Η καταστροφή της αγοράς είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια νωρίτερα, αλλά καλύφθηκε εξαιτίας της εισόδου νέων παικτών στα ΜΜΕ. Επιχειρηματίες όπως ο Β. Ρέστης αρχικά και ο Λ. Λαυρεντιάδης στη συνέχεια, αγόραζαν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας μεγάλες, μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις ΜΜΕ. Ήταν όπως φαίνεται η... τελευταία διάσωση σε ένα διαπλεκόμενο σύστημα που η ισχύς του υπερέβαινε συχνά τους νόμους. Για παράδειγμα, βλέποντας τις εντός χρηματιστηρίου εταιρείες να καταρρέουν, η λογική σκέψη είναι: πως αυτές εξασφάλισαν τη δυνατότητα να πάρουν τα λεφτά του κόσμου για να τα επενδύσουν και πως οι αρμόδιες αρχές δεν τους ζήτησαν εγκαίρως λογαριασμό; Κατά αντιστοιχία κανείς δεν αναζήτησε ευθύνες από τις δημοσιογραφικές ενώσεις πως εφημερίδες, γεννιούνταν μέσα σε ένα βράδυ χωρίς να έχουν πραγματικές θέσεις εργασίας, ή αλλάζοντας εκδοτικές εταιρείες «σαν τα πουκάμισα».
Αυτό που έλειπε και απουσιάζει και τώρα είναι μια κοινή στρατηγική ιδιοκτητών και εργαζομένων για την προστασία του προϊόντος τους, δηλαδή του περιεχομένου των εφημερίδων, των ραδιοτηλεοπτικών δικτύων και του Internet. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Επικρατεί ένας απίστευτος κανιβαλισμός, με διαπλεκόμενους επιχειρηματίες και δημοσιογράφους, να συγκρούονται, σε παιχνίδια εκβιασμών πολλών διαστάσεων, την ίδια ώρα που παράλληλοι μηχανισμοί δημοσιότητας όπως έδειξε η περίπτωση του Ακη Τσοχατζόπουλου, «βγάζουν λάδι» το πολιτικό σύστημα.
media-industry.blogspot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου