Τα διαζύγια της Ν.Δ.

Η παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974 και παραμένει μέχρι σήμερα, 41 χρόνια μετά την ίδρυσή της, ένας από τους δύο πόλους του εκάστοτε δικομματισμού, είναι έτοιμη να εκλέξει τον όγδοο κατά σειρά πρόεδρό της (και δέκατο αν συνυπολογίσουμε τον μεταβατικό Μεϊμαράκη και τον υπηρεσιακό Πλακιωτάκη).

Ευάγγελος Μεϊμαράκης και Κυριάκος Μητσοτάκης θα μονομαχήσουν στον δεύτερο γύρο στις 10 Ιανουαρίου, σε μια εκλογή η οποία, όπως έδειξε ο πρώτος γύρος, θα γίνει σε κλίμα ανησυχίας καθώς το φάντασμα της διάσπασης δεν ξορκίστηκε και εξακολουθεί να πλανάται πάνω από τα γραφεία της Συγγρού.

Η αλήθεια είναι....

ότι το θέμα της διάσπασης είναι αυτό που έχει συζητηθεί περισσότερο απ’ όλα αυτήν την περίοδο, καθώς η ιστορία της Ν.Δ. είναι γεμάτη από τέτοια περιστατικά. Επρόκειτο όμως για διασπάσεις καταλυτικές για τη μοίρα της ή απλώς για... «αποχωρήσεις προσωπικοτήτων», για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση του Μεϊμαράκη των τελευταίων ημερών;

Το όνομα

Η Νέα Δημοκρατία αποτελεί ιστορική συνέχεια του Λαϊκού Κόμματος του Γούναρη και του Τσαλδάρη, του Ελληνικού Συναγερμού του Αλέξανδρου Παπάγου αλλά και της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ). Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα μπορούσε μάλιστα να θεωρηθεί ως η ίδια η ιστορία της παράταξης, καθώς πέρασε και από τα τέσσερα προαναφερόμενα κόμματα, έχοντας ιδρύσει τα 2 από αυτά (ΕΡΕ-Ν.Δ.).

Ποιος θα περίμενε πως έμπνευση για το όνομα που έδωσε ο Καραμανλής στο κόμμα του το 1974 θα ήταν –πιθανότατα- ένα... συνέδριο του ΚΚΕ! Συγκεκριμένα το 9ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας συνέρχεται τον Δεκέμβριο του 1973 και, παίρνοντας υπόψη την ύπαρξη της στρατιωτικής δικτατορίας, καθόρισε ως πρώτο βήμα της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας την εγκαθίδρυση του «καθεστώτος της Νέας Δημοκρατίας».

Δεν θα περάσει ούτε ένας χρόνος, όταν τα μέλη του ΚΚΕ θα δουν την πρότασή τους για ένα καθεστώς «Νέας Δημοκρατίας» να δίνεται από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως όνομα στην παράταξη της ελληνικής Δεξιάς.

Το 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ απαλείφει με συνοπτικές διαδικασίες από τις θέσεις του κόμματος τα περί «Νέας Δημοκρατίας». Πολλοί θυμίζουν επιπλέον το 78 σελίδων βιβλίο του Κινέζου κομμουνιστή ηγέτη Μάο Τσε Τουνγκ με τίτλο «Η Νέα Δημοκρατία», το οποίο εκδόθηκε το 1940. Όποια από τις δύο εκδοχές και αν πάρει κάποιος, δύσκολα αποφεύγει τον πειρασμό να συσχετίσει την ονοματοδοσία της μεταχουντικής Δεξιάς με την κομμουνιστική παράδοση...

Οι αποχωρήσεις

Μπορεί να είναι η Αριστερά εκείνη που διατηρεί τη φήμη των αέναων διασπάσεων, όμως ούτε η Δεξιά υπολείπεται τέτοιων. Και αν στις διασπάσεις της Αριστεράς έπαιξαν ρόλο μεγάλα ιστορικά γεγονότα, από τα οποία προέκυψαν οι διαφοροποιήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, στη Δεξιά αρκούσε μια ήττα στην κούρσα της διαδοχής για να μαζέψει ο ηττημένος «τα μπογαλάκια» του και να τα αραδιάσει σε ένα καινούργιο, κατά κανόνα προσωποπαγές και συνήθως βραχύβιο, κόμμα.

Και αν τα πρώτα χρόνια ζωής της Ν.Δ. κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει ούτε την ηγεσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή ούτε εκείνη του Γεωργίου Ράλλη, το πλήρωμα του χρόνου ήλθε μετά την απομάκρυνση της παράταξης από την εξουσία και την εκλογή του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Η επόμενη σελίδα μετά το κεφάλαιο «Καραμανλής» για τη Νέα Δημοκρατία ούτε εύκολη ήταν ούτε «αναίμακτα» θα γυρνούσε.

Στεφανόπουλος - ΔΗ.ΑΝΑ.

Ο πρώτος που εγκαινιάζει τις διασπάσεις είναι ο Κωστής Στεφανόπουλος το 1985. Ο τότε βουλευτής Αχαΐας έχει αποτύχει στις εσωκομματικές εκλογές εις διπλούν χάνοντας τόσο από τον Ευάγγελο Αβέρωφ όσο αργότερα και από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Τελικώς το 1985 αποφασίζει να αποσκιρτήσει μαζί με άλλους εννέα από τη Ν.Δ. και να φτιάξει τη Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗ.ΑΝΑ.), οδηγώντας τον Ευάγγελο Αβέρωφ στο να πει την παροιμιώδη φράση: «Όποιος φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος».

Η ΔΗ.ΑΝΑ. κέρδισε από μια έδρα στις εθνικές και στις ευρωεκλογές του 1989, όμως η ιστορία που θα θυμούνται οι περισσότεροι είναι εκείνη των εκλογών του 1990. Η ΔΗ.ΑΝΑ. εκλέγει και πάλι έναν βουλευτή, όμως αυτήν την φορά δεν είναι ο Κωστής Στεφανόπουλος, αλλά ο Θεόδωρος Κατσίκης από το τότε Υπόλοιπο Αττικής. Ο ένας βουλευτής της ΔΗ.ΑΝΑ. είναι αυτός που λείπει από τη Ν.Δ. ώστε να σχηματίσει πλειοψηφία στη Βουλή. Κατόπιν συνεννόησης Στεφανόπουλου - Μητσοτάκη, ο Κατσίκης θα στηρίξει την κυβέρνηση, αλλά λίγο αργότερα θα αφήσει τη ΔΗ.ΑΝΑ. χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και θα προσχωρήσει πάλι στη Ν.Δ.

Ο Στεφανόπουλος θα αποκαλύψει αργότερα πως από την ημέρα που έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία, ακόμα και όταν το κόμμα του έπαψε πια να υπάρχει, δεν ξαναψήφισε τη μαμά παράταξη. Όπως εξομολογήθηκε στη Νίτσα Λουλέ: «Εδώ και χρόνια δεν ανήκω πουθενά. Ψήφισα τον Λεωνίδα (σ.σ.: Κύρκο) στην Ευρωβουλή, τη Δαμανάκη όταν ήταν πρόεδρος του Συνασπισμού και φυσικά ΠΑΣΟΚ. Δεν είχα καμία σκέψη να φύγω από τη Ν.Δ. Ήταν το κόμμα μου. Ο Μητσοτάκης ήταν ξενόφερτος. Τον έφερε ο Καραμανλής».

Σαμαράς - ΠΟΛ.ΑΝ.

Τον Ιούνιο του 1993 είναι η σειρά του Αντώνη Σαμαρά να «φύγει από το μαντρί», αλλά με πολύ πιο ηχηρό τρόπο. Ο κατοπινός πρωθυπουργός αποχωρεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. παίρνοντας μαζί του και κάποιους βουλευτές, με τελευταίο και γνωστότερο τον Γιώργο Συμπιλίδη, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση του Μητσοτάκη να χάσει τη δεδηλωμένη. Ο Σαμαράς ιδρύει την Πολιτική Άνοιξη, το όνομα της οποίας, όπως ο ίδιος δηλώνει, είναι εμπνεύσεως... Οδυσσέα Ελύτη! Προκηρύσσονται οι πρόωρες εκλογές της 10ης Οκτωβρίου, στις οποίες η Ν.Δ. ηττάται παίρνοντας 39,3%.

Την εποχή εκείνη το κόμμα Σαμαρά γνωρίζει πρωτοφανή επιτυχία για νεοσύστατο κόμμα, σχεδόν προσωποπαγές και σχεδόν μονοθεματικό (ΠΓΔΜ). Μπαίνει στη Βουλή, μπαίνει στην Ευρωβουλή και, αν ποτέ η ΕΦΕΕ ξανακάνει συνέδριο (το 1995 έγινε το τελευταίο), η φοιτητική παράταξη της Πολιτικής Άνοιξης (Νέοι Ορίζοντες) διαθέτει έδρες και εκεί!

Από το 1996 κι έπειτα όμως ακολουθεί φθίνουσα πορεία. Αρχικά αποτυγχάνει να επανεκλέξει βουλευτές στις εθνικές εκλογές, έπειτα και στις ευρωεκλογές του 1999. Το 2000 δεν κατεβαίνει, ενώ το 2004 στηρίζει τη Νέα Δημοκρατία και αργότερα ο Σαμαράς γίνεται υπουργός του Κώστα Καραμανλή και διαλύει την Πολιτική Άνοιξη.

Στα 11 χρόνια της ύπαρξής της, πέραν των όσων προαναφέρθηκαν, η Πολιτική Άνοιξη έχει προλάβει να εγκολπώσει τη ΔΗ.ΑΝΑ., αλλά και να βοηθήσει στην εκλογή του Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας.

Την εποχή που ο Αντώνης Σαμαράς γίνεται πια αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας φέρνει μαζί του και στελέχη που είτε τον είχαν ακολουθήσει από τη Νέα Δημοκρατία στην ΠΟΛ.ΑΝ. είτε τον συνάντησαν εκεί. Γιώργος Μουρούτης, Φαήλος Κρανιδιώτης, Χρύσανθος Λαζαρίδης, Άδωνις Γεωργιάδης είναι μόνο μερικά από αυτά. Από την Πολιτική Άνοιξη πέρασε και ο μετέπειτα υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. και γνωστός ηθοποιός Παύλος Χαϊκάλης.

Μαζί με τον Αντώνη Σαμαρά, θέλησε να επιστρέψει στη Ν.Δ. -αρκετά αργότερα, είναι η αλήθεια- και ο Γιώργος Συμπιλίδης, που είχε «ρίξει» την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993. Ο καυγάς που ακολούθησε αργότερα μεταξύ του Μακεδόνα πρώην βουλευτή και του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν... επικός, με τον τελευταίο να κατηγορεί τον Συμπιλίδη ακόμα και για χρηματισμό.

Μάνος - Φιλελεύθεροι, Δράση

Η φράση που μνημονεύσαμε νωρίτερα, του Ευάγγελου Αβέρωφ για τον Κωστή Στεφανόπουλο, ταιριάζει «γάντι» στον Στέφανο Μάνο. Ο τελευταίος, το 1977, αφήνει τη διευθυντική θέση που καλύπτει στον ιδιωτικό τομέα για να πολιτευθεί με τη Ν.Δ. Γίνεται υπουργός της. Το 1993 και το 1997 διεκδικεί μάλιστα και την προεδρία της. Αποτυγχάνει και στις δύο περιπτώσεις και έναν χρόνο αργότερα διαγράφεται.

Ο λόγος; Το 1998 διαφωνεί με τον Κώστα Καραμανλή για μια τροπολογία του Γιάννου Παπαντωνίου για τις ΔΕΚΟ και παραπέμπεται στο Πειθαρχικό της Ν.Δ. ώστε να διαγραφεί. Σύντομα ιδρύει το κόμμα των Φιλελευθέρων με σήμα τον μαινόμενο ταύρο, που δεν θα κάνει και μεγάλη ζημιά στο... υαλοπωλείο της Ν.Δ.

Το κόμμα αποτυγχάνει να εκλέξει βουλευτές στις ευρωεκλογές του 1999, το 2000 συνεργάζεται με τη Ν.Δ. και εκλέγει τον ιδρυτή και επικεφαλής του στο εθνικό Κοινοβούλιο. Το 2004 μετατρέπεται, μαζί με τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, σε persona non grata για τους απανταχού Νεοδημοκράτες καθώς συμπεριλαμβάνεται στις λίστες του ΠΑΣΟΚ ως ανεξάρτητος κατά τη διάρκεια μιας περίεργης «αμφίπλευρης διεύρυνσης» της Χαριλάου Τρικούπη, η οποία, εκτός από τους δύο «εκ δεξιών», βάζει στα ψηφοδέλτια και δύο ιστορικά στελέχη της Αριστεράς. Τον Μίμη Ανδρουλάκη και τη Μαρία Δαμανάκη.

Το 2009 δημιουργεί τη Δράση μαζί με τον Γιάννη Μπουτάρη και τον Βασίλη Κοντογιαννόπουλο. Κατεβαίνει ως Φιλελεύθερη Συμμαχία, μαζί με τον Θάνο Τζήμερο και τη Δημιουργία Ξανά, όμως και πάλι η αυτόνομη πορεία του δεν δικαιώνεται.

Καρατζαφέρης-ΛΑΟΣ

Αν και γενικώς ο Κώστας Καραμανλής αντιμετωπίζεται από πολλούς ως «συγκολλητική ουσία» της παράταξης, η πραγματικότητα απέχει κάπως από αυτήν την παραδοχή. Εκτός από τον Μάνο, ο τότε ηγέτης της Ν.Δ. το 2000 διαγράφει και τον Γιώργο Καρατζαφέρη.

Αφορμή είχαν σταθεί οι δηλώσεις του τελευταίου πως «ο πρόεδρος του κόμματος βασίζεται υπερβολικά στις απόψεις του γραμματέα του Άρη Σπηλιωτόπουλου», τον οποίο είχε μάλιστα αποκαλέσει... «Σαλώμη»! Ως αιτία θα μπορούσε να θεωρηθεί και μια τηλεοπτική εκπομπή του δύο χρόνια νωρίτερα. Την ίδια στιγμή που ο Καραμανλής, για όσο παρέμεινε στην πρώτη γραμμή της πολιτικής, προσπάθησε να ενισχύσει τα «κεντρώα» χαρακτηριστικά του κόμματος, ο Καρατζαφέρης καλούσε από την εκπομπή του στο Tele City χρυσαυγίτες, χουντικούς και νοσταλγούς της βασιλείας να συσπειρωθούν στην παράταξη υποσχόμενος και... αξιώματα.

Στην ιδιότυπη κούρσα της επιτυχίας των διασπάσεων της Ν.Δ. ο Καρατζαφέρης κερδίζει – με βραχεία κεφαλή, αλλά κερδίζει – τον Αντώνη Σαμαρά και την Πολιτική Άνοιξη με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, τον οποίο ιδρύει.

Πρώτος σταθμός για τον Καρατζαφέρη οι εκλογές για την Υπερνομαρχία Αττικής - Πειραιά το 2002, στην οποία βγαίνει τρίτος, καταγράφοντας όμως το απίστευτο 14%! Το 2004 μπορεί να χάνει οριακά την εκπροσώπησή του στη Βουλή, όμως η πορεία ανάπτυξής του είναι καταιγιστική. Μπαίνει στην Ευρωβουλή την ίδια χρονιά με 4,2% ενώ στις βουλευτικές του 2007 επιστρέφει και στο ελληνικό Κοινοβούλιο και φτάνει στο πικ της πορείας του στις εκλογές του 2009, όταν καταγράφει 5,63% (με 15 έδρες στη Βουλή) και 7,15% στις ευρωεκλογές της ίδιας χρονιάς.

Κομβικό σημείο της πορείας του ΛΑΟΣ αποτελεί σαφώς η στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου και η συμμετοχή σε αυτήν με υπουργούς. Αμέσως μετά την παραίτηση Παπαδήμου η Ν.Δ. λεηλατεί τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό προσεταιριζόμενη μια σειρά στελεχών όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης, ο Κυριάκος Βελόπουλος, ο Γιώργος Ανατολάκης και ο Θάνος Πλεύρης.

Στον ΛΑΟΣ χρωστάμε το «ντροπαλό» μπάσιμο της Ακροδεξιάς και πάλι στον πολιτικό χάρτη. Οφείλουμε άλλωστε να θυμηθούμε ότι συμπεριέλαβε στα ψηφοδέλτιά του στελέχη της Χρυσής Αυγής, ενώ εμφάνισε αρκετές φορές ξενοφοβικές και αντισημιτικές απόψεις... Το 2013 ακουγόταν πως ο Καρατζαφέρης βρίσκεται και ο ίδιος κοντά στην επιστροφή του στη Ν.Δ., κάτι τέτοιο όμως ακόμα δεν έχει συμβεί.

Αβραμόπουλος - ΚΕΠ

Το 2001 είναι η ώρα του Δημήτρη Αβραμόπουλου να αποχωρήσει από το κόμμα. Ως δήμαρχος Αθηνών ακόμη, ανακοινώνει την ίδρυση του κόμματος Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών. Όλοι δυσκολεύονται να καταλάβουν τις διαφορές του ΚΕΠ από τη Ν.Δ. και τι προκάλεσε την «αποσκίρτηση» από τη μαμά παράταξη.

Η δημοφιλία του μοιάζει στην αρχή να κάνει από μόνη της... δουλειά. Οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν «απίθανα» ποσοστά για το ΚΕΠ, που φτάνει να χτυπάει τον παραδοσιακό δικομματισμό. Τα δημοσκοπικά ευρήματα δεν θα προλάβουν ούτε να επιβεβαιωθούν ούτε να διαψευστούν, καθώς έναν χρόνο μετά την ίδρυση του ΚΕΠ, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αποφασίζει τη διακοπή της λειτουργίας του.

Συστρατεύεται και εκείνος με τον Καραμανλή, γίνεται υπουργός το 2004, ενώ το 2009 ανακοινώνει την πρόθεσή του να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος. Αποσύρει την υποψηφιότητά του και τελικώς στηρίζει τον Σαμαρά.

Ντόρα - Δημοκρατική Συμμαχία

Το 2001, λοιπόν, είναι η τελευταία φορά που κάποιο κορυφαίο στέλεχος της Ν.Δ. «φεύγει από το μαντρί». Τελευταία μέχρι τον Αρμαγεδδώνα του μνημονίου, το 2010. Ύστερα ήρθε το μνημόνιο. Ο Σαμαράς υψώνει το λάβαρο του «αντιμνημονιακού αγώνα» και μπερδεύει το κόμμα του με «Ζάππεια», που αποδεικνύονται κενό γράμμα, με το που αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση.

Η πρώτη απώλεια του κόμματος στα χρόνια του μνημονίου έχει και έναν ισχυρότατο συμβολισμό. Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου (η τελευταία αυτοδύναμη μέχρι αυτήν τη στιγμή) φέρνει στη Βουλή προς ψήφιση το πρώτο μνημόνιο.

Η Ν.Δ. το καταψηφίζει, όχι όμως και η Ντόρα Μπακογιάννη. Ο Σαμαράς, ο οποίος το 1993 έριξε την κυβέρνηση του Μητσοτάκη, τώρα διαγράφει... την κόρη του, επί της οποίας, έναν μόλις χρόνο νωρίτερα, έχει επικρατήσει στις εσωκομματικές εκλογές. Αμέσως μετά τη διαγραφή της, η Ντόρα θα ιδρύσει τη Δημοκρατική Συμμαχία, που θα παραμείνει ενεργή μόλις δύο χρόνια. Θα αποτύχει να μπει στη Βουλή στις εκλογές του Μαΐου του 2012 και θα επιστρέψει ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς συστρατευόμενη με τον Σαμαρά υπό τον φόβο της πιθανής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Καμμένος - ΑΝ.ΕΛΛ.

Η Ν.Δ. στηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου, όμως η πρότερη αντιμνημονιακή ρητορική της φαίνεται πως έχει μπερδέψει αρκετά τον κόσμο της. Ο Πάνος Καμμένος και μερικοί ακόμα βουλευτές της Ν.Δ. αρνούνται την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του πρώην τραπεζίτη και στις 24.2.2012 ανακοινώνουν την ίδρυση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.

Το κόμμα του Καμμένου κερδίζει μάλιστα τον άτυπο διαγωνισμό για την... πιο πετυχημένη διάσπαση της Ν.Δ., καθώς στις εκλογές του Μαΐου του 2012, τέσσερις μόλις μήνες μετά την ίδρυσή τους, έρχονται τέταρτο κόμμα με 10,6% (!) σε μια εκλογική μάχη μάλιστα που η μαμά παράταξη κατέγραψε το ιστορικό χαμηλό της: μόλις 18,8%.

Έναν μήνα αργότερα, τον Ιούνιο, οι ΑΝ.ΕΛΛ. χάνουν το 25% της εκλογικής τους δύναμης, όμως πάλι εμφανίζονται ιδιαίτερα δυνατοί. Κάνουν σημαία τον «αντιμνημονιακό αγώνα» και πορεύονται έτσι μέχρι τις εκλογές του 2015, όταν το προεκλογικό «φλερτ» με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, που προελαύνει προς την κυβέρνηση, θα μετατραπεί την επομένη των εκλογών σε κυβερνητικό γάμο.

Ο Καμμένος θα καταφέρει τόσο στις εκλογές του Ιανουαρίου όσο και σε εκείνες του Σεπτεμβρίου να μπει οριακά στη Βουλή (κυρίως λόγω των χιουμοριστικών διαφημιστικών του) και να αποτελέσει και τις δύο φορές τον κυβερνητικό εταίρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αντιμνημονιακός λόγος του βέβαια τείνει να εκλείψει μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, τον Ιούλιο του 2015.

Ο αρχικός κορμός των ΑΝ.ΕΛΛ. θα γνωρίσει με το πέρασμα του –λίγου είναι η αλήθεια, αλλά συμπυκνωμένου– πολιτικού χρόνου αρκετές διαφοροποιήσεις. Ο Κώστας Μαρκόπουλος, το πρώτο άτυπο Νο 2, επιστρέφει ταχέως, τον Ιούλιο του 2013, στη Ν.Δ. Η πρωτοεμφανιζόμενη Ραχήλ Μακρή διαγράφεται ύστερα από διαφωνία με τον Καμμένο το 2014 και εντάσσεται πριν από τις εκλογές του 2015 στον ΣΥΡΙΖΑ. Με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου φεύγει και από εκεί για να καταλήξει στη Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ο Χρήστος Ζώης, αρχικώς προβεβλημένο στέλεχος των ΑΝ.ΕΛΛ., αποχωρεί Δεκέμβριο του 2012 και ιδρύει κόμμα με τίτλο Νέα Μέρα. Ο Βασίλης Καπερνάρος αποχωρεί και σχηματίζει το κόμμα – εμπνεύσεως Μπαλτάκου – Ριζοσπαστικός Εθνικός Συναγερμός, ενώ η επίσης πρώην βουλευτής του κόμματος Χρυσούλα Γιαταγάνα δηλώνει στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 τη στήριξή της στο ΚΚΕ!

Πολύδωρας-Ένωση

Άλλο ένα ιστορικό στέλεχος της παράταξης, ο Βύρων Πολύδωρας, αποχωρεί από τη Ν.Δ. λίγο πριν μπει το 2014, καθώς έχει καταψηφίσει το νομοσχέδιο για το «χαράτσι» και έχει κατόπιν διαγραφεί για τον ίδιο λόγο.

Λίγους μήνες νωρίτερα έχει προκαλέσει πρόβλημα στην παράταξη καλώντας το κόμμα του να συνεργαστεί με τη Χρυσή Αυγή. Ο Πολύδωρας, που εκλέγεται αδιαλείπτως από το 1981 με τα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. και υπήρξε τέταρτος εκ των υποψηφίων προέδρων των εσωκομματικών εκλογών του 1997, αποφασίζει να δημιουργήσει και εκείνος νέο κόμμα, την Ένωση για την Πατρίδα και τον Λαό.

Φιλοδοξεί μάλιστα να ενώσει όλες τις δεξιές «αντιμνημονιακές» δυνάμεις σε ένα εκλογικό μέτωπο, υπό τη δική του αρχηγία και καλεί Καμμένο, Ζώη, Καρατζαφέρη και Νικολόπουλο να συστρατευθούν. Μάρτιο και Απρίλιο του 2014 προσχωρούν στο κόμμα του το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα του Νικολόπουλου και το νεοσυσταθέν κόμμα του Παναγιώτη Ψωμιάδη, αλλά δεν κλείνει ούτε χρόνος μέχρι να απομακρυνθούν αμφότεροι. Η Ένωση θα κατέβει στις ευρωεκλογές αποσπώντας ποσοστό 1,04%.

Νικολόπουλος-Χριστιανοδημοκράτες

Το καλοκαίρι του 2012 είναι η σειρά του βουλευτή Αχαΐας και υφυπουργού Εργασίας Νίκου Νικολόπουλου να διαγραφεί από τη Ν.Δ. Πρόκειται για παλαιό στέλεχος της παράταξης, το οποίο μάλιστα φέρεται να πήρε μέρος και στις συναντήσεις του 1997 των λεγόμενων «λοχαγών», στις οποίες αποφασίστηκε να προταθεί η αρχηγία στον Κώστα Καραμανλή ως «τρίτη λύση» απέναντι σε Έβερτ και Σουφλιά.

Η παλαιότητα όμως δεν του εξασφαλίζει τη σχετική ασυλία και, όταν διαφωνεί με την πολιτική Σαμαρά, κατηγορώντας τον πως έχει ξεχάσει τα «περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου», διαγράφεται με συνοπτικές διαδικασίες.

Λίγους μήνες μετά, ιδρύει το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και εντάσσεται στην Κοινοβουλευτική Ομάδα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου. Προεκλογικά φαίνεται να συντάσσεται με την Ένωση για την Πατρίδα και τον Λαό, που στο μεταξύ έχει ιδρύσει ο Βύρων Πολύδωρας, όμως η πολυπόθητη πρόταση για κοινή συμπόρευση με τους ΑΝ.ΕΛΛ. φτάνει και ο Νίκος Νικολόπουλος αποφασίζει την κοινή κάθοδο.

Εκλέγεται και γίνεται κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των ΑΝ.ΕΛΛ. Μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, στις οποίες επανεκλέγεται, θεωρεί πως έχει έρθει η ώρα του για υπουργοποίηση στη νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝ.ΕΛΛ., αλλά τα ομοφοβικά σχόλια για τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου δεν βοηθούν. Τον Νοέμβριο του 2015 καταψηφίζει νομοσχέδιο με προαπαιτούμενα και διαγράφεται από την Κοινοβουλευτική Ομάδα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, αφήνοντας τη συμπολίτευση με 153 βουλευτές.

Ψωμιάδης - Πατριωτικό Δίκτυο

Ο αθλητής, τραγουδιστής και εισαγωγέας ανατομικών παπουτσιών Παναγιώτης Ψωμιάδης έχει αποδείξει κατ’ εξακολούθηση πως αποτελεί... πόλο έλξης για τους ψηφοφόρους της Κεντρικής Μακεδονίας. Περισσότερα από 10 χρόνια βουλευτής της Ν.Δ. (1990-2000) και άλλα 10 νομάρχης και περιφερειάρχης (2003-2013) Κεντρικής Μακεδονίας, κατεβαίνει για πρόεδρος στις εσωκομματικές εκλογές του 2009, όπου κατατάσσεται τρίτος πίσω από τον Αντώνη Σαμαρά και την Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά με το σημαντικό 10%.

Το 2013 κηρύσσεται έκπτωτος από το αξίωμά του, καθώς καταδικάζεται για μια από τις αρκετές δικαστικές υποθέσεις εις βάρος του. Τη θέση του στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας καταλαμβάνει ο νυν υποψήφιος για την προεδρία της Ν.Δ. Απόστολος Τζιτζικώστας. Ο ίδιος ζητάει από τη Ν.Δ. να συμπεριληφθεί στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος, αλλά ο Σαμαράς αρνείται κατηγορηματικά.

Ο Ψωμιάδης δηλώνει την παραίτησή του, ιδρύει το Πατριωτικό Δίκτυο Αφύπνισης, εντάσσεται στην Ένωση για την Πατρίδα και τον Λαό, με το ψηφοδέλτιο της οποίας κατεβαίνει στις εκλογές και αναδεικνύεται πρώτος σε σταυρούς ανάμεσα στους συνυποψηφίους του.

Τον Σεπτέμβριο του 2015 παραιτείται από τα όργανα (;) του κόμματος που ο ίδιος έχει δημιουργήσει και ψάχνει τις 50 υπογραφές για να είναι εκ νέου υποψήφιος για πρόεδρος της Ν.Δ. Λίγες μέρες αργότερα, ανακοινώνει πως τελικώς δεν θα είναι υποψήφιος και καταγγέλλει «ασφυκτικές πιέσεις» και «μεροληπτικές εις βάρος του συμπεριφορές». Αποχωρεί από την κούρσα και συνεχίζει να ασχολείται με τις τηλεπωλήσεις παπουτσιών για διαβητικούς.

Επίλογος

Εν κατακλείδι, ελάχιστοι από αυτούς που προαναφέρθηκαν μπορούν να πουν ότι «διέσπασαν» τη Ν.Δ. Οι περισσότεροι αποχώρησαν σχεδόν μόνοι τους αποσπώντας από την παράταξη μονάχα τους.... συνεργάτες τους.

Κάποιοι με τη φυγή τους πέτυχαν να επιστρέψουν αργότερα στο κόμμα με αναβαθμισμένο ρόλο, ενώ σχετική επιτυχία –και αυτή βραχυπρόθεσμη– γνώρισαν μόνο η ΠΟΛ.ΑΝ., ο ΛΑΟΣ και οι ΑΝ.ΕΛΛ.

Τα κόμματα Σαμαρά και Καμμένου «έπιασαν» την πολιτική συγκυρία και εξέφρασαν τις διαφωνίες τους στην κυβερνητική πολιτική της Ν.Δ. (ονομασία ΠΓΔΜ - μνημόνιο), ενώ εκείνο του Καρατζαφέρη πέτυχε να εκφράσει το δεξιότερο κομμάτι της Ν.Δ., που ασφυκτιούσε με τη στροφή του Καραμανλή προς το Κέντρο, για να συντριβεί όμως μερικά χρόνια αργότερα από τη συμμετοχή του στην αντιδημοφιλή κυβέρνηση Παπαδήμου, την άνοδο της Χρυσής Αυγής και την υιοθέτηση εκ μέρους της Ν.Δ. μέρους της αντιμεταναστευτικής ατζέντας μαζί με τα πιο προβεβλημένα στελέχη του Καρατζαφέρη.

Αν λοιπόν κάποιος εκ των υποψηφίων θελήσει να διασπάσει τη Νέα Δημοκρατία μετά την ήττα του στις εσωκομματικές εκλογές, αυτό που θα πρέπει να θυμάται είναι η φράση του Ευάγγελου Αβέρωφ «όποιος φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος» Τουλάχιστον όταν η πολιτική συγκυρία δεν «σηκώνει» άλλη μια αποχώρηση.

topontiki