Αλλο πράγμα η κριτική προς την κυβέρνηση, επιθυμητή και αναγκαία, όσο σκληρή κι αν είναι, με όρους πολιτικούς εννοείται, και εντελώς διαφορετική η λυσσασμένη στην οποία [λυσσασμένη] επιδίδονται τινές των δημοσιογράφων του ΣΚΑΪ και εφημερίδων του ομίλου Μαρινάκη· και μερικοί άλλοι, δώθε κείθε.. Ονόματα δεν χρειάζονται γιατί δεν τα αξίζουν. Η τοιούτου είδους κριτική είναι σαν να θέλεις να βγάλεις από τη μύγα ξίγκι, να πασχίσεις να βρεις ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον του στόχου σου -εν προκειμένω εναντίον του πρωθυπουργού- εκεί που αυτά εκλείπουν ή είναι ασθενικά ή τέλος πάντων δεν συνιστούν ισοσθενή πολιτική σύγκρουση...
Να μιλήσει κανείς εναντίον του πρωθυπουργού είναι το πιο εύκολο με τόσες ανακολουθίες, τόσα ψεύδη και τέτοιον αμοραλισμό που τον συντροφεύουν· να τον στηλιτεύσεις π.χ. και αμείλικτα να τον κρίνεις για την αδράνεια του κρατικού μηχανισμού στην τραγωδία στο Μάτι [και για όλο το απεχθές θέατρο που έστησαν τη νύχτα της τραγωδίας με την εκατόμβη των νεκρών].
Αλλά να βγάζεις αφρούς γιατί εθεάθη λίγες μέρες μετά την τραγωδία να διακοπεύει σε γιοτ φίλου του, ε, χάνεις την κριτική σου δύναμη, χάνεις εννοείται την πολιτική οξύτητα του πολιτικού λόγου και εκπίπτεις σε φτηνά κουτσομπολιά, τα οποία, είναι σχεδόν βέβαιο, θα καταστούν αυτεπίστροφον στην «κριτική» σου.
Με άλλα λόγια θα το πάθουν όπως το έπαθαν με το «ναι» και το «όχι». Οχι ότι δεν ήταν μέγα ατόπημα του πρωθυπουργού η αποδοχή εκ μέρους του της πρόσκλησης που του χάρισαν οι φίλοι του, μέλη της ελίτ και λοιπά. Ηταν και παραήταν -ο τρόπος της κριτικής, γεμάτος φανατισμό, είναι που ενοχλεί την κοινή γνώμη. Μπορείς να τον κάνεις με τα κρεμμυδάκια με όπλα τη δική του [παλιά;] ιδεολογία, όχι όμως κραυγάζοντας και ουρλιάζοντας -οι κραυγές και τα ουρλιαχτά δεν συγκροτούν λόγο!
Θα είχαν άφθονα πολιτικά επιχειρήματα εάν περίμεναν λ.χ. τις χθεσινές εξαγγελίες του πρωθυπουργού και την παραχολογία του -ευπρόσδεκτη μεν, κομμάτι δύσκολο να του επιτραπεί δε· εάν του επιτραπεί και εάν τα εννοεί, δεν είναι βέβαιο ότι θα επιτύχει, ως εκ τούτου, τη μεταστροφή των ψηφοφόρων, μετά τις ώς τούδε κωλοτούμπες του. Σημασία έχει πώς ακούν οι Ελληνες πολίτες όλα αυτά, εάν όλα αυτά είναι ικανά να τους μετατρέψουν σε χάσκακες ή εάν τους προκαλούν ανθυπομειδιάματα [ίχνη χαμόγελου πικρής ειρωνείας, ίσως και σαρκασμού].
Η εμμονή μερικών της αντιπολίτευσης να καταναλώνονται σε άσφαιρες επιθέσεις χαμηλού ήθους και ύφους είναι αποκαλυπτική της έλλειψης επιχειρημάτων εκ μέρους τους.
Δεν έχουν τι να προσάψουν ακριβώς στην κυβέρνηση διότι ακριβώς αυτή η κυβέρνηση μετέρχεται τα ίδια πολιτικά μέσα που οι ίδιοι αυτοί [στην ουσία η αντιπολίτευση] έχουν στο «οπλοστάσιό» τους -γνωστά αυτά, εδώ και τέσσερα χρόνια, δεν χρειάζεται καμιά οξύνοια για να τα αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε.
Οσο για την με κωμικό τρόπο επίκληση αγγλοσαξονικής ρήσης από τον κύριο Τσακαλώτο, ότι δηλαδή το μόνο σίγουρο είναι ο θάνατος και οι φόροι: θα μπορούσε να μας πει επίσης ότι ένας Αμερικανός διανοητής-ακτιβιστής, ο Θορό, πήγε στη φυλακή γιατί αρνήθηκε να πληρώσει τους αιματηρούς και εγκληματικούς φόρους στο πολεμοχαρές αμερικανικό κράτος -αλλά δεν τον συμφέρει.
κείμενο του Γ. Σταματόπουλου είναι από την ΕφΣυν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου