Ο Βαυαρός Μάνφρεντ Βέμπερ και ο Φινλανδός Αλεξάντερ Στουμπ, ήταν αυτοί που διεκδίκησαν πρόσφατα το χρίσμα του ΕΛΚ για την προεδρία της Κομισιόν. Ένα από τα πιο σημαντικά και πλέον γνωστά σημεία διαφωνίας ανάμεσά τους, είναι η...
σχέση της ευρωπαϊκής Δεξιάς με τη νεοδεξιά πολιτική τάση που εκπροσωπεί ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν.
Μία εβδομάδα πριν ληφθεί η τελική απόφαση του ΕΛΚ, ο Στουμπ είχε υποδείξει στον Όρμπαν να εγκαταλείψει την ευρωομάδα του ΕΛΚ, εφόσον εναντιώνεται στις αξίες του, ενώ είχε χαρακτηρίσει “απολύτως απαράδεκτους” τους περιορισμούς που επιβάλλει ο λαϊκιστής Ούγγρος πρωθυπουργός στην ελευθερία της έκφρασης, στην ελευθερία τού συνέρχεσθαι, αλλά και στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Αντίθετα, ο Βέμπερ, αν και είχε στηρίξει τις κυρώσεις που επέβαλε η Ευρωβουλή στην Ουγγαρία, κρατάει ιδιαίτερα χαμηλούς τόνους, αδιαφορώντας απέναντι στις φωνές που θέλουν τον Όρμπαν έξω από το ΕΛΚ. Ο Βέμπερ αναδείχτηκε τελικά υποψήφιος του ΕΛΚ για την Κομισιόν, φυσικά και με τη στήριξη του Όρμπαν.
Προφανώς, δεν είναι αυτή η αντίθεση με βάση την οποία ο Κ. Μητσοτάκης καθόρισε τη στάση του στην ψηφοφορία του ΕΛΚ. Η Νέα Δημοκρατία δεν έχει ούτε λόγο ούτε, βεβαίως, την πολιτική επάρκεια να μπει σε τέτοιου είδους αντιπαράθεση αρχών. Όμως το πραγματικό σκεπτικό με το οποίο ο Κ. Μητσοτάκης τάχθηκε υπέρ του Μάνφρεντ Βέμπερ δεν το είπε ποτέ. Δεν το είπε ούτε καν στο ίδιο του το κόμμα, στο οποίο αιφνιδιαστικά ανακοίνωσε, χωρίς καμία προηγούμενη απόφαση κανενός οργάνου, την υποστήριξη στον Βαυαρό υποψήφιο.
Σε κάθε περίπτωση, η χωρίς επιφυλάξεις συμπόρευσή του με την τάση του ΕΛΚ που υιοθετεί τον Όρμπαν, τον καθιστά πολιτικά υπόλογο. Και αναδεικνύει ως υποκριτική, σε έσχατο επίπεδο, την προσπάθεια που καταβάλλει συνεχώς όταν απευθύνεται στο εσωτερικό ακροατήριο, να ταυτίσει τον Αλ. Τσίπρα με τον Ούγγρο πρωθυπουργό. Την ίδια στιγμή, οι “ορμπανικοί” της Νέας Δημοκρατίας, με προεξάρχοντες τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο Μ. Βορίδη και τον αντιπρόεδρο Άδ. Γεωργιάδη, έχουν κάθε λόγο να νιώθουν άνετα από το γεγονός ότι ο πρόεδρός τους δεν επέλεξε να υποστηρίξει τον Στουμπ.
*
Πιο σημαντικό όμως είναι το γεγονός ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει σταθμίσει ή δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου, για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει για την Ελλάδα η ανάδειξη του Μάνφρεντ Βέμπερ στην προεδρία της Κομισιόν. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα ελληνοτουρκικά. Η Νέα Δημοκρατία, που είναι υπέρ των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ε.Ε., υποστηρίζει τον Βέμπερ, που είναι εναντίον. Ο Βαυαρός υποψήφιος του ΕΛΚ έχει δηλώσει τον περασμένο Νοέμβριο ότι ως μελλοντικός πρόεδρος της Κομισιόν θα ζητήσει να σταματήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία. Όμως, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων αυτών, η Τουρκία έχει λόγο να διατηρεί κάποιες ισορροπίες με την Ελλάδα και η πιθανή διακοπή τους ενδέχεται να διαταράξει σοβαρά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η διακοπή των διαπραγματεύσεων θα ενισχύσει την τουρκική επιθετικότητα, την ώρα που ζητήματα όπως το προσφυγικό, η ένταση στο Αιγαίο και η διαχείριση των ενεργειακών κοιτασμάτων είναι ανοιχτά και φλέγοντα. Στηρίζοντας τον Βέμπερ, ο Κ. Μητσοτάκης ενισχύει μια στρατηγική που είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας του. Αλλά αυτά είναι μάλλον ψιλά γράμματα για τον πρόεδρο της Ν.Δ.
Η αναθεώρηση της συνθήκης του Δουβλίνου είναι ένα δεύτερο παράδειγμα. Η Ελλάδα διεκδικεί μια αναθεώρηση που θα ενισχύει ριζικά την αλληλεγγύη ανάμεσα στα κράτη - μέλη και θα διασφαλίζει δεσμευτικά ότι όλες οι χώρες της Ε.Ε. θα υποδέχονται ανάλογα με τις δυνατότητές τους πρόσφυγες που φτάνουν σε ευρωπαϊκό έδαφος. Δεν είναι μόνο οι διάφοροι Όρμπαν που αντιστέκονται σε αυτό. Είναι ο ίδιος ο Βέμπερ, που έχει δηλώσει ότι “η όποια μεταρρύθμιση του Δουβλίνου θα πρέπει να οδηγεί σε λιγότερη μετανάστευση στη Γερμανία και την Ευρώπη”. Πράγμα που σημαίνει ότι οι χώρες πρώτης υποδοχής θα πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνες τους. Από πού κι ώς πού μια τέτοια άποψη είναι συμβατή με τα ελληνικά συμφέροντα; Και στη βάση ποιας λογικής ο Κ. Μητσοτάκης την προωθεί στην πράξη, στηρίζοντας τον Μάνφρεντ Βέμπερ;
*
Αυτό που σίγουρα έχει σταθμίσει ο Κ. Μητσοτάκης είναι η στάση του Βέμπερ στα ελληνικά θέματα και ιδιαίτερα απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση. Ως επικεφαλής των ευρωβουλευτών του ΕΚΛ, ο Βέμπερ υπήρξε εκφραστής της πιο αδιάλλακτης πλευράς των Ευρωπαίων κατά την διάρκεια της διαπραγμάτευσης του 2015, ενώ, στο προσφυγικό, κατηγόρησε τη χώρα μας για τις ροές προς την Κεντρική Ευρώπη, τάχθηκε στο πλευρό της ομάδας Βίσεγκραντ (δηλαδή του Όρμπαν) για το κλείσιμο των συνόρων και ζήτησε να αποβληθεί η Ελλάδα από τη συνθήκη Σέγκεν. Ο Κ. Μητσοτάκης ξέρει ότι, ως επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Βέμπερ μπορεί να αποδειχτεί πολύτιμος σύμμαχος στην σύγκρουσή του με τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε βρίσκεται στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση. Πόσο μάλλον όταν η πολιτική σταδιοδρομία της Μέρκελ είναι κοντά στο τέλος της και η αλλαγή ηγεσίας στη γερμανική Χριστιανοδημοκρατία πιθανότατα θα συνδυαστεί με σκληρότερη στάση του κόμματος στα ευρωπαϊκά θέματα.
Άλλος πιθανός λόγος της στήριξης του Κ. Μητσοτάκη στον Βέμπερ είναι, ενδεχομένως, οι παραδοσιακές σχέσεις της οικογένειας με τη δεξιά ελίτ της Βαυαρίας. Σε κάθε περίπτωση, ο Κ. Μητσοτάκης έχει κάνει την επιλογή του αποκλειστικά με βάση τα στενά κομματικά και προσωπικά του συμφέροντα, αδιαφορώντας, έτσι, όχι μόνο για την ανοχή που προσφέρει στην ευρωπαϊκή Ακροδεξιά αλλά και, κυρίως, για τις ανάγκες και τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Και αυτό δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο.
Άγγελος Τσέκερης
πηγή: Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου