Η άποψη που επικρατεί στην κοινή γνώμη είναι πως η μεγάλη οικονομική κρίση, η επιβολή σκληρών δημοσιονομικών και άλλων μέτρων, η κατακόρυφη πτώση του εισοδήματος των εργαζομένων, η ραγδαία άνοδος της ανεργίας και το μεταναστατευτικό ζήτημα συνέβαλαν σε τεράστιο βαθμό στη ραγδαία άνοδο της Χρυσής Αυγής και στη μετατροπή της από μια περιθωριακή νεοναζιστική οργάνωση σε ...τρίτη πολιτική δύναμη και – κατά πολλούς – ρυθμιστή των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων στο άμεσο μέλλον.
Από την άλλη πλευρά, πάρα πολλοί πίστεψαν πως η αποκάλυψη της εγκληματικής δράσης των μελών της Χρυσής Αυγής, η οποία ήρθε στο προσκήνιο μετά την άγρια δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα, θα οδηγούσε την οργάνωση στη διάλυση. Η προσδοκία αυτή όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε, αλλά ο Μιχαλολιάκος και τα «πρωτοπαλίκαρά» του αντιμετωπίζονται ως «πολιτικοί κρατούμενοι» από τους φανατικούς υποστηρικτές τους. Και βεβαίως η Χ.Α. ζει και... βασιλεύει.
Ακόμη και αυτές οι συγκλονιστικές μαρτυρίες μετανοημένων χρυσαυγιτών, που ήρθαν στο «φως της δημοσιότητας» κατά τη διάρκεια της δικαστικής έρευνας, σχετικά με τη δομή και οργάνωση του μορφώματος, η οποία στηρίζεται στη ρατσιστική και μισαλλόδοξη ρητορική του Αδόλφου Χίτλερ και των ναζί όχι μόνο δεν απέτρεψαν τους αρχικά «παραπλανημένους» και «οργισμένους με τους πολιτικούς και τα κόμματα» ψηφοφόρους του 2012 από το να την ξαναψηφίσουν αλλά εκτόξευσαν το νεοναζιστικό κόμμα από το 6,97% των βουλευτικών εκλογών στο 9% στις πρόσφατες ευρωεκλογές του Μαΐου.
Βραχεία μνήμη
Η πρόσφατη επίθεση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής στο Ανοικτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά στην Παλαιά Κοκκινιά, καθώς και οι βανδαλισμοί τους οποίους προκάλεσαν ομοϊδεάτες τους στο μνημείο των Πεσόντων της Εθνικής Αντίστασης στον Βόλο είναι δύο περιστατικά που έρχονται απλώς να προστεθούν στον μακρύ κατάλογο της εγκληματικής δράσης των νεοναζί.
Τέτοιου είδους προκλήσεις, παρά τις αντιδράσεις και την κατακραυγή από την πλευρά των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών του «δημοκρατικού τόξου», πλέον θεωρούνται «συνηθισμένες»...
Το δυστύχημα της ελληνικής κοινωνίας είναι πως πλέον όχι μόνο δεν συγκινείται από την εγκληματική δράση των νεοναζί αλλά έχει φθάσει στο σημείο απλώς να «κοιτάζει αλλού», ακόμα και όταν χαθεί μια ζωή.
Είτε σε ορισμένους από εμάς αρέσει είτε όχι, ο Παύλος Φύσσας, ο Σερχάζ Λουκμάν και άλλα ανώνυμα θύματα της «δολοφονικής λύσσας» των χρυσαυγίτικων ταγμάτων εφόδου δεν συγκινούν σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Και για όσους τυχόν αμφιβάλλουν για τα παραπάνω, ας μπουν στον κόπο να αναζητήσουν τα σχόλια «αναγνωστών» στις ενημερωτικές ιστοσελίδες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία αναφέρονται στο περιστατικό της Παλαιάς Κοκκινιάς. Σαν το Διαδίκτυο να δέχθηκε επίθεση από μαύρα, «μισάνθρωπα», ξενοφοβικά πληκτρολόγια...
Και από την άλλη, πλεονάζουν οι διθύραμβοι για τον «αρχαιολογικό θησαυρό του ασύλητου τάφου στην Αμφίπολη», η «επιστροφή του Μεγαλέξανδρου», οι «παρακλήσεις στο ξανθό γένος των Ρώσων να άρουν την απαγόρευση των εισαγωγών ροδάκινων, για να μην πεινάσουν οι Έλληνες παραγωγοί».
«Πάντα υπήρχαν»
Σε έκθεσή της για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, την οποία δημοσιοποίησε πριν από λίγες ημέρες, η αμερικανική μη Κυβερνητική Οργάνωση Human Rights First έκανε ιδιαίτερη μνεία στα δύο σκληρά νεοναζιστικά κόμματα της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα και το Jobbik στην Ουγγαρία, επισημαίνοντας πως τα «κύτταρα του φασισμού» και «εθνικισμού» και οι αρνητές της δημοκρατίας ουσιαστικά δεν εξαλείφθηκαν ποτέ. Βρίσκονταν σε «λήθαργο» και «ξυπνούσαν» με την παραμικρή αφορμή.
Οι αφορμές από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης υπήρξαν πολλές. Είτε επρόκειτο για κάποια διένεξη με την Τουρκία, είτε για «το Μακεδονικό Ζήτημα», των οποίων η διαχείριση υπήρξε πάντα προβληματική, είτε για την αθρόα εισροή οικονομικών μεταναστών από τα πρώην κομμουνιστικά κράτη του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ, που – με τη συνδρομή των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης – γαλούχησαν την ελληνική ξενοφοβική κοινωνία στους όρους του «Πολωνού διαρρήκτη» και του «Αλβανού, που δεν θα γίνει Έλληνας ποτέ».
Στα χρόνια του «ελληνικού θαύματος», στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 2000, όταν τα ελληνοτουρκικά είχαν περάσει στη φάση των «αρμονικών διπλωματικών επαφών», τον σωβινισμό συντηρούσαν οι ξεχασμένες υποβαθμισμένες συνοικίες της Αθήνας. Εκεί όπου η αδιαφορία της πολιτείας για τις φωνές των κατοίκων και κυρίως η αδυναμία του κράτους να διαχειριστεί τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από την Ασία και την Αφρική συνέβαλαν ώστε να «εκκολαφθεί το αβγό του φιδιού».
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα καταγράφει τα μεγαλύτερα ποσοστά αντισημιτισμού μεταξύ των κρατών-μελών, με αυτούς που δεν διστάζουν να δηλώσουν την αποστροφή τους στους Εβραίους να φθάνουν το 67%.
«Ναζί υπήρχαν πάντα στην Ελλάδα. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν» υποστήριξε στους ερευνητές της Human Rights First ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Λαέρτης Βασιλείου.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης «Corpus Christi», που ανέβηκε τον Οκτώβριο του 2012 στο θέατρο Χυτήριο με χρυσαυγίτες βουλευτές και φανατικούς οπαδούς τους να επιχειρούν να λιντσάρουν τους ηθοποιούς οι οποίοι συμμετείχαν θεωρώντας το έργο βλάσφημο, ανέφερε μεταξύ άλλων πως ακόμα και σήμερα – δύο χρόνια μετά – εξακολουθεί να δέχεται ανώνυμες απειλές ακόμα και για τη ζωή του.
Αίσθημα προδοσίας
Ένα μέρος των Ελλήνων ψηφοφόρων έχασε την εμπιστοσύνη του στην πολιτική και, με το αίσθημα ότι έχει υποστεί αδικία και προδοσία εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, αναζήτησε την εκδίκησή του ψηφίζοντας αυτούς οι οποίοι πρεσβεύουν τα πιο σκοτεινά και μισαλλόδοξα πάθη. Τους νοσταλγούς του Χίτλερ και των ναζί. Τον οργανωμένο στρατό μπράβων και φουσκωτών του Μιχαλολιάκου, οι οποίοι στα μάτια μιας μερίδας της κοινής γνώμης έγιναν οι «τιμωροί» όλων όσοι θεωρούν ότι ευθύνονται για την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της χώρας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ήταν εξαιρετικά εύκολο για τους χρυσαυγίτες να απορροφήσουν στους κόλπους τους εκείνο το κομμάτι των δεξιών ψηφοφόρων οι οποίοι έως τότε είχαν καταφέρει να κρύψουν τα φιλοβασιλικά, φασιστικά και ρατσιστικά συναισθήματά τους κάτω από τον μανδύα μιας «πολιτικοποιημένης και εκδημοκρατισμένης» Ακροδεξιάς, την οποία εξέφραζε για κάποιους ο ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη.
Όμως η Χρυσή Αυγή δεν φαίνεται να λαμβάνει ψήφους μόνο από αυτή την κοινωνική κατηγορία. Η σταδιακή διείσδυσή της στις νέες ηλικίες και τα μεσοστρώματα, σε κοινωνικές κατηγορίες που καμιά σχέση – οικογενειακή ή άλλη – δεν είχαν στο παρελθόν με κάποια εκδοχή της Άκρας Δεξιάς, είναι το νέο ανησυχητικό σύμπτωμα.
Η ψήφος στη Χ.Α. δεν ήταν απλώς μια ψήφος ανοχής στο νεοναζιστικό μόρφωμα του Μιχαλολιάκου, αλλά μια ψήφος συσσωρευμένης οργής, η οποία θα συνεχίσει να αυξάνεται όσο η ευνομούμενη πολιτεία και η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνούνται να τη δουν, όσο συνεχίζουν να μην λαμβάνουν άμεσα μέτρα για τη φοροελάφρυνση των χρεωμένων νοικοκυριών, την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, τη χρηματοδότηση νέων επενδύσεων που θα συνδράμουν στην επανεκκίνηση της ανάπτυξης και τη μείωση των ποσοστών ανεργίας, κυρίως στους νέους.
Παρομοίως θα αυξάνονται και οι επιθέσεις μίσους των Ταγμάτων Εφόδου των νεοναζί, τα οποία τους τελευταίους μήνες έχουν αρχίσει να αναδιοργανώνονται «προσελκύοντας» νέα μέλη, κυρίως νεαρούς οι οποίοι εξακολουθούν να έλκονται από το εθνικιστικό και «μάτσο» στιλ της Χ.Α. Αυτό ας το έχουν κατά νου τόσο οι νυν όσο και, κυρίως, οι επόμενοι κυβερνήτες της χώρας.
topontiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου