Για το είδος των αντιπαραθέσεων

Οι κάθε λογής αντιπαραθέσεις δεν μπορούν να αποφευχθούν. Ίσα ίσα, κάποιες φορές είναι και απαραίτητες, γιατί έτσι μόνο πραγματώνονται βασικοί όροι διευθέτησης υποθέσεων. Για παράδειγμα, είναι δυνατόν στον...

πολιτικό ανταγωνισμό να μην υπάρχουν αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων; Ειδικά όταν υπάρχει μπροστά το διακύβευμα κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων. Όχι, βέβαια... Επομένως, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η αντιπαράθεση, αλλά το πώς αυτή διεξάγεται...

Σε περιπτώσεις που επικρατεί κάθε δια-λογής φτήνια ή ξεπεσμός, αν εστιάσει κάποιος στο είδος αυτής της αντιπαράθεσης, ενδεχομένως θα του πουν πως «χάνει την ουσία», πως «δίνει έμφαση σε λεπτομέρειες», πως «στις αντιπαραθέσεις το μόνο που δεν χρειάζεται είναι το τακτ και η αισθητική». Ομως, όχι.

Στο είδος της αντιπαράθεσης κρύβεται το μεγαλύτερο ποσοστό της ουσίας. Γιατί οι τρόποι που χρησιμοποιεί ο καθένας για να ξετυλίξει την όποια τακτική του δείχνει πολλά για τα κίνητρα του, ακόμα και για την ουσία της ύπαρξής του. 

Από κάτι τέτοια φαίνεται πως αντιμετωπίζεις πρωτίστως τους δικούς σου υποστηρικτές. Αν τους σέβεσαι, αν τους υπολογίζεις, σε ποιο επίπεδο τους θέλεις. Δυστυχώς, πολλοί επιλέγουν τη λογική του στείρου ακολουθητισμού, με όποιες παρενέργειες αυτό μπορεί να επιφέρει αργά ή γρήγορα...

Αλλά, φαίνονται πολλά και από το τι είδους μέσα είσαι διατεθειμένος να επιστρατεύσεις απέναντι στους αντιπάλους σου. Πώς αντιλαμβάνεσαι βασικές έννοιες όπως ο πολιτισμός και η αναβάθμιση του ευρύτερου επιπέδου, η διαχείριση πληροφοριών, και τα όρια που εσύ ο ίδιος θέτεις εξαρχής.  Όποιος ποντάρει στην ένδεια, αργά ή γρήγορα θα την «παντρευτεί»...

Βέβαια, πρέπει κάποιες φορές «να το παίρνεις αλλιώς», όμως αυτό μονάχα όταν κρίνεις πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό. Είναι διαφορετικό πράγμα επιλέγω να «επενδύσω» στην ένδεια, και άλλο πράγμα «σκληραίνω τη στάση μου» για να αμυνθώ αποτελεσματικά σε απόπειρες επιβουλής εις βάρος μου.

Για να το συγκεκριμενοποιήσουμε στη σύγχρονη πολιτική αντιπαράθεση, είναι σίγουρο πως στην «οπαδοποίηση» καταφεύγουν κυρίως εκείνοι που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε μία περισσότερο ποιοτική ανταλλαγή (σοβαρότερων) επιχειρημάτων για τα πραγματικά επίδικα της ίδιας της κοινωνίας και των καιρών μας.

Στις μέρες μας κρίνονται πολλά και -το κυριότερο- το μέλλον όλων μας. Μηδενός εξαιρουμένου... Θα κερδίσει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας εκείνος που θα μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, εκείνος που θα παραδεχτεί αυτά που δεν κρύβονται με τίποτα, εκείνος που θα επιδιώξει να δώσει πειστικές λύσεις στα σοβαρά προβλήματα. Ή που -τέλος πάντων- θα επιχειρήσει να αναμετρηθεί με το «βουνό» των προβλημάτων.

Εκείνος που θα καταλάβει πως πρέπει να κλείσει όσο το δυνατόν περισσότερα ανοιχτά ζητήματα, με τέτοιο τρόπο που και θα είναι λιγότεροι οι παραπονούμενοι, αλλά το βασικότερο: σε κάθε τομέα θα δημιουργεί μακροχρόνια προοπτική ανάτασης και έπειτα μίας μέγιστης δυνατής ευδοκίμησης. 

Ακόμα και αν κάποιος προωθεί μία επώδυνη λύση, αλλά τη λέει (παραδεχόμενος τα όποια δεινά επιφέρει και όχι από όψιμο κυνισμό), θα έχει προβάδισμα σε σχέση με εκείνον που «πετάει τη μπάλα στην εξέδρα».

Είναι σίγουρο πως θα δούμε πολλά το επόμενο χρονικό διάστημα, αλλά αλίμονο σε όσους ποντάρουν να στηριχθούν κυρίως στη φτήνια και στα ταπεινά ένστικτα των όποιων σχετικών ακροατηρίων. Αυτά αρκούν για να συσπειρώσουν τους διαθέσιμους, αλλά είναι εντελώς άσχετα με την ουσία του μέλλοντος και των πραγματικών πεδίων που θα κρίνουν τις όποιες αντιπαραθέσεις...

Όσο και να λυπούμαστε από πολλά πράγματα που παρατηρούμε γύρω μας, πιστεύουμε ακόμα πως υπάρχουν περιθώρια για μεταβολές. Και το είδος των αντιπαραθέσεων είναι βασικό ζητούμενο για μία κοινωνία. Όποιοι παρασύρονται και «τα δίνουν όλα» εναντίον του αντιπάλου, αγνοώντας τους καμβάδες και περιφρονώντας τις μελλοντικές επιπτώσεις, απλά σκάβουν ένα βαθύ λάκκο.

Και για τους ίδιους και για το ίδιο το ευρύτερο. Όσοι μπορούν να κάνουν αντιπαράθεση ουσίας, επιχειρημάτων, με σεβασμό και καθαρότητα, είναι οι μοναδικές μας ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο... 

Για να τα κάνεις, όμως, αυτά πρέπει, και να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, και να μη φοβάσαι τις συνέπειες μίας ενδεχόμενης αρνητικής -πρόσκαιρου τύπου- τροπής, και να μπορείς να βλέπεις διορατικά τα μελλούμενα, και να «μπαίνεις στο μεδούλι» των παρελθοντικών δρώμενων. Πιστεύει, αλήθεια, κάποιος στον ελλαδικό χώρο πως μπορεί να τα κάνει αυτά η σύγχρονη Νέα Δημοκρατία; Ούτε καν η μισή, στο δικό της εσωτερικό...

Το ζήτημα είναι πως οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται πια τον ΣΥΡΙΖΑ για κάτι τέτοιο, στο βαθμό που το έκαναν λίγα χρόνια νωρίτερα. Σίγουρα, όμως, είναι πολύ σημαντικό να κρίνονται όλα, όχι από κάποιο ρεύμα ανατροπής που δημιουργεί ο αντίπαλος σου (που δεν υπάρχει επ΄ ουδενί κάτι τέτοιο στην πραγματική ζωή, οτιδήποτε και να λένε ή να γράφουν κάποιοι λίγοι φίλα προσκείμενοι στη νυν ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας), αλλά από το πόσο θα πείσεις εσύ ή όχι τους δικούς σου κοντινούς...

Κώστας Μαρούντας

efsyn.gr