“Μοιραζόμαστε τον πόνο σας” είναι ο γραμμένος στα ελληνικά τίτλος της τουρκικής «Cumhuriyet» ως μια ελάχιστη πράξη συμπαράστασης των γειτόνων στον ελληνικό λαό που...
πενθεί τους δεκάδες νεκρούς του και την ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή του τόπου.
“Στους 150 οι Έλληνες αγνοούμενοι και 20 οι ξένοι” σπεύδει να μας πληροφορήσει το πρωτοσέλιδο των «Νέων» του Βαγγέλη Μαρινάκη βάζοντας διαχωρισμούς εκεί όπου ο θάνατος, ο θρήνος, ο πόνος αλλά και η αγωνία για τους αγνοούμενους ενώνουν και δεν χωρίζουν. Την ώρα που εφημερίδα από την Πορτογαλία βγαίνει με τίτλο “Είμαστε όλοι Έλληνες”, ελληνική εφημερίδα βρίσκει την ώρα και τη στιγμή να διακρίνει ακόμη και αυτούς τους αγνοούμενους σε ξένους και Έλληνες.
Την ώρα που Αιγύπτιοι ψαράδες σώζουν πυρόπληκτους στη θάλασσα. Την ώρα που Σύροι πρόσφυγες και Παλαιστίνιοι συρρέουν στα νοσοκομεία να δώσουν αίμα. Την ώρα που Κούρδοι προστρέχουν σε κατάσβεση φωτιάς. Την ώρα που η ομολογουμένως πτωχή ΠΓΔΜ δίνει από το υστέρημά της 100.000 ευρώ για τους πληγέντες. Την ώρα που οι Τουρκοκύπριοι στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης στη χώρα μας.
Αυτή λοιπόν την ώρα η πάλαι ποτέ εφημερίδα της Κεντροαριστεράς επέλεξε να εξοκείλει στα ρηχά νερά μιας άκαιρης και άτοπης διάκρισης μεταξύ Ελλήνων και ξένων και δη αγνοουμένων. Την ώρα που τα διαβατήρια, οι εθνικότητες, οι θρησκείες και οι γλώσσες σβήνουν στο όνομα της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού, κανείς δεν ενδιαφέρεται αν αυτός που ψάχνουμε στις στάχτες και στα συντρίμμια είναι Έλληνας, Δανός, Τούρκος ή Γερμανός.
Κανείς δεν νοιάζεται αν ο ξένος είναι μετανάστης, πρόσφυγας ή τουρίστας. Όπως καμία διαφορά δεν έχει αν το αίμα που γέμιζε τη φιάλη χθες στο Σισμανόγλειο είναι αίμα ελληνικό ή αίμα ξένο. Διακρίσεις περιττές. Διακρίσεις αχρείαστες. Διακρίσεις που κινούνται στα όρια του χυδαίου και της επικινδυνότητας σε στιγμές που το μείζον είναι η ενότητα και η συντροφικότητα δίχως διαχωρισμούς και διακρίσεις.
Μικρό το κακό, θα πει κανείς για το ατόπημα των «Νέων» να σταθούν, και μάλιστα στην πρώτη τους σελίδα, σε αυτόν τον αχρείαστο διαχωρισμό μεταξύ Ελλήνων και ξένων αγνοουμένων. Θα ήταν μικρό το κακό αν δεν ήταν επακόλουθο της γενικότερης αλλαγής πλεύσης τους “συγκροτήματος” σε νέες ρότες και νέα ήθη που αντανακλούν την αισθητική και τη φιλοσοφία της σημερινής ιδιοκτησίας.
Πέτρος Κατσάκος
πηγή: Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου