Διαβάζοντας τις αντιδράσεις στελεχών του ΚΙΝ.ΑΛΛ. για το άνοιγμα των λογαριασμών του Κώστα Σημίτη μού δημιουργήθηκαν ορισμένες απορίες. Είπε η κ. Γεννηματά: «Είπα προχτές ότι ο πανικός σας προκειμένου να πλήξετε τη δημοκρατική παράταξη θα σας οδηγήσει να...
σπιλώσετε μέχρι και τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Είστε αδίστακτοι».Τώρα φτάνετε στον Κ. Σημίτη, τον πρωθυπουργό της ΟΝΕ, του Ελσίνκι, της ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε., των μεγάλων έργων που άλλαξαν τη χώρα». Είπε ο Ευάγγ. Βενιζέλος: «Κάποιοι θέλουν να αμαυρώσουν το εμβληματικό πρόσωπο του ευρωπαϊκού κεκτημένου της χώρας. Ματαιοπονούν, αλλά εκτίθενται και εκθέτουν τη Δικαιοσύνη». 

Τι λένε, δηλαδή, η επικεφαλής του ΚΙΝ.ΑΛΛ. και ο πρώην αρχηγός του ΠΑΣΟΚ; Οτι ο Τσίπρας ζήτησε από κάποιον δικαστικό λειτουργό να δώσει εντολή ώστε να ανοίξουν οι λογαριασμοί του Κώστα Σημίτη προκειμένου να διασυρθεί η παράταξη. Εχουν στοιχεία; Δεν προσκόμισαν. Δικαιούμαι, λοιπόν, να ισχυριστώ ότι κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. 

Επειδή αυτοί όταν ήταν στα πράγματα κάπως έτσι συμπεριφέρονταν με τη Δικαιοσύνη, υποθέτουν ότι κάτι ανάλογο ισχύει και σήμερα: η εκτελεστική εξουσία διατάζει και η Δικαιοσύνη εκτελεί. Η ίδια αντίληψη υπάρχει και στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. 

Οποτε εμπλέκονται παράγοντές της σε ιστορίες σκανδάλων κατηγορεί την κυβέρνηση ότι πετάει λάσπη στον ανεμιστήρα για να συκοφαντήσει το κόμμα. Αρα, αφού η κυβέρνηση βρίσκει και κάνει, η Δικαιοσύνη υπηρετεί με συνέπεια τις επιδιώξεις της εκτελεστικής εξουσίας. 

Πάνε περίπατο οι βαρύγδουπες αναφορές στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και δημιουργείται η εντύπωση -για να μην πω η πεποίθηση- ότι οι σχέσεις εκτελεστικής εξουσίας και Δικαιοσύνης είναι αιμομικτικές. Και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησαν τη χώρα πολλά χρόνια. Για να σκέφτονται έτσι σημαίνει ότι κάτι παραπάνω ξέρουν. 

Οι πιο παλιοί θυμούνται τις καταγγελίες της Ν.Δ. κατά των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ για προσπάθεια χειραγώγησης της Δικαιοσύνης, αλλά και τις καταγγελίες του ΠΑΣΟΚ με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο κατά των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας. 

Απλώς σήμερα έχουν συνασπιστεί εναντίον του κοινού εχθρού, του παρείσακτου που έχει μπει σφήνα και απειλεί τα κεκτημένα τους, μ’ άλλα λόγια του «περιστασιακού ενοικιαστή της εκτελεστικής εξουσίας», όπως δήλωσε ο Κώστας Σημίτης. Δεν μας είχε συνηθίσει ο πρώην πρωθυπουργός σε τέτοιου επιπέδου παρεμβάσεις. 

Νέες απορίες. Δεν γνωρίζει ο κ. Σημίτης ότι η παράταξη που υπηρετεί ήταν κάποτε για τη Δεξιά ό,τι πιστεύει αυτός πως είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ (περιστασιακός ενοικιαστής); Δεν μπορεί να έχει ξεχάσει ότι το Κέντρο θεωρούνταν από τη Δεξιά κίνδυνος για το αστικό καθεστώς, ακατάλληλο να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας επειδή ένα κομμάτι του είχε νταραβέρια με την Αριστερά της εποχής (ΕΔΑ). 

Για «συγκοινωνούντα δοχεία» μιλούσε. Εκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της είτε για να μην πάρει την εξουσία (εκλογές βίας και νοθείας το 1961) είτε για να τη χάσει (αποστασία το 1965). 

Δεν μπορεί να έχει ξεχάσει ότι και το ΠΑΣΟΚ χαρακτηριζόταν από τη Δεξιά τη δεκαετία του ’70, αλλά και αργότερα, επικίνδυνο κόμμα που δεν έπρεπε να κυβερνήσει γιατί θα προκαλούσε καταστροφές και συμφορές στην Ελλάδα. «Είστε η Αριστερά της Αριστεράς» έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στον Ανδρέα Παπανδρέου, «Κάτω η χούντα του ΠΑΣΟΚ» φώναζαν οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας την περίοδο του Ευάγγελου Αβέρωφ. Με την πάροδο του χρόνου η Δεξιά συμφιλιώθηκε με την πραγματικότητα, αποδέχτηκε το ΠΑΣΟΚ ως βασικό και νόμιμο αντίπαλό της, ωστόσο το πράγμα στράβωσε και για τους δύο αυτοχειροτονημένους προστάτες της νομιμότητας όταν εμφανίστηκε τρίτος παίκτης. 

Η αντίδραση των κομμάτων του συναινετικού δικομματισμού ήταν έντονη, παρόμοια με αυτήν ενός ιδιοκτήτη ακινήτου που βλέπει να αμφισβητείται η ιδιοκτησία του. Το έδειξαν με πολλούς τρόπους. 

Πριν από τις εκλογές του Γενάρη του 2015 κινδυνολόγησαν ασυστόλως: «Δεν θα έχουμε ούτε χαρτί τουαλέτας», «θα δημευτούν οι καταθέσεις», «θα γεμίσουμε συσσίτια», «θα φύγουν οι εικόνες από τα δημόσια κτίρια», «θα φτιάξουν σοβιέτ» και ταυτόχρονα εκτόξευαν απειλές του τύπου «οι αστοί δεν θα επιτρέψουν να γίνουν αφέντες στη χώρα οι άθεοι κομμουνιστές». Αφησαν άδεια ταμεία ελπίζοντας ότι θα καταρρεύσει σύντομα η νέα κυβέρνηση, ο Σαμαράς αρνήθηκε να παραδώσει το μέγαρο Μαξίμου στον Τσίπρα, πίεζαν τους δανειστές να μην είναι μαλακοί με τους κατσαπλιάδες. 

Συνέχισαν το ίδιο βιολί και μετά την ήττα τους τον Σεπτέμβρη του 2015. Η καταστροφολογία χτύπησε κόκκινο: Η οικονομία καταρρέει, η χώρα απομονώνεται, προέβλεπαν «κόφτες» και ναυάγιο στις αξιολογήσεις, καλούσαν τους δανειστές να μη βοηθήσουν τον Τσίπρα στο θέμα των συντάξεων, προτρέπουν τους ξένους να μην επενδύσουν τώρα, καταγγέλλουν την κυβέρνηση ότι ξεπουλάει τα ιερά και τα όσια της φυλής (Μακεδονικό), τάζουν εξεταστικές και Ειδικά Δικαστήρια, προειδοποιούν ότι θα καταργηθούν τα Χριστούγεννα, θα αφαιρεθεί ο σταυρός από τη σημαία και ζητούν εκλογές τρεις φορές την εβδομάδα από την επόμενη μέρα των προηγούμενων εκλογών.
Οι «περιστασιακοί ενοικιαστές» διέψευσαν τη θεωρία της αριστερής παρένθεσης. Οι «μόνιμοι ιδιοκτήτες» βουλιάζουν στη γραφικότητα.

Τάσος Παππάς

H Εφημερίδα των Συντακτών