Το συναπάντημα των «μπλαουγράνα» με οπαδούς της Ρίβερ Πλέιτ είχε ως αποτέλεσμα ένας από αυτούς να φτύσει τον Λιονέλ Μέσι και αρκετοί να τον βρίσουν. Αυτός αντέδρασε και τελικά ο Λουίς Ενρίκε και ο Χαβιέρ Μασκεράνο τον απομάκρυναν από εκεί...
Οι οπαδοί έβγαλαν... πάνω του την πικρία τους από τον χαμένο τελικό, μολονότι το δεκάρι της Μπαρτσελόνα είχε φερθεί υποδειγματικά στο γήπεδο χωρίς να προκαλέσει τους συμπατριώτες του με έξαλλους πανηγυρισμούς.
Ο ίδιος ο παίκτης δεν θέλησε να δώσει συνέχεια στο συμβάν και δύο μέρες μετά πήρε την οικογένειά του και πήγε στην Αργεντινή για τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Ομως επρόκειτο για άλλο ένα επεισόδιο στη σχέση αγάπης-μίσους που συνδέει τον αστέρα της Μπαρτσελόνα με αρκετούς συμπατριώτες του, οι οποίοι ακόμα δεν τον θεωρούν «δικό τους».
O Λιονέλ Μέσι είναι κάτι σαν μνημείο παγκόσμιας ποδοσφαιρικής κληρονομιάς.
Σαν το σπάνιο αρκουδάκι πάντα –ξεχωριστός, μοναδικός, τον λατρεύουν οι πάντες, είδωλο δεκάδων εκατομμυρίων ποδοσφαιρόφιλων.
Ομως έφυγε από την Αργεντινή παιδί ακόμα, για να πάει στα φυτώρια της Μπαρτσελόνα.
Μολονότι ποτέ δεν έχει απαρνηθεί τις ρίζες του, μεγάλο μέρος του κοινού της χώρας του είναι επικριτικό απέναντί του.
Του χρεώνει ότι η απόδοσή του με το εθνόσημο είναι κατώτερη αυτής με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, ότι δεν πωρώνεται με την εθνική του ομάδα και -φυσικά- υπάρχει και η αέναη σύγκριση με τον Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα...
Ισως αυτή η συζήτηση να έκλεινε μια και καλή και η πλάστιγγα να έγερνε οριστικά προς την πλευρά του Μέσι, αν η Αργεντινή κατακτούσε το Μουντιάλ του 2014 ή το Κόπα Αμέρικα του 2015.
Ομως οι δύο χαμένοι τελικοί μάλλον έριξαν λάδι στη φωτιά. Γιατί με την Μπαρτσελόνα σπάνια χάνει τελικούς... Βέβαια, οι Αργεντίνοι δεν συνειδητοποιούν ότι στους Καταλανούς, ο Μέσι είναι αυτός που είναι χάρη στους συμπαίκτες του και τα τρόπαια οφείλονται στη συνύπαρξή του με τον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Ντάνι Αλβες.
Ενώ στην «αλμπισελέστε» περιμένουν να τα κάνει όλα μόνος του. Οπως ο Μαραντόνα το 1986... Και έτσι η καλή σχέση του εντός και εκτός γηπέδων με τους Αγουέρο, Παστόρε, Σαμπαλέτα ή Ντι Μαρία δεν έχει ακόμα μετουσιωθεί σε τρόπαια.
Με τα μπλε-άσπρα της Αργεντινής έχει πανηγυρίσει μόνο το Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων του 2005 και το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο Πεκίνο το 2008.
Θα περίμενε κανείς κάτι παραπάνω από παίκτη με τέσσερις Χρυσές Μπάλες (και οσονούπω μια πέμπτη).
Στη χώρα του λοιπόν υπάρχουν δύο... ποδοσφαιρικά κόμματα: οι Μessistas (οπαδοί του Μέσι) και οι Maradonianos (oπαδοί του Μαραντόνα).
Οι δεύτεροι θεωρούν ότι ο «Λέο» δεν θα γίνει ποτέ Μαραντόνα. Και οι πρώτοι ότι ήδη τον έχει ξεπεράσει. Απλώς ονειρεύονται την ώρα και τη στιγμή που θα κατακτήσει ένα τρόπαιο με την εθνική ομάδα ώστε να βουλώσει μια και καλή όλα τα στόματα.
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια, η ψαλίδα μεταξύ των δύο «κομμάτων» έχει κλείσει. Οπως προαναφέραμε, ο Μέσι ποτέ δεν απαρνήθηκε τις ρίζες του.
Παρά την αυστηρή πολιτική της Μπαρτσελόνα, όχι μόνο δεν μιλάει καταλανικά σε συνεντεύξεις και δημόσιες εμφανίσεις, αλλά έχει διατηρήσει και τη χαρακτηριστική προφορά της γενέτειράς του, του Ροζάριο, μολονότι λείπει περισσότερα από 15 χρόνια από τη χώρα του. Κάτι που σχολιάζεται θετικά.
Ομως η συμπεριφορά του, ο τρόπος ζωής του, δεν είναι διόλου αργεντίνικος. Είναι ήρεμος, ντροπαλός, δεν θέλει να μιλάει πολύ.
Το γεγονός ότι πρόσφατα έκανε τατουάζ στο σώμα του θεωρείται πραγματική επανάσταση. Γενικά είναι ένας τύπος που δύσκολα κατανοούν ως χαρακτήρα οι Αργεντίνοι.
Πόσω μάλλον όταν δηλώνει στην «Corriere della Sera» ότι δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτε για τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, ο οποίος μάλιστα γεννήθηκε στο Ροζάριο! Ή ότι σιχαίνεται το τάνγκο ως άκουσμα και αμέσως αλλάζει σταθμό στο ραδιόφωνο...
Παράλληλα δηλώνει ότι, όσο και να τον κράξουν, δεν θα τραγουδήσει τον εθνικό ύμνο της χώρας του πριν από τα παιχνίδια:
«Θα μπορούσα να το κάνω. Ομως από την ημέρα που έγινε ζήτημα και που αμφισβητήθηκε η αφοσίωσή μου στην ομάδα, για τον λόγο αυτό, πήρα την απόφαση να μην τον τραγουδήσω ποτέ, επίτηδες. Μόνο έτσι θα αλλάξει η στάση κάποιων ανθρώπων».
Αντίθετα, είναι αδύνατο να εξηγήσει κανείς την Αργεντινή χωρίς τον Μαραντόνα και τον Μαραντόνα χωρίς την Αργεντινή. Συμπεριφέρεται σαν να είναι θεός, είναι λαλίστατος και οι συμπατριώτες του τον καμαρώνουν όταν τα βάζει με όλους και όλα.
Μπορεί η στάση του Μέσι να είναι πιο καθώς πρέπει, όμως οι περισσότεροι συμπατριώτες του ταυτίζονται με τον χαρακτήρα του Μαραντόνα. Συν ότι υπάρχει και εκείνο το ανυπέρβλητο καλοκαίρι του 1986.
Οταν περνούσε τους Εγγλέζους σαν προπονητικούς κώνους. Οταν μόνος του οδηγούσε την Αργεντινή στην κορυφή του κόσμου σε βάρος της Γερμανίας, τρελαίνοντας τους απανταχού φίλους της μπάλας.
Αυτή την τέλεια ποδοσφαιρική παράσταση καλείται τόσα χρόνια να συναγωνιστεί και να ξεπεράσει ο Μέσι. Ακόμα δεν τα έχει καταφέρει...
Επόμενη απόπειρα, στο Κόπα Αμέρικα του 2016 και στα ρωσικά γήπεδα το 2018, στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου