Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Ευρώπη 2013. Το γυναικείο κίνημα έχει κεκτημένα που ξεκινάνε από τις σουφραζέτες, το δικαίωμα ψήφου, το δικαίωμα του εκλέγεσθαι στις γυναίκες. Είναι δεδομένη η κατάκτηση –συχνά αιματηρή- των γυναικών στην ... μόρφωση, στην επιστήμη, στην πολιτική, στην τέχνη.
Εκτός από τις καλογυρισμένες σκηνές, σε σειρές παρωχημένες μουσουλμανικής προπαγάνδας, όπου παίζονται σε όλη την Ευρώπη, σαν του Σουλειμάν, όπου η γυναίκα ζει ιντριγκάροντας στο γυναικωνίτη και η επιβίωσή της αφορά στην εύνοια ενός άνδρα, οι γυναίκες ζουν ως άνθρωποι και όχι ως ρωμαϊκά res rei.
Η κ. Βίκυ Σταμάτη, σύζυγος του κ. Άκη Τσοχατζόπουλου, κατέθεσε στο Συμβούλιο Εφετών υπόμνημα, με το οποίο για λόγους υγείας ζητά την αντικατάσταση της κράτησής της με περιοριστικούς όρους, ενώ καταγγέλλει ότι το παιδί της που ζει με τους γονείς της, παρουσιάζει προβλήματα συμπεριφοράς. Μέχρι εδώ καλώς. Κάθε άνθρωπος δικαιούται να διεκδικήσει την ελευθερία του και το δίκιο του, ενώ η φυλακή μοιάζει ασήκωτη τιμωρία κοινωνικά. Μόνο που στο υπόμνημά της η κ. Σταμάτη φωτογραφίζει μια θέση για τις γυναίκες, που πόρρω απέχει από τη σύγχρονη εποχή, αλλά και απ' τα σοσιαλιστικά ιδεώδη του ηγετικού στον ιδεολογικό χώρο αυτό συζύγου της, ενώ ο τρόπος ζωής της, δεδομένο για την ιδία, φαντάζει φάρος πρόκλησης για τη μέση ελληνίδα.
Σημειώνει ανάμεσα σ' αλλά πως «οι αγορές στις οποίες προέβαινα είναι συγκρίσιμες με τις αγορές κυριών της κοινωνικής και οικονομικής μου τάξης, είτε από τον χώρο της πολιτικής, είτε από τον χώρο της δημοσιογραφίας, είτε του θεάματος». Για τις κυρίες του θεάματος, πλην κάποιων ντιβών της μπουζουκοπίστας, γνωρίζω πως έχασαν περιούσιες στον βωμό της τέχνης, ενώ πολλές διασυρθήκαν δημόσια για την αδυναμία καταβολής ακόμα και των ετήσιων φόρων τους, ενώ για να 'χει ένα σπίτι κάθε μια έφτασε στα 50 της, δουλεύοντας ειλωτικά. Για τις γυναίκες της δημοσιογραφίας, κάτι συνάδελφοι που έχω, κλαίνε κάθε μήνα, μετρώντας κέρματα για να μεγαλώσουν όσο μπορούν με αξιοπρέπεια τα παιδιά τους. Για τις γυναίκες της πολιτικής ή τις συζύγους πολιτικών δεν ξέρω και δεν παίρνω θέση, αν και πολλές εργάζονται σκληρά και πλην ελάχιστων εξαιρέσεων ούτε στα κοσμικά event, ούτε στα λουσάτα περιοδικά τις βλέπουμε για τις πολυτέλειές τους, ειδικά τον τελευταίο καιρό, που δείχνουν όλες όχι απλά μαζεμένες αλλά διακριτικά ανύπαρκτες.
Και η κ. Σταμάτη, στην Ελλάδα που στενάζει, αγωνίζεται, στερείται, αυτοκτονεί, καίγεται στα τζάκια ζωντανή, λέει πως «είναι αγορές που έκανα με τη χρήση πιστωτικής κάρτας, την οποία μου είχε χορηγήσει ο σύζυγός μου, με αποτέλεσμα οι αγορές αυτές να εξοφλούνται σε μεταγενέστερο χρόνο. Μου αποδίδουν αγορές ακριβών αντικειμένων που ουδέποτε αγόρασα διότι οι υποτιθέμενες αποδείξεις αγοράς ήταν στην πραγματικότητα προσφορές που λάμβανα από διάφορα καταστήματα». Τέλος η κυρία Σταμάτη δηλώνει «τυφλή συζυγική υπακοή και σημειώνει πως «στη διάρκεια του γάμου μου, ο σύζυγός μου κυριαρχικά αποφάσιζε για τα θέματα του συζυγικού βίου ενώ εγώ ακολουθούσα τις υποδείξεις του, έχοντας απεριόριστη εμπιστοσύνη στις ικανότητες, τη γνώση και τη σοφία του». Η γυναίκα δηλαδή, στη συγκειμένη κοινωνική τάξη, δεν μιλεί για χρήματα γιατί δεν επιτρέπεται λόγω παιδείας. Δεν ρωτάει τον σύζυγο πως βρίσκονται τα χρήματα που εκείνη καταναλώνει. Δεν προσφέρει στην οικογενειακή δημιουργία τίποτα μη διακοσμητικό, λοιπόν;
Και να σκεφτείτε πως σ' αυτόν το τόπο, από τις 8 Μαρτίου του 1887 κυκλοφορούσε το πρώτο φύλλο της «Εφημερίδος των Κυριών» από την πρώτη ελληνίδα φεμινίστρια την Καλλιρρόη Σιγανού Παρρέν, που υπήρξε και η πρώτη Ελληνίδα δημοσιογράφος.
Και τότε ήρθαν δύσκολοι καιροί. Παγκόσμια οικονομική κρίση. Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Βαλκανικοί πόλεμοι. Η ανυπολόγιστη πικρή όλο θυσία καταστροφή του 1922. Πόλεμο, φτώχεια, ανέχεια. Οι γυναικείες, πλην ελάχιστων αστικών εξαιρέσεων, μπαίνουν νωρίς, στην παραγωγή. Μεροκάματο. Επιβίωση και προσφορά στην οικογένεια. Διεκδίκηση για ίσα δικαιώματα με τους άντρες στην εργασία και την κοινωνία. Από το 1920 είχε ξεκινήσει ο αγώνας για τα ίδια εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των Ελληνίδων, με τον «Συνδέσμο για τα δικαιώματα της γυναικός», που ήταν τμήμα της μεγάλης διεθνούς οργάνωσης υπέρ της γυναικείας ψήφου «International Woman Suffrage Alliance». Πρόεδρος ήταν η Μαρία Νεγρεπόντη και αντιπρόεδρος η πασίγνωστη για τη δράση της Αύρα Θεοδωροπούλου. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Εμφύλιος αλληλοσπαραγμός, θα αναδείξουν γυναίκες ηρωίδες, αγωνίστριες, πολεμίστριες, αδούλωτες αλλά θα μπορέσουμε να φτάσουμε στις κάλπες στις βουλευτικές εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956. Και όλες αυτές οι γυναίκες ρωτούσαν τους άνδρες που βρήκαν χρήματα, εργάζονταν, κόπιαζαν, αγωνίζονταν για να υπάρχει ισότητα, δημοκρατία για όλους, ανθρώπινα δικαιώματα, μέλλον, αρνούμενες τον ρόλο της διακοσμητικής κούκλας που την βάφουν, τη χτενίζουν, της αλλάζουν ρούχα και την τοποθετούν σε άλλα δωμάτια στο κουκλόσπιτο της.
Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του, όπως έλεγε ο Ζαν Πολ Σατρ και αυτό δεν αλλάζει! Και οι κοινωνίες συγχωρούν αλλά όταν αποτελούνται από αγίους και –πάλι ο Σατρ το έλεγε- «πώς να γίνεις Άγιος όταν δουλεύεις 16 ώρες τη μέρα;»…
ΝEWPOST
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου