Το άρθρο Σαμαρά στην "Καθημερινή" και ο ομιλίες Τσίπρα στη Μαδρίτη και τη Φλωρεντία δείχνουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τους δύο δρόμους που έχει μπροστά της η χώρα, αλλά και η Ευρωζώνη. Παρότι οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη αποσιωπούνται στο άρθρο του πρωθυπουργού, δείγμα "επαρχιακής" αντίληψης της νέας Δεξιάς, στην πραγματικότητα είναι εμμέσως παρούσες. Και είναι ...εμμέσως παρούσες διότι ο πρωθυπουργός επιχειρεί να εμφανίσει όλες τις εξελίξεις στη χώρα μας από την εποχή του Μνημονίου και μετά ως αναπόφευκτη προσαρμογή στα ευρωπαϊκά δεδομένα, που έπρεπε να είχαν γίνει "εδώ και τριάντα χρόνια", όπως υποστηρίζει. Συνάγεται επομένως ότι η χώρα έγινε "πειραματόζωο" για το καλό της!
Ο Σαμαράς επιχειρεί να αποφύγει αυτήν τη λογική σύνδεση ισχυριζόμενος ότι η δημοσιονομική εξυγίανση και οι μεταρρυθμίσεις είναι ακόμη πιο σημαντικές επειδή έγιναν "σε συνθήκες ύφεσης και δραματικής έκρηξης της ανεργίας". Την ίδια ώρα, δηλαδή, που επιχειρεί να πείσει πως πρόκειται μια ουδέτερη διαδικασία και εμφανίζεται "αθώος του αίματος", κάνει σαν να μην καταλαβαίνει ότι αυτή η στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης είναι στην πραγματικότητα η αιτία της " ύφεσης και της έκρηξης της ανεργίας".
Αυτήν την πολιτική θέλει να συνεχίσει ο Σαμαράς και δεν το κρύβει, ενώ την ίδια ώρα υποβαθμίζει το πρόβλημα του χρέους, η εξυπηρέτηση του οποίου απαιτεί υπερβολικά πλεονάσματα και άδικη φορολογία, που "πνίγουν" την πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας και κρατούν όμηρο τη χώρα. Αυτή η πολιτική δεν είναι ούτε αναπόφευκτη ούτε ουδέτερη, όπως δεν είναι δευτερεύον ζήτημα οι ευθύνες των άλλοτε κραταιών κομμάτων που οδήγησαν τη χώρα σε βαθιά κρίση και στη συνέχεια στη μέγγενη του Μνημονίου. Η πολιτική αυτή επιβλήθηκε στην Ευρωζώνη από τη Μέρκελ και τους συντηρητικούς συμμάχους της, όπως ο Σαμαράς, με τις γνωστές κατακλυσμιαίες επιπτώσεις.
Στον αντίποδα αυτής της στρατηγικής, ο Τσίπρας αντιπρότεινε τον τερματισμό της λιτότητας, τη διενέργεια ευρωπαϊκής διάσκεψης για το χρέος και τη συμφωνία σε ένα "new deal" που θα τονώσει την αναπτυξιακή πορεία. Όποιος νομίζει πως το κόστος αυτής της στρατηγικής είναι τεράστιο και ότι τελικά θα κληθούν, μέσω της υψηλής φορολογίας να το πληρώσουν οι πολίτες, μάλλον έχει άγνοια του τρόπου λειτουργίας της οικονομίας και των δυνατοτήτων μιας πραγματικά κεντρικής τράπεζας.
Τηρουμένων των αναλογιών τέτοια παρεμβατική πολιτική υιοθετήθηκε μεταπολεμικά στην Ευρώπη, καθώς κανείς δεν ήθελε να επαναληφθεί η τιμωρητική συμφωνία των Βερσαλλιών και η εκ νέου μετατροπή της σε "σκοτεινή ήπειρο". Από εκείνη την αλλαγή στρατηγικής επωφελήθηκε κυρίως η Γερμανία, η κυβερνητική ελίτ της οποίας εμφανίζεται σήμερα να αγνοεί τις ιστορικές αναλογίες και να επιμένει στην εφαρμογή της τιμωρητικής πολιτικής.
- See more at: http://left.gr/news/dyo-stratigikes-gia-tin-ellada-kai-tin-eyropi#sthash.NaKnWa7N.dpufΟ Σαμαράς επιχειρεί να αποφύγει αυτήν τη λογική σύνδεση ισχυριζόμενος ότι η δημοσιονομική εξυγίανση και οι μεταρρυθμίσεις είναι ακόμη πιο σημαντικές επειδή έγιναν "σε συνθήκες ύφεσης και δραματικής έκρηξης της ανεργίας". Την ίδια ώρα, δηλαδή, που επιχειρεί να πείσει πως πρόκειται μια ουδέτερη διαδικασία και εμφανίζεται "αθώος του αίματος", κάνει σαν να μην καταλαβαίνει ότι αυτή η στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης είναι στην πραγματικότητα η αιτία της " ύφεσης και της έκρηξης της ανεργίας".
Αυτήν την πολιτική θέλει να συνεχίσει ο Σαμαράς και δεν το κρύβει, ενώ την ίδια ώρα υποβαθμίζει το πρόβλημα του χρέους, η εξυπηρέτηση του οποίου απαιτεί υπερβολικά πλεονάσματα και άδικη φορολογία, που "πνίγουν" την πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας και κρατούν όμηρο τη χώρα. Αυτή η πολιτική δεν είναι ούτε αναπόφευκτη ούτε ουδέτερη, όπως δεν είναι δευτερεύον ζήτημα οι ευθύνες των άλλοτε κραταιών κομμάτων που οδήγησαν τη χώρα σε βαθιά κρίση και στη συνέχεια στη μέγγενη του Μνημονίου. Η πολιτική αυτή επιβλήθηκε στην Ευρωζώνη από τη Μέρκελ και τους συντηρητικούς συμμάχους της, όπως ο Σαμαράς, με τις γνωστές κατακλυσμιαίες επιπτώσεις.
Στον αντίποδα αυτής της στρατηγικής, ο Τσίπρας αντιπρότεινε τον τερματισμό της λιτότητας, τη διενέργεια ευρωπαϊκής διάσκεψης για το χρέος και τη συμφωνία σε ένα "new deal" που θα τονώσει την αναπτυξιακή πορεία. Όποιος νομίζει πως το κόστος αυτής της στρατηγικής είναι τεράστιο και ότι τελικά θα κληθούν, μέσω της υψηλής φορολογίας να το πληρώσουν οι πολίτες, μάλλον έχει άγνοια του τρόπου λειτουργίας της οικονομίας και των δυνατοτήτων μιας πραγματικά κεντρικής τράπεζας.
Τηρουμένων των αναλογιών τέτοια παρεμβατική πολιτική υιοθετήθηκε μεταπολεμικά στην Ευρώπη, καθώς κανείς δεν ήθελε να επαναληφθεί η τιμωρητική συμφωνία των Βερσαλλιών και η εκ νέου μετατροπή της σε "σκοτεινή ήπειρο". Από εκείνη την αλλαγή στρατηγικής επωφελήθηκε κυρίως η Γερμανία, η κυβερνητική ελίτ της οποίας εμφανίζεται σήμερα να αγνοεί τις ιστορικές αναλογίες και να επιμένει στην εφαρμογή της τιμωρητικής πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου