Γιατί ο Βουλέλης έκοψε το σκίτσο του Ζερβού

Αντιδράσεις προκαλεί η δημοσίευση σκίτσου του Πέτρου Ζερβού στην Εφημερίδα των Συντακτών. Η διεύθυνση της εφημερίδας αποφάσισε να «κόψει» το σκίτσο (αριστερά) του Ζερβού από το φύλλο της περασμένης Παρασκευής (13/5).
Το γεγονός γνωστοποίησε ο ίδιος ο σκιτσογράφος στο fb δημοσιεύοντας το «λογοκριμένο» σκίτσο αναφέροντας: «Αν προσβάλλει "την αισθητική, το ήθος και τις ευαισθησίες της εφημερίδας" ή πρόκειται περί λογοκρισίας, η επιλογή δικιά σας»...
Για το θέμα γράφει και ο γελοιογράφος-σκιτσογράφοςΣπύρος Δερβενιώτης που αναφέρει πως η απόφαση για το «κόψιμο» του σκιτσου του Ζερβού, δεν ήταν συλλογική, αλλά αποκλειστική ευθύνη του διευθυντή της εφημεριδας Νικόλα Βουλέλη, o oποίος, οπως λέει, δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνει ότι δεν έχει τα εφόδια να κατανοήσει τη λειτουργία και το ρόλο της γελοιογραφίας...
Αναλυτικά η τοποθέτηση του Σπ. Δερβενιώτη στο fb για το θέμα: 

Λέγαμε λοιπόν χθές για τη δίωξη που υφίσταται στις μέρες μας η γελοιογραφία. Για όσους νομίσουν ότι αυτό είναι ενα υπερβολικό σχήμα για να βλογάμε τα γένια μας ως μπαρουτοκαπνισμένοι, η υπόθεση "Σαρλί" είναι νωπή ακόμα. Και πονάει, πονάει πολύ, όταν τα πυρά έρχονται εκ των έσω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, εντελώς ειρωνικά (άρα γελοιογραφικώς ορθά), το κρούσμα έλαβε χώρα στο τελευταίο μέρος που θα περίμενε κανείς: στην Εφημερίδα των Συντακτών η οποία χτίστηκε υποτίθεται με το σκεπτικό να αποτελέσει μια όαση ελευθερίας και αυτοδιαχείρισης των συντακτών της σε ένα πλήρως ανελεύθερο τοπίο, και (δύο στα δύο) στην εφημερίδα που μετά το χτύπημα στο "Charlie Hebdo" απάντησε ακαριαία με την μετάφραση και δημοσίευση στα ελληνικά όλου του post mortem τεύχους.
Η απόφαση αυτή δεν ήταν συλλογική, είναι αποκλειστική ευθύνη του διευθυντή της εφημεριδας Νικόλα Βουλέλη, που δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνει ότι δεν έχει τα εφόδια να κατανοήσει τη λειτουργία και το ρόλο της γελοιογραφίας (δεν είχε φτάσει στο σημείο να κόψει ένα σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή, με έκδηλη προθυμία ωστόσο το αποκήρυξε δημόσια και γραπτώς εκ μέρους της εφημερίδας).
Θα είμαι επιεικής μαζί του και θα αναγνωρίσω ότι δεν είναι ο μόνος. Ανήκει σε μια εξαιρετικά διαδεδομένη παράδοση διευθυντών εφημερίδων που ενστικτωδώς αντιδρούν φοβικά απέναντι σ' αυτό το αταξινόμητο είδος δημόσιας κριτικής στην εξουσία.
Οι σπάνιες εξαιρέσεις, όπως ο Λέων Καραπαναγιώτης και η Ελένη Βλάχου, επιζούν μόνο σαν διηγησεις των παλιών, κι εμείς οι "κάπου στη μέση" του τόξου παλιού-νέου βαρεθήκαμε, βα-ρε-θή-κα-με να δίνουμε εκ νέου τις ίδιες μάχες. Αλλά μήν κάνετε το λάθος: δεν κουραστήκαμε, ούτε ποτέ θα κουραστούμε.

zoornalistas