Κανονικά, η προσέγγιση των δύο μεγαλύτερων δυνάμεων του πλανήτη θα έπρεπε να στέλνει αισιόδοξα μηνύματα. Το περίεργο όμως στη σημερινή παγκόσμια κατάσταση είναι ότι...
όλοι μοιάζουν αδύναμοι. Ο Τραμπ αμφισβητείται στο εσωτερικό των ΗΠΑ με τρόπο που κανένας Πρόεδρος μέχρι σήμερα δεν έχει αμφισβητηθεί. Ο Πούτιν είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης μιας χώρας ισχυρής μεν, αλλά με τεράστια οικονομικά προβλήματα και εσωτερικές αντιφάσεις. Η προσέγγιση των δύο δείχνει επίσης αδύναμη. Παρά τα χαμόγελα, υπάρχουν μεταξύ τους ανοιχτά κρίσιμα γεωπολιτικά ζητήματα, με πρώτο και κύριο το θέμα του Ιράν.
Η Ευρώπη δείχνει να συμπιέζεται ανάμεσα στους δύο. Είναι πολιτικά αποδυναμωμένη από την άνοδο της Ακροδεξιάς, πιέζεται από έναν εμπορικό πόλεμο που μόλις ξεκινάει, δυσκολεύεται να συνεννοηθεί με τον Τραμπ στο ΝΑΤΟ. Οι παγκόσμιες ισορροπίες αναδιατάσσονται, με αβέβαιο το πώς θα διαμορφωθούν. Οι αμερικανικοί δασμοί θα προκαλέσουν πιθανότατα ακόμα περισσότερη συμπίεση στις ευρωπαϊκές οικονομίες και τελικά στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ενώ ένα σχέδιο για την αναδιοργάνωση της ευρωπαϊκής άμυνας μπορεί να στενέψει πολύ τα περιθώρια της κοινωνικής πολιτικής και να διευρύνει τις ανισότητες στην Ε.Ε. Όλα αυτά, με τη σειρά τους, θα ενισχύουν την απογοήτευση και την αντιπολιτική στάση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, το βούτυρο στο ψωμί της Ακροδεξιάς.
Αυτό που μπορεί να κάνει τα πράγματα πιο αισιόδοξα μπορεί να είναι μόνο η ήττα της γενικευμένης απάθειας και της παραίτησης που χειραγωγούν σήμερα τις κοινωνίες. Οι δυνάμεις του καλού υπάρχουν παντού, πρέπει όμως να ανασυγκροτηθούν πολιτικά και προγραμματικά. Και η Αριστερά, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, πρέπει να μελετήσει τις ιστορικές απαιτήσεις στις οποίες καλείται να ανταποκριθεί.
πηγή: Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου