Της Πόπης Διαμαντάκου από τα ΝΕΑ
«Τα κανάλια» γίνονται αποδέκτες οργής, όπως ο καθρέφτης που αντανακλά µόνο τις ρυτίδες και όχι την ουσία της ωριµότητας
Μέγα πλήθος! Πώς να λείψουν οι κάµερες και οι ρεπόρτερ.
Που µεταφέρουν τον παλµό.
Και απόψεις. Ανθρώπων που δεν... εντάσσονται ούτε σε «χρώµατα» ούτε σε «κόµµατα». Απόψεις πολύτιµες. Για τις αντιφάσεις τους. Για λογαριασµό του δελτίου του Alter, ο Φιλιππάκης τείνει µικρόφωνο τυχαία στον κόσµο της πλατείας. Ακούµε:
«Θέλουν να πέσει η κυβέρνηση να δουν µια άσπρη µέρα», αυτοεκτίµηση του ρεπόρτερ, ο οποίος έχει, υποθέτουµε, προηγουµένως ρωτήσει αρκετούς εκ των «Αγανακτισµένων». Ποιος και τι υπόσχεται, άραγε, «άσπρη µέρα» την εποµένη των εκλογών;
«Να τελειώνουµε µε το τέλµα της µασονίας, τους εντιµότατους βουλευτές», άποψη περαστικού.
«Η κατάσταση αυτή εδώ…το οποίο… ο λαός θέλει αγάπη. Και δικαιοσύνη», λέει φοιτητής από την Ουγκάντα που σπουδάζει σε ελληνικό πανεπιστήµιο.
«Να µαζευτούµε εδώ, να κάνουµε ένα δεύτερο Πολυτεχνείο,να αλλάξει η χώρα», λέει άλλος.
«Θα τους κάνουµε γδαρτούς, λυπάµαι τα παιδάκια τους», λέει ένας τρίτος.
«∆εν θέλω ο κόσµος να είναι επαναπαυµένος», λέειάλλη διαδηλώτρια, «θέλω να βελτιωθεί η ζωή του µέσου Ελληνα, να υπάρξει χρήµα…».
Στόχος «τα κανάλια»
«∆είτε τι γίνεται αυτή τη στιγµή στον Αnt1, δείχνουν ταινία, αίσχος, φέρτε εδώ κάποιον από τον Αnt1, πεινάω, δεν έχω δουλειά, έχω δυο παιδιά, εγώ ψήφισα τον Γιωργάκη, τον εµπιστευτήκαµε…».
«Τα κανάλια φταίτε», λέει µε έντονο ύφος κύριος της τρίτης ηλικίας. «Τα κανάλια, εσείς, θεωρώ ότι είστε οι νεκροθάφτες του ελληνικού λαού».
Εδώ αισθάνονται ρεπόρτερ και παρουσιαστής την ανάγκη να υπερασπιστούν εαυτούς και επάγγελµα, «να ορίστε, σας δίνουµε βήµα να µιλήσετε… εµείς σας δίνουµε βήµα».
«∆εν τα ‘χουµε µε σένα (προς ρεπόρτερ) αλλά…τα κανάλια γνωρίζατε τι γινόταν και το θάβατε, τώρα ξαφνικά µας αγαπήσατε…» «Μα, να, σας δίνουµε βήµα», απαντά ο ρεπόρτερ.
«Ξέρω ‘γω; Εγώ είµαι πια υποψιασµένος…».
«Να µην πάρουµε δάνειο… όχι άλλο δάνειο…».
«Τι σ’ έφερε εδώ», ρωτάει ο ρεπόρτερ µια 13χρονη.
«Η πείνα, πεινάµε», ανεβάζει τη φωνή της οργής, «σε ποια Ελλάδα µεγαλώνουµε; Ντροπή τους, ντροπή τους που µας έκαναν έτσι…».
Την εποµένη η Γιούλη Τσίγκα από την «Πρωινή Ενηµέρωση» της ΝΕΤ (στα υπόλοιπα κανάλια υπάρχει απεργία τεχνικών και δεν υπάρχουν ενηµερωτικές εκποµπές) βρίσκεται στο Σύνταγµα και µιλάει µε Ελληνα που ήρθε από το Λονδίνο για τη συγκέντρωση.
Είναι ο Στάθης Κουβελάκης καθηγητής στο King’s College, που συµπεραίνει:
Απόρριψη πολιτικού συστήµατος, αισιοδοξία για τη δύναµη του κόσµου και πρώτος πολιτικός στόχος να µην περάσει το Μεσοπρόθεσµο. «∆εν άκουσα ένα σύνθηµα για εκλογές, δεν ζητάει ο κόσµος εκλογές. Αίτηµα είναι η δηµοκρατία». Το νόηµα; «Κύριοι, δεν είστε εσείς η χώρα, είµαστε εµείς».
Ενα ελάχιστο τηλεοπτικό αποτύπωµα από αυτό που συµβαίνει στις πλατείες. Ετσι κι αλλιώς τα όρια της τηλεόρασης είναι στενά. Ηταν πάντα. Και άλλο από το να γίνει «καθρέφτης» µιας στιγµιαίας έκφρασης δεν µπορεί. Κι ας αγωνίζονται να συγκεντρώσουν εκποµπές καλεσµένους που να ερµηνεύσουν, που να προτείνουν, που να εξηγήσουν. Και ακόµη, ας αγωνίζονται αστέρες του τηλεοπτικού λαϊκισµού να βρεθούν µπροστά στους καιρούς, υπενθυµίζοντας κάθε τόσο στο κοινό τους το «εµείς πρώτοι είπαµε για το Μνηµόνιο» και «εµείς πρώτοι φιλοξενήσαµε την “άλλη άποψη”» οικονοµολόγων και συνταγµατολόγων.
Οι τελευταίοι µάλιστα έχουν ενσκήψει στην πρωινάδικη ενηµέρωση, ακολουθώντας τους οικονοµολόγους και όλοι µε ρόλο δυστυχώς παρόµοιο µε των αστρολόγων στα πρωινάδικα.
Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται ουδείς άλλος από το ίδιο το τελετουργικό του τηλεοπτικού θεάµατος. Η απλοποίηση και µόνο εννοιών επιστηµονικών και πολύπλοκων νοµικών και οικονοµικών θεωριών καταλήγει σε αποφθέγµατα που θυµίζουν µαντζούνια για την ανακούφιση συµπτωµάτων.
«Τα κανάλια», όπως εν ισοπεδωτική συντοµία αποκαλούν οι «Αγανακτισµένοι» διαδηλωτές το µέσο, το οποίο ανέλαβε τον ρόλο της αφήγησης των ιστοριών, τις οποίες ήθελε να ακούσει ο κόσµος ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, δεν έχουν και δεν µπορούν να έχουν άλλο ρόλο από την αποτύπωση αποσπασµατικών πτυχών της πραγµατικότητας. Ασύνδετες και πολύ περισσότερο πτυχές από τις πιο συντηρητικές της κοινωνίας, γιατί είναι οι µόνες που «ταιριάζουν» στους όρους του τηλεοπτικού θεάµατος. Οσο για τις «ιστορίες» που αφηγούνται από τη φύση του µέσου είναι µακράν από το να αντιλαµβάνονται τη συνολική πραγµατικότητα της εποχής και να την εκφράζουν. Παραµένει το θέαµα αποσπασµατικό και αδύναµο να επιτελέσει ρόλο άλλο από τη στιγµιαία εκτόνωση καηµών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου