Η προδοσία των δαχτύλων

Της Πόπης Διαμαντάκου από τα ΝΕΑ
Τι να αφηγηθεί πια ακόµη ένας «διαγωνισµός οµορφιάς» µε παρέλαση ηµίγυµνων κορασίδων σε έναν κόσµο που έχει µπουχτίσει από ψευδαισθήσεις;

Μέσα σε όλα έχουµε και... τους διαγωνισµούς «οµορφιάς» των κοριτσιών. Τι να γίνει; Εχουν κι αυτά τα όνειρά τους. Εχουν και πρότυπο την Πετρούλα που ανοίγει δρόµο στην εθνική ενηµέρωση µε τη φιγούρα - κατατεθέν της, το τρεµουλιαστό µπούστο, κάνοντας κάθε προσοντούχο κορίτσι να ονειρεύεται τα ίδια µεγαλεία. Ως εκ τούτου, για να µη διαλυθούν τέτοιου είδους κοριτσίστικα όνειρα που συντηρούν τη βιοµηχανία του συσκευασµένου αισθησιασµού, το Star πρόβαλε τον ετήσιο διαγωνισµό για την καλύτερη «κουνέλα» – Playmate – µε παρουσιάστρια την Κατερίνα Στικούδη.

Το θέαµα, µακράν από τις αλλοτινές χλιδές και τα πανηγύρια, έµοιαζε µε επαρχιακά καλλιστεία. Να και τα καλά της κρίσης. Το κάθε θέαµα παίρνει τη µικρή θέση που του αναλογεί.

Το τελετουργικό τής επίδειξης των «προϊόντων» τυπικό: κούνηµα γοφών, τούρλωµα οπισθίων, ελαφρύ σκύψιµο και προβολή µπούστου, ανασήκωµα µαλλιών µε ύφος γλαρό – για λάγνο πήγαινε, αλλά πού τέτοια κέφια! Μηχανική και η κίνηση της κάµερας: κοντινό πλάνο στους µηρούς – ευτυχώς η θέα της κυτταρίτιδας θα ανακούφισε τις απανταχού κορασίδες που τη µάχονται ανεπιτυχώς –, κοντινό στο µπούστο για να εκτιµηθεί το προϊόν και µετά παρέλαση της εν λόγω δεσποσύνης µε µερικά κοµµατάκια ύφασµα, προς δόξαν ενός αξιοθρήνητου σεξοθεάµατος.
Είναι πλέον τόση η προσφορά γυναικείου γυµνού από πρωινατζούδες µε αβυσσαλέα, σιλικονούχα ντεκολτέ, από µεσηµεριανούδες, από µαϊντανούδες διαφόρων εκποµπών, από τα µοντελοριάλιτι που πρόσφεραν περιφερόµενη ασκόπως γυµνή γυναικεία σάρκα, ώστε τι να δείξουν πια και µε τι να προκαλέσουν µια ακόµη χούφτα κοριτσούδια που λες και βγήκαν από την πρέσα; Ας είναι.

Το καλύτερο της βραδιάς ήταν τα συνοδευτικά κειµενάκια που αγωνίζονταν να συντηρήσουν τη ζήτηση για το προϊόν σε µια αγορά µπουχτισµένη ήδη – στα τραπέζια κάτω, ορδές παρόµοιων κορασίδων µε βραδινές τουαλέτες και ύφος βαριεστηµένο έδειχναν στις από πάνω, τις διαγωνιζόµενες, τη λαµπρή καριέρα επιτραπέζιου στολιδιού που τις περιµένει.

Ακούγαµε, λοιπόν, την κ. Στικούδη να διαλαλεί: «Η Τζένη προειδοποιεί! “Αντρες, καταναλώστε µε”!» . Και για την επόµενη: «Αφροδίτη. Το κορµί της υπόσχεται πολλά, το όνοµά της πολλά περισσότερα...». Και µετά «η Ηρώ πιστεύει ότι η ήρεµη δύναµη είναι αυτό που λείπει από τους σηµερινούς άντρες, αν κάποιος το διαθέτει η Ηρώ τον προκαλεί να ανέβει στη σκηνή». Ουδείς αντέδρασε.

Και µετά, κάποιες νεαρές δήλωναν ότι έχουν χόµπι την πυγµαχία, άλλη την ελεύθερη πτώση µε το αλεξίπτωτο και µια άλλη πως «αγαπάει τα παιδιά και είναι πάντα εκεί όταν την χρειάζονται» (τι να την κάνουν;). Υπήρχαν και εκείνες που «ονειρεύονται ειρήνη σε όλο τον κόσµο» και µια που «ονειρεύεται να χορέψει σε µπουρλέσκ σκηνή». Τόσα χρόνια τα έχουν πει όλα πια οι επίδοξες πασαρελατζούδες. Τι να εντυπωσιάσει!

Πήγαν, ήρθαν τρεις τέσσερις φορές πάνω σε ψηλοτάκουνα χρωµατιστά πέδιλατα τα κορίτσια που, επειδή έκανε κοντινά πλάνα ο φακός, διαπιστώσαµε ότι ζούσαν ένα δράµα. Καµιά δεν φορούσε το νούµερό της. Ολα ήταν τουλάχιστον δυο, τρία νούµερα µικρότερα. Ως εκ τούτου περίσσευαν ευµεγέθη δάχτυλα που ήταν αδύνατον να συγκρατηθούν από τα πολύχρωµα λουράκια και γλιστρούσαν, ξεχείλιζαν από τη µύτη του πέδιλου, ενώ το κόκκινο βερνίκι στα νυχάκια υπογράµµιζε την αναίδεια του µεγάλου ποδοµεγέθους που κατέλυε κάθε προσποίηση αισθησιακής πρόκλησης του υπόλοιπου σώµατος. Οποια «ιστορία» και να προσπαθούσε να αφηγηθεί για τον εαυτό της κάθε διαγωνιζόµενη, την πρόδιδαν µε τη δική τους τα δάχτυλα των ποδιών. Πλήξαµε αφόρητα και δεν αντέξαµε να φτάσουµε ώς το τέλος. Κάποτε τουλάχιστον γελούσαµε µε όλα αυτά. Πλέον ούτε αυτό. Είναι απλώς θλιβερά.