Ραδιομέγαρο Ιωσήφ Στάλιν, πρώην Αγία Παρασκευή.
Σκηνικό υγρής και υπόγειας φυλακής. Παντού σκοτάδι.
Ακούγονται κραυγές πόνου κρατουμένων. Περνάνε αρουραίοι απ’ το διάδρομο. Τακ-τακ-τακ, τα βήματα του δεσμοφύλακα.
Τον ακολουθεί ο κομισάριος..
της δημόσιας τηλεόρασης. Κλανκ το κλειδί στην κλειδαριά. Ζουμ στο βάθος του κελιού, η Βίκυ Φλέσσα με χαλκάδες στον τοίχο, μέσα σε μια λίμνη αίματος.
Κομισάριος: Καλημέρα συντρόφισσα…
Βίκυ: Δεν είμαι και δεν θα γίνω συντρόφισσά σου ποτέ! Είμαι ελεύθερος άνθρωπος, έχω το θάρρος της γνώμης μου.
Κομισάριος: Μην επαναλαμβάνεσαι συντρόφισσα, τα έχουμε ξαναπεί όλα αυτά. Λοιπόν;
Βίκυ: Τι λοιπόν;
Κομισάριος: Λοιπόν, θα μιλήσεις; Θα μας δώσεις τα ονόματα των συνεργατών σου; Ξέρουμε πολύ καλά ότι ετοιμάζατε κατάληψη της Σοβιετικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης…
Βίκυ: Στα μούτρα σε φτύνω! Είμαι Ελληνίδα, είμαι πατριώτισσα, έχω δει τη Βουγιουκλάκη στο Ανθυπολοχαγός Νατάσσα. Από μένα ούτε λέξη δεν θα πάρεις!
Κομισάριος: Καλά συντρόφισσα, όπως επιθυμείς. Ο χρόνος είναι με το μέρος μας.
Βίκυ: Τόσον καιρό είμαι κλεισμένη σε αυτό το μπουντρούμι. Πότε θα βγω, πότε θ’ αντικρίσω ξανά τον κόσμο;
Κομισάριος: Όποτε το αποφασίσει το Πολιτμπιρό συντρόφισσα. Δεν είναι δική μου δουλειά να το κρίνω.
Βίκυ: Δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο, την πατρίδα σκέφτομαι. Και την εκπομπή μου. Αυτή την εκπομπή που αγάπησα τόσο και μετέδιδε της γνώσης το φως.
Κομισάριος: Αυτά να τα σκεφτόσουν πριν καλέσεις στην εκπομπή σου τον Μίλτον Φρίντμαν.
Βίκυ: Δεν κάλεσα τον ίδιο, το φάντασμά του κάλεσα. Βοήθησε και η θεία μου η Πόπη που είναι μέντιουμ.
Κομισάριος: Εδώ δίπλα την έχουμε και τη θεία. Πλέκει πουλόβερ για τον Κόκκινο Στρατό.
Βίκυ: Είστε σατανάδες, είστε ξεδιάντροποι. Ο Θεός δεν θα σας συγχωρέσει ποτέ.
Κομισάριος: Ποιος Θεός συντρόφισσα, τις εκκλησίες τις γκρεμίσαμε. Κι ο Πέτρος Γαϊτάνος τραγουδάει πλέη μπακ στα πάρτυ της Αχτσιόγλου!
Βίκυ: Όχι, όχι αυτό, όχι τον Πέτρο…
Κομισάριος: Λυπούμαι συντρόφισσα, ήταν απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής. Προσωπικώς είχα προτείνει Μαραβέγια, αλλά τον στείλανε στη ντάτσα του σύντροφου Τζανακόπουλου.
Βίκυ: Ωιμέ, κανείς δεν γλύτωσε. Δεν πιστεύω να ξανανοίξατε και τα γκουλάγκ;
Κομισάριος: Και πού νομίζεις ότι παραθερίζει ο Σαββόπουλος;
Βίκυ: Αλήτες, προδότες, βρωμιάρηδες, θα γυρίσει ο τροχός!
Κομισάριος: Αντίο συντρόφισσα, πρέπει να αποχωρήσω. Θα μου επιτρέψεις να σου κάνω ένα δώρο, ένα μαντηλάκι για να σκουπίζεις τα δάκρυά σου. Είναι φτιαγμένο από το μούσι του Αμβρόσιου, τον ξυρίσαμε προχτές!
Ακούγονται άναρθρες κραυγές, κλανκ το κλειδί στην κλειδαριά, η πόρτα κλείνει. Σκοτάδι βαθύ. Κάπου μακριά, η ορχήστρα της ΣΡΤ, παίζει τη «Διεθνή»…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το ΕΘΝΟΣ της Κυριακής (05.5.2019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου