Η ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΕΩΣ ΑΝΑΛΟΓΗ ΜΕ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ
ΟΙ ΔΥΤΙΚΟΙ παρακολουθούν το έγκλημα στη Γάζα, δήθεν φρίττοντας, και βάζουν τα χέρια τους κάτω από το κανάτι του Πιλάτου. Νομίζουν ότι τα νίπτουν από κάθε ευθύνη, αλλά τα πλένουν με... το αίμα αθώων – μαζί και ΠΑΙΔΙΩΝ, εκατοντάδων παιδιών. Είναι ίδια παιδιά, όπως όλου του κόσμου, που δεν διαφέρουν ως οντότητες από κανένα άλλο. Παιδιά σαν τα δικά μας, σαν τα δικά τους, μόνο που εκείνα πολτοποιούνται και κομματιάζονται καθημερινά, κάθε ώρα, από τις βόμβες, τους πυραύλους και τις οβίδες των Ισραηλινών. Οι οποίοι δεν χτυπούν στα τυφλά. Χτυπούν επιλεγμένα, αναζητώντας και σημαδεύοντας τον στόχο που είναι σάρκα, άοπλη, ακάλυπτη, απροστάτευτη. Σώματα εξαθλιωμένων παιδιών και αμάχων χτυπιούνται στο ψαχνό.
Με τανκς!
Με κανόνια!
Με εκτοξευτές πυραύλων! +/- Δείτε τη συνέχεια
ΚΟΣΜΟΣ υποκριτής που συνιστά
αυτοσυγκράτηση «των δυο πλευρών», βάζει στη ίδια ζυγαριά θύτη και θύμα και
κλέβει στο ζύγισμα για να μη φανεί πόσο ετεροβαρής είναι η αφύσικη
προσ
πάθεια εξίσωσης των ευθυνών.
ΑΥΤΟΣ ο κόσμος της αδιαφορίας δεν μπορεί και δεν διαθέτει χρόνο να ενδιαφερθεί για τη σφαγή. Γιατί έχει επιλεκτική ευαισθησία και συγκινείται εκεί που θέλει. Αρκεί η συγκίνηση να είναι ευθέως ανάλογη με τα συμφέροντά του και συναφής με τις ζώνες επιρροής του, τις επιχειρήσεις του, τις πολυεθνικές του.
ΑΥΤΟΣ ο κόσμος εξάντλησε τις δυνάμεις, τη φιλευσπλαχνία, τον αλτρουισμό, την ευαισθησία και τον παρεμβατισμό του βομβαρδίζοντας, σκοτώνοντας ή συλλαμβάνοντας τον Σαντάμ, τον Καντάφι, τον Άσαντ, τον Κάραζιτς ή ισοπεδώνοντας τη Γιουγκοσλαβία. Εκεί έβαλε τάξη στην αταξία, αποκατάστησε τις αδικίες, τιμώρησε τους ασεβείς! Όμως τώρα, δεν του μένει καιρός, δύναμη και θέληση να ασχοληθεί ΚΑΙ με το τεράστιο, μαζικό, αδιάκοπο έγκλημα-θέαμα που εκτυλίσσεται μπροστά στον τηλεοπτικό φακό και καταναλώνεται στα βραδινά δελτία με βουλιμία ως τηλεοπτική εικόνα μιας ατραξιόν φρίκης. Ο αριθμός των νεκρών μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο. Το βράδυ οι εφημερίδες κλείνουν τις σελίδες τους γράφοντας για 700 θύματα και στις πρωινές ειδήσεις των ερτζιανών μιλάνε για 800. Σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι που κατεβάζει πόντους και ανεβάζει πίστες δυσκολίας!
ΑΥΤΟ που γίνεται στη Γάζα δεν το χωράει το εκφυλισμένο μυαλό μας. Αυτή η αναισθησία της Αμερικής, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Κίνας, της Ιαπωνίας, ακόμα και της Ρωσίας, είναι Α-ΔΙΑ-ΝΟ-Η-ΤΗ! Αν τέτοια σφαγή γινόταν από άλλη χώρα, θα συμμαχούσαν φίλοι και λυκόφιλοι για να αντιμετωπίσουν τον τρομοκράτη. Τώρα, λιάζονται, ξύνονται, χασμουριούνται και ανατοκίζουν την αναλγησία τους. Τι κόσμος, Θεέ μου.
Διον. Βραϊμάκης
(Το άρθρο δημοσιεύεται στη Live Sport της Κυριακής)
πάθεια εξίσωσης των ευθυνών.
ΑΥΤΟΣ ο κόσμος της αδιαφορίας δεν μπορεί και δεν διαθέτει χρόνο να ενδιαφερθεί για τη σφαγή. Γιατί έχει επιλεκτική ευαισθησία και συγκινείται εκεί που θέλει. Αρκεί η συγκίνηση να είναι ευθέως ανάλογη με τα συμφέροντά του και συναφής με τις ζώνες επιρροής του, τις επιχειρήσεις του, τις πολυεθνικές του.
ΑΥΤΟΣ ο κόσμος εξάντλησε τις δυνάμεις, τη φιλευσπλαχνία, τον αλτρουισμό, την ευαισθησία και τον παρεμβατισμό του βομβαρδίζοντας, σκοτώνοντας ή συλλαμβάνοντας τον Σαντάμ, τον Καντάφι, τον Άσαντ, τον Κάραζιτς ή ισοπεδώνοντας τη Γιουγκοσλαβία. Εκεί έβαλε τάξη στην αταξία, αποκατάστησε τις αδικίες, τιμώρησε τους ασεβείς! Όμως τώρα, δεν του μένει καιρός, δύναμη και θέληση να ασχοληθεί ΚΑΙ με το τεράστιο, μαζικό, αδιάκοπο έγκλημα-θέαμα που εκτυλίσσεται μπροστά στον τηλεοπτικό φακό και καταναλώνεται στα βραδινά δελτία με βουλιμία ως τηλεοπτική εικόνα μιας ατραξιόν φρίκης. Ο αριθμός των νεκρών μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο. Το βράδυ οι εφημερίδες κλείνουν τις σελίδες τους γράφοντας για 700 θύματα και στις πρωινές ειδήσεις των ερτζιανών μιλάνε για 800. Σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι που κατεβάζει πόντους και ανεβάζει πίστες δυσκολίας!
ΑΥΤΟ που γίνεται στη Γάζα δεν το χωράει το εκφυλισμένο μυαλό μας. Αυτή η αναισθησία της Αμερικής, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Κίνας, της Ιαπωνίας, ακόμα και της Ρωσίας, είναι Α-ΔΙΑ-ΝΟ-Η-ΤΗ! Αν τέτοια σφαγή γινόταν από άλλη χώρα, θα συμμαχούσαν φίλοι και λυκόφιλοι για να αντιμετωπίσουν τον τρομοκράτη. Τώρα, λιάζονται, ξύνονται, χασμουριούνται και ανατοκίζουν την αναλγησία τους. Τι κόσμος, Θεέ μου.
Διον. Βραϊμάκης
(Το άρθρο δημοσιεύεται στη Live Sport της Κυριακής)
ΤΟΥΣ ΧΤΥΠΟΥΝ μέσα στα σπίτια τους, στα σχολεία, στα καταφύγια προσφύγων του ΟΗΕ, στο ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ! Το πάνοπλο κράτος που είναι ένας παγκόσμιος στρατιωτικός αστακός, γίνεται κρεατομηχανή μπροστά στα μάτια της Υφηλίου. Το ισχυρό κομμάτι τής οποίας κοιτάει με βοϊδίσιο βλέμμα και δεν σηκώνεται από τη θέση του ούτε για τους τύπους, δεν παίρνει ούτε ένα χιλιοστό μέτρων. Έναν εμπορικό αποκλεισμό, μια καταδικαστική απόφαση, κάτι ελάχιστο τέλος πάντων. Ανέχεται, συγκατανεύει, κάνει ευχολόγια και εκπονεί σχέδια ειρήνης που η στρατιωτική μπότα τα τρίβει και τα κομματιάζει πάνω στην καμένη γη.