Κράτος Προνοίας ή Κράτος Τρόμου;

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Εγώ δεν είμαι τόσο πονηρίδης να τα ψάχνω όλα αυτά αλλά ο φίλος μου ο Πάνος που έχει μπόλικο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή του (μέχρι πρότινος είχε δηλαδή, γιατί τώρα βρήκε δουλειά και τρέχει πανικόβλητος!), σερφάρει όλη μέρα στους διαύλους του ίντερνετ και κάνει ανακαλύψεις. Και σαφώς προτιμάει τα γκομενάκια και..
τα γιουτούμπια, αλλά καμιά πέφτει πάνω και σε διαμάντια όπως ένα άρθρο στον “Economist”. Στη Βίβλο του φιλελέ αναγνώστη, που ξαφνικά ανακάλυψε το Κράτος Προνοίας!
Μάλιστα κυρίες αναγνώστριες και κύριοι αναγνώστες, ο “Economist” το σκέφτηκε αυτό, που άκουγε για «Κράτος Πρόνοιας» κι έβγαζε όλες τις φλουμπέτες του κόσμου. Με τίτλο «Το ισχυρό Κράτος Πρόνοιας είναι ζωτικής σημασίας για τον καπιταλισμό» και υπέρτιτλο «Οι φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές πίστευαν ότι ασφαλίζοντας με το Κράτος Προνοίας τους πολίτες κόντρα στην δημιουργική καταστροφή, θα κέρδιζαν την υποστήριξή τους στην ιδέα της Ελεύθερης Αγοράς». Αυτό που έγινε δηλαδή στην Γηραιά Ήπειρο μετά απ’ το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν χτίστηκε το Κράτος Πρόνοιας και στέριωσε και αναπτύχθηκε είτε κεντροδεξιές είτε κεντροαριστερές ήταν οι κυβερνήσεις.
Γιατί είχε δει πόλεμο ο πολίτης, είχε δει καταστροφή, είχε δει συμφορά και ήξερε πως είναι να πεθαίνεις σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Μάλιστα, γνώριζε πολύ καλά τι εστί δυστυχία, τι εστί ξεφτίλα, τι εστί συντριβή και δεν είχε καμία όρεξη να τα ξαναζήσει. Κι ακόμη περισσότερο, είχε το σθένος και τη μαγκιά να βγει μπροστά και να υπερασπίσει τα δικαιώματά του. Τι να του λέγανε άλλωστε πεντέξι γκλομπιές και δυο τρία δακρυγόνα, όταν είχε επιζήσει από πείνα, δίψα και θαλάμους αερίων; Ο μεταπολεμικός Ευρωπαίος πολίτης το καταλάβαινε το συμφέρον του πολύ καλά και δεν μάσαγε να το διεκδικήσει.
Αλλά περνάει ο καιρός και οι άνθρωποι ξεχνάνε. Και νομίζουν ότι είναι όλα έτοιμα, ότι στα σερβίρουνε όλα στο πιάτο και εσύ δεν έχεις τίποτε άλλο να κάνεις από το να νταγκλάρεις στον καναπέ και ν’ αλλάζεις κανάλια. Και αρχίζει σιγά σιγά και φθείρεται το Κράτος Πρόνοιας αρχίζει σιγά και παίρνει κλίση, αρχίζει σιγά σιγά και καταρρέει. Και ξυπνάς μια μέρα και δεν έχει πια δίχτυ ασφαλείας από κάτω σου και χάσκει η τρύπα σαν άβυσσος έτοιμη να σε καταπιεί. Και καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά που σε μπούκωναν  τόσα χρόνια οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα και οι ιστοσελίδες ήταν σαν τα ναρκωτικά ένα πράγμα. Και σε κάνανε ζόμπι…
Στην Ελλάδα το κατανοήσαμε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο αυτά τα χρόνια της κρίσης. Στην Ευρώπη το καταλαβαίνουν τώρα και δεν ξέρουν από πού τους ήρθε. Και αναζητούν λύσεις σε μάγισσες και χαρτορίχτρες και στην βαρβαρότητα της ακροδεξιάς. Αλλά κάποια στιγμή θα τα’ ανοίξουν τα ματάκια τους και θα ανακαλύψουν ποιοι και πόσα τους κλέψανε. Και τότε θα σηκωθεί μαύρος καπνός από παντού. Γι’ αυτό κάτι γατιά σαν τον “Economist” σπεύδουν να προειδοποιήσουν, γι’ αυτό σπεύδουν να προλάβουν. Αν κρίνω από την στάση του Μάριο Σεντένο στο θέμα των ελληνικών συντάξεων και της περικοπής τους, υπάρχει κόσμος που ακούει και συνερίζεται. Αλλά δεν ξέρω αν αυτός ο κόσμος είναι αρκετός και αν αρκεί να μας γυρίσει πίσω από του γκρεμού το χείλος. Γιατί φτάσαμε πια εκεί και μισό βήμα μπροστά είναι αρκετό για να μας στείλει όλους και όλες στο διάολο!

 - το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr