Τα τανκς είμαστε εμείς

pitsirikos.net
Υπάρχουν αρκετά πράγματα που με ενοχλούν – όπως όλους μας. Το τελευταίο διάστημα διαπιστώνω πως αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι να υποτιμούν τη νοημοσύνη μου. Δεν το παίρνω προσωπικά – ξέρω πως αυτοί που το κάνουν απευθύνονται σε ευρύτερο ακροατήριο.

Η δήλωση του... Θεόδωρου Πάγκαλου περί τανκς δείχνει πόσο πολύ υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Από την άλλη, δείχνει ότι δεν έχουν αντιληφθεί ότι ξυπνήσαμε επιτέλους. Συμπεριφέρονται ακόμα σαν να μιλάνε σε ζώα.

Διάβαζα στο twitter τον Γιάννη Αλαφούζο να καταγγέλλει τον λαϊκισμό. Ο κ. Αλαφούζος, που κατά τ’ άλλα μου είναι συμπαθής, ξεσάλωσε επί χρόνια με τον Τράγκα, τον Κακαουνάκη, τον Ευαγγελάτο –και άλλους τέτοιους έγκριτους δημοσιογράφους- και το 2011 ανακάλυψε πως τον ενοχλεί ο λαϊκισμός. Όπα ρε μεγάλε – κοιταζόμαστε και στον καθρέφτη καμιά φορά. Κακό πράγμα ο λαϊκισμός – αλλά το Αλτσχάιμερ είναι ακόμα χειρότερο.

Σκέφτομαι τι είναι αυτό που με κάνει να είμαι ακόμα στην Αθήνα αυτήν την εποχή. Βιοποριστικό πρόβλημα δεν έχω, ο καιρός είναι υπέροχος, τα νησιά μας μαγευτικά, τα κέφια μου τρελά, οπότε τώρα λογικά θα έπρεπε να είμαι σε κάποιο νησί, να ρίχνω τις βουτιές μου, να διαβάζω τα βιβλία μου, να γράφω, και να πίνω τα Bellini και τα Kir Royal το ένα πίσω από το άλλο. Πάντα μου άρεσε η γλυκιά ζωή. Μόνο αυτή μου αρέσει.

Αυτό που με κάνει να είμαι ακόμα στην Αθήνα είναι –βέβαια- η ελπίδα πως θα καταφέρουμε να αλλάξουμε την κατάσταση και να πάρουμε πίσω τη χώρα μας αλλά και επειδή έχω πάρει ανάποδες με όλο αυτό το σάπιο κατεστημένο και όλα αυτά τα γερόντια που έχουν γαντζωθεί στην εξουσία και επιμένουν να συνεχίζουν να παίζουν με τις ζωές μας.

Θα μπορούσα, βέβαια, να τους κατατροπώνω με πύρινα άρθρα που θα έγραφα στο laptop, αραχτός στη σεζ λονγκ, σε μια παραλία – όταν φοράω μόνο το μαγιό, έχω μεγαλύτερη έμπνευση.

Αυτό που ξέρω καλά είναι πως τα αιτήματά σου τα υποστηρίζεις πραγματικά, μόνο με τη φυσική σου παρουσία. Αν ο κόσμος άλλαζε με τα γραπτά, θα ήταν σήμερα παράδεισος – σπουδαίοι συγγραφείς τα έχουν γράψει όλα, εδώ και αιώνες.

Διάβασα την ανοιχτή επιστολή της κυρίας Μυρσίνης Λοΐζου που απευθύνεται στον Γιώργο Παπανδρέου και την κυβέρνηση, και τους απαγορεύει να χρησιμοποιούν το έργο του πατέρα της στις κομματικές τους εκδηλώσεις και δραστηριότητες.

Δεν μπορώ να κρίνω την κυρία Λοΐζου –δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω, σε ένα τόσο προσωπικό θέμα-, αλλά μπορώ να επισημάνω πως, με αυτή της την κίνηση, παίρνει θέση απέναντι στα πράγματα. Ξεκάθαρη θέση.

Έχω καταλήξει πως αυτοί που με ενοχλούν περισσότερο δεν είναι αυτοί που υποστηρίζουν την κυβερνητική πολιτική, την Τρόικα, το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο κλπ. Αυτοί που με εξοργίζουν είναι αυτοί που σιωπούν. Και δεν σιωπούν επειδή σιωπούσαν πάντα –σαν στάση ζωής (που το καταλαβαίνω και το σέβομαι)-, αλλά, επειδή περιμένουν να δουν την έκβαση της κατάστασης, για να εμφανιστούν μετά στο πλάι αυτών που θα επικρατήσουν.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, η πλειοψηφία των Ελλήνων προτίμησε να σιωπήσει. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα – αμέσως μετά το τέλος της δικτατορίας-, όλοι να εμφανίζονται σαν αντιστασιακοί. Αν δεν ήξερες τι πραγματικά συνέβη στη χώρα κατά τη διάρκεια της επταετίας- και πίστευες τα λόγια τους-, θα νόμιζες πως οι Έλληνες είχαν πάρει τα βουνά και έκαναν αντάρτικο.

Φτάνει μια στιγμή στη ζωή που καλείσαι να διαλέξεις με ποιους είσαι. Φτάνει μια στιγμή στη ζωή που καλείσαι να πάρεις θέση. Φτάνει μια στιγμή που καλείσαι να πάρεις το σώμα σου, την ψυχή σου και το μυαλό σου, και να βγεις στο δρόμο. Αυτή η στιγμή είναι τώρα.

Κι αν ηττηθούμε, πιτσιρίκο; Μια ζωή ηττημένοι είμαστε. «Στον κόσμο που ‘ρθαμε, χορτάσαμε γκρεμό». Μαγκιά μας! Αλλά όχι χωρίς αγώνα. Όχι με τα χέρια κάτω.

Αν οι αγώνες ήταν χαμένοι εξ αρχής, οι γυναίκες θα ήταν ακόμα πολίτες β΄ κατηγορίας και οι μαύροι θα ήταν ακόμα σκλάβοι. Δεν είναι – και ο λόγος είναι οι αγώνες. Οι αγώνες που δεν τελειώνουν ποτέ.

Στη σημερινή και αυριανή κινητοποίηση ενάντια στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, προστατεύουμε τον εαυτό μας και τους ανθρώπους δίπλα μας. Παραμένουμε πάντα ψύχραιμοι και περιφρουρούμε τη διαδήλωσή μας. Δεν εγκαταλείπουμε το χώρο της διαδήλωσης.

Το «όλοι χώρια, πάντα ηττημένοι» το είδαμε στην πράξη. Όλοι μαζί ενωμένοι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Και θα πάρουμε πίσω τη χώρα μας. Τα τανκς είμαστε εμείς.

Θα τα πούμε στην πλατεία.