Πρόκειται περί ανοησίας, πραγματικής αφροσύνης, να πιστεύει ακόμα οιοσδήποτε πως με την εκπτώχευση των λαών, τη λιτότητα σε σημείου βαρβαρότητας, θα επιλυθεί εκείνο που αποκαλούμε ευρωπαϊκό πρόβλημα.
«H βλακεία δεν είναι φυσική ποιότητα, αλλά ...κάτι κοινωνικά παραγμένο και ενισχυμένο», λέει ο Τεοντόρ Αντόρνο στα Μικρά Ηθικά (Minima Moralia). Ως εκ τούτου, ό,τι στον αστικό μας πολιτισμό αποκαλούμαι συχνά «περιορισμένη αντίληψη» δεν είναι παρά μια υπόθεση βαθιά πολιτική, αφού πολιτικό είναι οτιδήποτε παράγεται και ενισχύεται από την κοινωνία.
Καθαρή βλακεία, λοιπόν. Πρόκειται περί ανοησίας, πραγματικής αφροσύνης, να πιστεύει ακόμα οιοσδήποτε πως με την εκπτώχευση των λαών, τη λιτότητα σε σημείου βαρβαρότητας, θα επιλυθεί εκείνο που αποκαλούμε ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η συνταγή, δια τον αποτελεσμάτων της, μιλά από μόνη της: τα νεοφασιστικά κόμματα ανά την Ευρώπη, που, φυσικά, φορούν τα ρούχα τους αλλιώς και αποκαλούνται «ευρωσκεπτικιστές», αναδείχτηκαν σε τιμητές του λαού, δια της ψήφου του λαού. Στη γαλλική δημοκρατία, λόγου χάρη, η πολιτική ζωή ρυθμίζεται πλέον από το κόμμα της Λεπέν. Η ρητορική της –εθνικιστική και αντιμεταναστευτική- επηρεάζει ένα ευρύ φάσμα πολιτών, ακόμα και μη ψηφοφόρους της. Η πρωτιά που έλαβε κατά τις ευρωεκλογές, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα διαμαρτυρίας. Είναι η κατάφαση των απελπισμένων στην πασίγνωστη, νοσηρή συνταγή που υπαγορεύει πως η ζωή ξανάρχεται μέσω της θανάτωσης του άλλου. Ξεκάθαρα φασιστική, ξεκάθαρα ανορθολογική, ξεκάθαρα βλακώδης.
Να συντηρεί βέβαια κανείς χοντροκοπιές που επιφέρουν διχόνοιες μεταξύ των λαών δεν ονομάζεται πράξη ανοησίας αλλά προπαγάνδας. Μια προπαγάνδα που ευνοεί, παντού και πάντοτε, σε βάρος των από κάτω, τον μόνιμο κατεργάρη, την κυρίαρχη αστική τάξη. Η εξομοίωση υποτιθέμενων «άκρων» εντάσσεται σε μια τέτοιου είδους στρατηγική και αποτελεί παλαιά υπόθεση. Το 1936, ο Γάλλος κριτικός της λογοτεχνίας, Μορίς Μπλανσό, κατακεραύνωνε την κυβέρνηση του «Λαϊκού Μετώπου» του Λεόν Μπλουμ, χαρακτηρίζοντάς την «συνονθύλευμα μπολσεβίκικων, εβραϊκών και καπιταλιστικών συμφερόντων». Την ίδια περίοδο, η γαλλική δεξιά, υποκύπτοντας σε έναν ακραίο λαϊκισμό, ανήγαγε σε κυρίαρχα συνθήματά της το -πολυφορεμένο σε πολλές παραλλαγές- «η Γαλλία στους Γάλλους» και το –αμίμητο - «καλύτερα Χίτλερ παρά Μπλουμ». Το πλήρωσαν, και η Γαλλία και η Ευρώπη.
Μεταλλαγμένες σήμερα τούτες οι πολιτικές, επικίνδυνες ομοίως με την καλλιέργεια των μεταλλαγμένων που εισάγονται στην Ευρώπη, μολύνουν τον Ευρωπαίο άνθρωπο.
Βλάκες, οπότε, οι επικυρίαρχοι του λαού, εφόσον δεν αντιλαμβάνονται πως θα το ξαναβρούν μπροστά τους. Και τίποτε, όπως συνηθίζουμε να λέμε, δεν είναι επικινδυνότερο από τη βλακεία.
left
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου