρο στο αυτί, και τον ρωτάει τι πιστεύει για το Μνημόνιο και την πέμπτη δόση του δανείου. Αυτός της τραβάει μια πολιτικοοικονομική ανάλυση μες στη μέση του δρόμου και το ρεπορτάζ ζωντανεύει, αφού οι περαστικοί τους σπρώχνουν για να περάσουν.

Κάποια στιγμή αποφασίζω να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο γιατί απουσιάζω από τη λαϊκή συνέλευση σχεδόν μισή ώρα και φοβάμαι πως μπορεί να έχουν ψηφίσει χωρίς εμένα, αν θα πρέπει οι πλανόδιοι με τα βρόμικα να ρίξουν τις τιμές στα λουκάνικα.

Αν και είναι Δευτέρα, στη συνέλευση είναι αρκετές χιλιάδες άνθρωποι και ο καθένας λέει ό,τι θέλει. Ωραίο είναι αυτό, γιατί σχεδόν όλοι μιλάνε σαν κανονικοί άνθρωποι – κοντεύαμε να ξεχάσουμε πως είναι αυτό. Αυτό που μου αρέσει είναι πως βλέπεις κάτι τύπους που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα να τρώνε γιουχάρισμα, ενώ μπορεί να εμφανιστεί μια μεσόκοπη κυριούλα -που δεν σου γεμίζει το μάτι- και να γνωρίσει την αποθέωση. Γενικά, οι γυναίκες μιλάνε ρεαλιστικά και ουσιαστικά στη λαϊκή συνέλευση, ενώ αρκετοί άντρες έχουν την τάση να φεύγουν συνέχεια από το θέμα της εκάστοτε συνέλευσης και να λένε ένα κάρο μαλακίες – σε αυτές τις περιπτώσεις, ευτυχώς που ο χρόνος ομιλίας είναι ορισμένος. Επίσης, οι άντρες λένε συνέχεια «εγώ, εγώ, εγώ» – ούτε ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν λέει τόσα «εγώ».

Συνειδητοποίησα πως μου αρέσει πάρα πολύ να ακούω άγνωστους ανθρώπους να μιλάνε. Μπορώ να τους ακούω για ώρες. Αυτό που με τρελαίνει είναι πως δεν ξέρεις τι θα πει ο καθένας. Βγαίνει ο άλλος, στέκεται εκεί με το μικρόφωνο και αρχίζει να λέει. Πάντως, πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να τα πουν. Θέλουν να τα πουν. Το βλέπεις. Πήρε ένας κύριος χτες το μικρόφωνο και είχε τόσο θυμό μέσα του, τόση οργή, που δεν μπορούσε να μιλήσει ο άνθρωπος. Οι λέξεις έβγαιναν πέντε-πέντε από το στόμα του. Τον κοιτούσαν όλοι έκπληκτοι. Δεν ξέρω τι θα γίνει με τις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα αλλά εμένα θα μου άρεσε πολύ η συνέλευση στο Σύνταγμα να μείνει για πάντα. Να πηγαίνει όποιος θέλει κάθε απόγευμα στο Σύνταγμα και να μιλάει ή να κάθεται να ακούει τους άλλους.

Ξαφνικά, μετά τα μεσάνυχτα, γίνεται ένα σούσουρο, όλοι πετάγονται όρθιοι και αρχίζουν να τρέχουν προς την πάνω πλευρά της πλατείας. Πρώτος και καλύτερος ο θρυλικός Λουκάνικος. Πιο γρήγορος και από τη σκιά του.

Δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε. Μάλλον δεν έγινε τίποτα. Πάντως, ήταν καλό που βρεθήκαμε στην Αμαλίας γιατί εκεί συνάντησα έναν αγαπημένο σας καλλιτέχνη. Ένα μεγάλο αστέρι που είναι, όμως, πάντα κοντά στα προβλήματα του λαού.

Από σεβασμό, κάλυψα τα χαρακτηριστικά του, για να μην τον αναγνωρίσετε. Είναι ταπεινός άνθρωπος και δεν θα ήθελε να γίνει γνωστή η συμμετοχή του στους λαϊκούς αγώνες και στα μετερίζια της αντίστασης.

Όπως φαίνεται από τη φωτογραφία, και ο Σπύρος Γραμμένος είναι αγανακτισμένος. Ο Σπύρος είναι αγανακτισμένος γιατί δυο κολλητοί του είναι στα ΜΑΤ και τους περιμένει να σχολάσουν από το Σύνταγμα, για να πάνε να πιούν ένα ποτό.

Τα είπαμε με τον Σπύρο μπροστά από τη Βουλή, θυμηθήκαμε τις παλιές καλές μέρες που εκπαιδευτήκαμε μαζί στο αντάρτικο πόλεων στην Κούβα, και κάποια στιγμή που κοιτούσαμε προς τα ΜΑΤ μου λέει «βλέπεις που υπάρχουν κάποιοι που φοράνε πράσινες στολές και κάποιοι που φοράνε μπλε;». «Ναι, ρε Σπύρο» του λέω, «τους πράσινους τους προσέλαβε το ΠΑΣΟΚ, και τους μπλε η Νέα Δημοκρατία».