O Εμμανουέλ Μακρόν δεν είναι σοσιαλιστής, ούτε καν κλασσικός σοσιαλδημοκράτης - πολύ περισσότερο, δε, δεν είναι κλασσικός πολιτικός. Τέκνο των αγορών και των τραπεζών, χωρίς να έχει εκλεγεί ποτέ σε πολιτική θέση, κατάφερε να γίνει Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ως η... αντισυστημική απάντηση του συστήματος στην αμφισβήτησή του.Με αυτά τα δεδομένα, και με - μέχρις στιγμής τουλάχιστον - «σοσιαλφιλελεύθερη» ατζέντα δεν κομίζει, κι ούτε καν υπόσχεται, επαναστατικές αλλαγές στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή και στο (μη) κοινωνικό μοντέλο της σημερινής Ευρώπης...
Η αναδιάρθρωση του χρέους
Μπορεί όμως να κομίζει έναν ενισχυμένο - και ενδιαφέροντα ως προς την επιρροή του - μοχλό πίεσης υπέρ του μείζονος στοιχήματος της Ελλάδας, εκείνου της απομείωσης του χρέους και της διάρρηξης του δόγματος Σόιμπλε και της σιδηράς λιτότητας. Στην πραγματικότητα, ο Εμμανουέλ Μακρόν είναι ο ευρωπαίος ηγέτης που, μέχρι στιγμής, έχει εκφράσει την πλέον καθαρή και προωθημένη θέση υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους - μια θέση, την οποία δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει και στην τελευταία του προεκλογική συνέντευξη, την περασμένη Παρασκευή.
«Είμαι υπέρμαχος της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους και της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη», είπε εξηγώντας: «Το σύστημα τώρα είναι μη βιώσιμο. Για αυτό πρέπει να βάλουμε δικλείδες ασφαλείας, να βρούμε μια συλλογική συμφωνία, αλλά ξέρουμε όλοι ότι με κάθε τρόπο θα πρέπει να φτάσουμε εκεί. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να ξαναχτίσει μια σταθερή οικονομία η Ελλάδα, να σταθεροποιηθεί εντός του ευρώ, με το υπάρχον επίπεδο του χρέους».
Το καλοκαίρι του 2015 και η αφήγηση Βαρουφάκη
Είναι μια θέση που δεν διατυπώνεται για πρώτη φορά. Ηδη, από το ταραγμένο καλοκαίρι του 2015, δίνοντας τότε συνέντευξη στη Welt και όντας τότε υπουργός Οικονομίας του Ολάντ, δήλωνε ότι «είναι απαραίτητη η μείωση του βάρους του χρέους για να μη βουλιάξει η ελληνική οικονομία». Πρόσφατα, δε, και στο τελευταίο του βιβλίο ο Γιάνης Βαρουφάκης έγραψε ότι το ίδιο εκείνο καλοκαίρι, και συγκεκριμένα στις 28 Ιουνίου του 2015, ο ίδιος είχε πάρει μήνυμα από τον Εμμανουέλ Μακρόν, που του προσέφερε μία συμφωνία της τελευταίας στιγμής, για ελάφρυνση χρέους με αντάλλαγμα διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
«Δεν θέλω η γενιά μου να είναι υπεύθυνη για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη», φέρεται να έγραφε σε εκείνο το μήνυμα ο Μακρόν, προσφέροντας διαμεσολάβηση για να υπάρξει ραντεβού Τσίπρα - Ολάντ. Την πρωτοβουλία εκείνη φέρεται να είχε μπλοκάρει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ενώ επίσης κατά τον Γιάνη Βαρουφάκη, λίγο καιρό αργότερα ο Μακρόν προκάλεσε τη δυσμένεια της Μέρκελ λέγοντας ότι η συμφωνία που προσφέρθηκε στην Ελλάδα ήταν μια σύγχρονη Συνθήκη των Βερσαλιών.
Η αγωνία για το γαλλικό χρέος
Ο,τι εξ αυτών κι εάν ισχύει, το βέβαιο είναι πως η θέση Μακρόν υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους εδράζεται σε κίνητρα βαθύτερα της - όποιας - «φιλελληνικής» προσέγγισής του και τούτο δεν λανθάνει της προσοχής της ελληνικής κυβέρνησης σήμερα. Στην πραγματικότητα, εκείνο που ανησυχεί βαθιά τον Μακρόν είναι το διογκούμενο χρέος της ίδιας της Γαλλίας - στο 100% του ΑΕΠ της - η υπέρβασή της στους στόχους για τα ελλείμματα και η επίγνωση ότι η αιχμή του τιμωρητικού δόγματος Σόιμπλε μπορεί εύκολα να μετατοπιστεί από την Αθήνα στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο και, εν τέλει, και στο Παρίσι.
Ζητά κοινό προϋπολογισμό και κοινό υπουργό Οικονομικών
Εξ ου και στο προεκλογικό του πρόγραμμα σε σχέση με την Ευρώπη είχε καθαρές θέσεις υπέρ ενός κοινού προϋπολογισμού στην ευρωζώνη, ενός κοινού υπουργού Οικονομικών και της ενιαίας, κοινοτικής διαχείρισης των χρεών ενώ - όπως επισημαίνει και η Deutsche Welle - έχει επικρίνει τα υπερβολικά εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας και δεν συμμερίζεται »τον φετιχισμό του Σόιμπλε» στο δόγμα των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών.
«Όλα αυτά όμως είναι αδιανόητα για τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ», όπως γράφει από την πλευρά του το Spiegel, προσθέτοντας: «Εάν μάλιστα ο Σόιμπλε παραμείνει υπουργός Οικονομικών και την επόμενη τετραετία, δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθεί να παραδώσει τα κλειδιά του υπουργείου του στις Βρυξέλλες».
Κι εδώ βρίσκεται και το μεγάλο ερώτημα - τοκατά πόσο οι, ευνοϊκές για την Ελλάδα, ευρωπαϊκές θέσεις Μακρόν μπορούν να προκαλέσουν την καίρια ρωγμή στο τείχος του Βερολίνου. Ατυχώς δε, ακόμη και στην πιο αισιόδοξη εκδοχή της - όπως τη διατυπώνει σήμερα ο Βόλφγκανγκ Μουνχάου στους Financial Times - η απάντηση είναι εξαιρετικά συγκρατημένη: «Η εκλογική νίκη του κυρίου Μακρόν», γράφει ο Μουνχάου, «είναι τρομερά σημαντικό πρώτο βήμα για αλλαγή στη Γαλλία και στην ευρωζώνη. Αλλά, μέχρι στιγμής, δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό».
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου