O Αλέξης Τσίπρας χρειάζεται χρόνο – χρόνο τουλάχιστον έως τον Μάρτιο για να ξεδιπλώσει και να περάσει από την Βουλή την φιλολαϊκή μεταμνημονιακή του ατζέντα και, στην ιδανική περίπτωση, χρόνο έως τον Οκτώβρη του 2019 για να εμπεδωθούν από την κοινωνία και να βρουν αντίκρυσμα στην κάλπη τα πρώτα μέτρα αντι-λιτότητας της κυβέρνησής του...
Ο στόχος αυτός, όπως και ο πολιτικός σχεδιασμός του πρωθυπουργού ήταν απολύτως ευκρινής στην χθεσινή ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα όμως είναι εάν το σχέδιο Τσίπρα θα μπορέσει να εφαρμοστεί και να περάσει αλώβητο μέσα από τις συμπληγάδες των δύο έως τώρα σταθερών πολιτικών φίλων και συμμάχων του, του Πάνου Καμμένου και του Ζόραν Ζάεφ.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός χθες, από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής έθεσε διακυβεύματα, έβαλε τα διλήμματα και έδειξε καθαρά το σχέδιό του. Προανήγγειλε την οριστική μη περικοπή των συντάξεων – «ο προϋπολογισμός του 2019», είπε, «δεν θα περιλαμβάνει μέτρα, αλλά μόνο αντίμετρα» -, επιβεβαίωσε ότι έως το τέλος του χρόνου η κυβέρνηση θα φέρνει μία-μία στην Βουλή προς ψήφιση, και δη με ονομαστικές ψηφοφορίες, τις θετικές εξαγγελίες της ΔΕΘ, και υπέδειξε ξανά ως επιθυμητό εκλογικό ορίζοντα φθινόπωρο του 2019 λέγοντας πως «η σημερινή κυβέρνηση θα ολοκληρώσει τη συνταγματική της θητεία και δεν μπορεί κανείς να την εμποδίσει».
Σ’ αυτό το πλαίσιο ενέταξε ως κομβικό στοιχείο και την συμφωνία για το Μακεδονικό διαμηνύοντας – τόσο προς Σκόπια όσο, και κυρίως, προς τον Πάνο Καμμένο – ότι plan B δεν υφίσταται, ήτοι ότι «δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για τα Σκόπια πέρα από τη συμφωνία των Πρεσπών».
Παραπλεύρως, έθεσε ξανά και το διπλό δίλημμα ευρωεκλογών και εθνικών εκλογών, προσδιορίζοντάς το στην αναμέτρηση του δημοκρατικού κόσμου με την ακροδεξιά – «αν στην Ελλάδα ψηφίσεις Μητσοτάκη, στην Ευρώπη θα βγει ο Ορμπαν» - και στην σύγκρουση ανάμεσα στο νεοφιλελεύθερο και το κοινωνικό μοντέλο. Εδώ, δε, επανήλθε εμμέσως και στο άνοιγμα προς την κεντροαριστερά παραπέμποντας στο παράδειγμα της κυβερνητικής συνεργασίας σοσιαλιστών και Podemos στην Ισπανία.
Μέσα από όλα αυτά γίνεται απολύτως καθαρός και ο πολιτικός και εκλογικός σχεδιασμός του Αλέξη Τσίπρα – ένας σχεδιασμός που βασίζεται στο εξής τρίπτυχο: Ανάδειξη στην πράξη, και με απτό αντίκρυσμα για τους πολίτες, της εξόδου από το Μνημόνιο, λύση του Μακεδονικού δια της κύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών, και κυριαρχία στον χώρο της κεντροαριστεράς.
Ο εν λόγω σχεδιασμός εξηγεί και το γιατί ο πρωθυπουργός κάνει επιλογή «κατευνασμού» στην υπόθεση Καμμένου παρά την σοβαρή πολιτική ζημιά που επιφέρει ήδη στην κυβέρνηση η προσωπική πολιτική ατζέντα – ακόμη και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής – του υπουργού Αμυνας. Ο Αλέξης Τσίπρας, εν ολίγοις, δεν θέλει να ρισκάρει την πτώση της κυβέρνησης ακριβώς στην αφετηρία της πολιτικής της αντεπίθεσης, το ερώτημα όμως είναι εάν θα κινηθεί στην ίδια κατεύθυνση και ο κυβερνητικός εταίρος.
Κυβερνητικά στελέχη αναγνωρίζουν ότι σε περίπτωση που ο Ζόραν Ζάεφ εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και περάσει άμεσα τις συνταγματικές αλλαγές, η κατάσταση μπορεί να γίνει απρόβλεπτη. Και τούτο, διότι ουδείς μπορεί να εκτιμήσει μετά βεβαιότητας πλέον ότι ο υπουργός Αμυνας δεν θα άρει την εμπιστοσύνη του προς την κυβέρνηση πριν έρθει στην Βουλή η συμφωνία των Πρεσπών, ακόμη και με τον κίνδυνο να χάσει βουλευτές του κόμματός του. Το θερμό κλίμα επιτείνει η εμπόλεμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται πλέον ο Πάνος Καμμένος με τον ΣΥΡΙΖΑ όπως φάνηκε και στις χθεσινές τοποθετήσεις στην Κεντρική Επιτροπή, παρά τις προσπάθειες «αποσυμπίεσης» από στελέχη της λεγόμενης «προεδρικής» ομάδας.
Το εγχείρημα του κατευνασμού δεν βοηθούν, άλλωστε, ούτε οι κλιμακούμενες εσωτερικές εντάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, με πλέον χαρακτηριστική την ανοιχτή πλέον σύγκρουση του Νίκου Φίλη με τον Νίκο Παππά για την ΕΡΤ – μια σύγκρουση, που τείνει να πάρει διαστάσεις ανάλογες με εκείνες της κόντρας του πρώην υπουργού Παιδείας με τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ
Νικολ Λειβαδαρη
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου