Η δικτατορία του 1967 ήταν η κορύφωση της δραστηριότητας του μετεμφυλιακού κράτους. Από τη λήξη του Εμφυλίου πολέμου, ένα πραξικόπημα ήταν πάντοτε υπαρκτή επιλογή στα μυαλά των σκοτεινών μηχανισμών που έτρεμαν τις...
δημοκρατικές εξελίξεις. Πρόδρομος των απριλιανών συνταγματαρχών ήταν τα στρατοδικεία, οι εκτελέσεις και οι εξορίες, η βία και η νοθεία του 1961, το ανακτορικό πραξικόπημα του 1965. Αλλά η φθορά της σκληρής μετεμφυλιακής Δεξιάς ήταν δύσκολο να ανακοπεί χωρίς να σπάσει το δημοκρατικό πλαίσιο. Έτσι έγινε τελικά η δικτατορία των συνταγματαρχών.
Η δικτατορία ήταν το τέλος της μετεμφυλιακής Δεξιάς. Στην προσπάθειά της να επιβληθεί, στράφηκε τελικά όχι μόνο εναντίον της Αριστεράς, αλλά συνολικά εναντίον του δημοκρατικού κόσμου και της ελληνικής νεολαίας. Όταν ο Καραμανλής επέστρεψε, έπειτα από επτά χρόνια σιωπής, πέταξε στα σκουπίδια τον τίτλο και τα εμβλήματα της ΕΡΕ, νομιμοποίησε το ΚΚΕ, ξεμπέρδεψε με τον βασιλιά και αμνήστευσε την πολιτική και στρατιωτική βάση της χούντας. Ανέλαβε την απόλυτη πολιτική εξουσία και εγγυήθηκε τη δημοκρατική μετάβαση. Ευθύς αμέσως άρχισε και η αμφισβήτησή του.
Η Μεταπολίτευση δεν ήταν ούτε ακαριαία, ούτε ευθύγραμμη διαδικασία. Είχε καθυστερήσεις, αντιφάσεις και πισωγυρίσματα. Είχε συγκρούσεις, άφθονη γραφικότητα και εκφυλιστικές εκδηλώσεις. Αλλά ήταν μια ιστορική τομή. Μια τομή που ζωντάνεψε συνειδήσεις, έβγαλε τον κόσμο από την απάθεια, προκάλεσε έκρηξη ιδεών, έθεσε νέα, πιο προωθημένα δημοκρατικά αιτήματα. Γι' αυτό παραμένει η κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας στον τόπο. Και γι' αυτό κάποιοι θέλουν να ξεμπερδεύουν μαζί της.
Αυτή η ιστορική μνήμη θα παραμένει ζωντανή όσο θα υπάρχουν αγώνες για τη δημοκρατία. Και οι αγώνες για τη δημοκρατία δεν σταματούν ποτέ.
πηγή: Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου