Η ανταρσία των γάλλων υπουργών δεν αφήνει αμφιβολίες ότι η συναίνεση στη δρακόντεια λιτότητα της Μέρκελ έχει ραγίσει.
Η ραγδαία πτώση του γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ, που επισφραγίζεται με την παραίτηση της κυβέρνησης Βαλς, δεν αποτελεί έκπληξη. Όχι μόνο γιατί ...συνιστά το τελευταίο σύμπτωμα της ήδη γνωστής (και βαθιάς) κρίσης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Ο βασικός λόγος που ουδείς εκπλήσσεται με τον Ολάντ, είναι το ότι το οι γάλλοι σοσιαλιστές Πρόεδροι έχουν διαπράξει πολλές φορές πολιτικές αυτοχειρίες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Από τον Γκι Μολέ έως τον Λιοέλ Ζοσπέν, οι γάλλοι σοσιαλιστές καταστράφηκαν πολιτικά όταν επιχείρησαν να ασκήσουν δεξιές πολιτικές, ενώ είχαν εκλεγεί εκφράζοντας τις προσδοκίες του λαού της Αριστεράς. Μολονότι η γαλλική ιστορία δείχνει ότι ο πιο σίγουρος τρόπος για να καταρρεύσει μια σοσιαλιστική προεδρία, είναι να δημιουργήσει την αίσθηση ότι προδίδει τους αριστερούς ψηφοφόρους, οι γάλλοι σοσιαλιστές επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά το ίδιο ολέθριο ολίσθημα, όντας δέσμιοι των επιταγών του MEDEF (του γαλλικού ΣΕΒ).
Αυτό που ίσως να εκπλήσσει είναι ο λόγος που κλυδωνίστηκε εκ νέου η προεδρία Ολάντ. Οι υπουργοί Μοντεμπούργκ, Φιλιπέτι και Αμόν καταφέρθηκαν με βαρείς χαρακτηρισμούς εναντίον της λιτότητας που έχει επιβληθεί στις χώρες της ευρωζώνης. Έτσι κι αλλιώς η διαφωνία τριών υπουργών με την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική είναι σημαντικό γεγονός. Ειδικά όμως ότι εμφανίζεται διαφωνών ίδιος ο υπουργός Οικονομίας, μετατρέπει το γεγονός σε ανοιχτή πολιτική κρίση της κυβέρνησης. Όταν τα πράγματα φτάνουν σε αυτό το οριακό σημείο, είτε πρέπει να αλλάξει η πολιτική είτε να αλλάξει η κυβέρνηση. Ο Ολάντ επέλεξε το δεύτερο, δίνοντας παράταση ζωής στη λιτότητα και συρρικνώνοντας δραματικά τον δικό του πολιτικό χρόνο.
Πάντοτε το τι συμβαίνει στη γαλλική πολιτική ζωή επηρεάζει άμεσα όλη την Ευρώπη. Γερμανία και Γαλλία συνιστούν σταθερά (και πολύ πριν την Ευρωπαϊκή Ένωση) το δίδυμο που δίνει το τόνο σε όλη την ήπειρο. Οι κλυδωνισμοί της προεδρία Ολάντ αφορούν ακόμα περισσότερο όλους τους Ευρωπαίους. Γιατί το σημείο της διαφωνίας στους κόλπους της γαλλικής κυβέρνησης άπτεται της οικονομικής πολιτικής σε όλη την ευρωζώνη. Ο Μοντεμπούργκ ζήτησε από τον γάλλο πρόεδρο να εναντιωθεί στη γερμανική εμμονή στη λιτότητα που εμποδίζει την ανάπτυξη στην Ευρώπη.
Η ανταρσία των γάλλων υπουργών δεν αφήνει αμφιβολίες ότι η συναίνεση στη δρακόντεια λιτότητα της Μέρκελ έχει ραγίσει. Πλέον δεν είναι οι συνήθεις ύποπτοι της ευρωπαϊκής Αριστεράς που ξιφουλκούν εναντίον της ιδεολογίας και της πρακτικής των μνημονίων, αλλά οι συστημικοί πολιτικοί του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Πολιτικοί που καταλαβαίνουν ότι η συνέχιση της λιτότητας εγγυάται από τη μια μεριά την παράταση της οικονομικής στασιμότητας, και από την άλλη, την κοινωνική συρρίκνωση των κομμάτων που αναφέρονται στους οικονομικά αδύναμους και την εφαρμόζουν –το ΠΑΣΟΚ είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Η βίαιη αντίδραση του Ολάντ δείχνει βέβαια ότι απέχουμε ακόμα από το μετατραπεί η ρωγμή σε πραγματικό ρήγμα στο ευρωπαϊκό μπλοκ της λιτότητας. Θα χρειαστούν ακόμα πολύς αγώνας από «τους από κάτω» καθώς και κυβερνητικές ανατροπές –εδώ η Ελλάδα μπορεί να ανοίξει το δρόμο. Ωστόσο, θα πρέπει να εθελοτυφλεί κανείς για να μην καταλαβαίνει ότι αρχίζει να αλλάζει το πολιτικό κλίμα της γερασμένης μας ηπείρου. Εννοείται ότι η αλλαγή για την οποία αγωνιζόμαστε, δεν είναι βέβαιη. Είναι όμως εφικτή.
- See more at: http://left.gr/news/i-anamenomeni-ptosi-toy-olant-kai-mellon-tis-eyropis#sthash.NAYt3a6G.dpufΑπό τον Γκι Μολέ έως τον Λιοέλ Ζοσπέν, οι γάλλοι σοσιαλιστές καταστράφηκαν πολιτικά όταν επιχείρησαν να ασκήσουν δεξιές πολιτικές, ενώ είχαν εκλεγεί εκφράζοντας τις προσδοκίες του λαού της Αριστεράς. Μολονότι η γαλλική ιστορία δείχνει ότι ο πιο σίγουρος τρόπος για να καταρρεύσει μια σοσιαλιστική προεδρία, είναι να δημιουργήσει την αίσθηση ότι προδίδει τους αριστερούς ψηφοφόρους, οι γάλλοι σοσιαλιστές επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά το ίδιο ολέθριο ολίσθημα, όντας δέσμιοι των επιταγών του MEDEF (του γαλλικού ΣΕΒ).
Αυτό που ίσως να εκπλήσσει είναι ο λόγος που κλυδωνίστηκε εκ νέου η προεδρία Ολάντ. Οι υπουργοί Μοντεμπούργκ, Φιλιπέτι και Αμόν καταφέρθηκαν με βαρείς χαρακτηρισμούς εναντίον της λιτότητας που έχει επιβληθεί στις χώρες της ευρωζώνης. Έτσι κι αλλιώς η διαφωνία τριών υπουργών με την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική είναι σημαντικό γεγονός. Ειδικά όμως ότι εμφανίζεται διαφωνών ίδιος ο υπουργός Οικονομίας, μετατρέπει το γεγονός σε ανοιχτή πολιτική κρίση της κυβέρνησης. Όταν τα πράγματα φτάνουν σε αυτό το οριακό σημείο, είτε πρέπει να αλλάξει η πολιτική είτε να αλλάξει η κυβέρνηση. Ο Ολάντ επέλεξε το δεύτερο, δίνοντας παράταση ζωής στη λιτότητα και συρρικνώνοντας δραματικά τον δικό του πολιτικό χρόνο.
Πάντοτε το τι συμβαίνει στη γαλλική πολιτική ζωή επηρεάζει άμεσα όλη την Ευρώπη. Γερμανία και Γαλλία συνιστούν σταθερά (και πολύ πριν την Ευρωπαϊκή Ένωση) το δίδυμο που δίνει το τόνο σε όλη την ήπειρο. Οι κλυδωνισμοί της προεδρία Ολάντ αφορούν ακόμα περισσότερο όλους τους Ευρωπαίους. Γιατί το σημείο της διαφωνίας στους κόλπους της γαλλικής κυβέρνησης άπτεται της οικονομικής πολιτικής σε όλη την ευρωζώνη. Ο Μοντεμπούργκ ζήτησε από τον γάλλο πρόεδρο να εναντιωθεί στη γερμανική εμμονή στη λιτότητα που εμποδίζει την ανάπτυξη στην Ευρώπη.
Η ανταρσία των γάλλων υπουργών δεν αφήνει αμφιβολίες ότι η συναίνεση στη δρακόντεια λιτότητα της Μέρκελ έχει ραγίσει. Πλέον δεν είναι οι συνήθεις ύποπτοι της ευρωπαϊκής Αριστεράς που ξιφουλκούν εναντίον της ιδεολογίας και της πρακτικής των μνημονίων, αλλά οι συστημικοί πολιτικοί του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Πολιτικοί που καταλαβαίνουν ότι η συνέχιση της λιτότητας εγγυάται από τη μια μεριά την παράταση της οικονομικής στασιμότητας, και από την άλλη, την κοινωνική συρρίκνωση των κομμάτων που αναφέρονται στους οικονομικά αδύναμους και την εφαρμόζουν –το ΠΑΣΟΚ είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Η βίαιη αντίδραση του Ολάντ δείχνει βέβαια ότι απέχουμε ακόμα από το μετατραπεί η ρωγμή σε πραγματικό ρήγμα στο ευρωπαϊκό μπλοκ της λιτότητας. Θα χρειαστούν ακόμα πολύς αγώνας από «τους από κάτω» καθώς και κυβερνητικές ανατροπές –εδώ η Ελλάδα μπορεί να ανοίξει το δρόμο. Ωστόσο, θα πρέπει να εθελοτυφλεί κανείς για να μην καταλαβαίνει ότι αρχίζει να αλλάζει το πολιτικό κλίμα της γερασμένης μας ηπείρου. Εννοείται ότι η αλλαγή για την οποία αγωνιζόμαστε, δεν είναι βέβαιη. Είναι όμως εφικτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου