Της Πόπης Διαμαντάκου από τα ΝΕΑ
Οσο ο κόσµος παραµένει παγιδευµένος στην πίστη ότι η ευτυχία είναι κάτι εξαγοράσιµο, οι πυρηνικοί εφιάλτες θα εξακολουθούν να στοιχειώνουν το µέλλον
Το τηλεοπτικό µήνυµα για το φετινό Πάσχα;
Δεν βρισκόταν ούτε στις ουρές των εκδροµέων, ούτε στα τυπικά αφιερώµατα θρησκευτικού περιεχοµένου, ούτε στα ... τηλεοπτικά γλέντια που θύµιζαν ακόµη περισσότερο τη χαµένη αυθεντικότητα της χαράς από την ταύτισή της µε την υλική ευηµερία. Αλλά σε µια δηµοσιογραφική εκποµπή που το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης αποτύπωσε στην έρευνά της για τον πυρηνικό παραλογισµό και τις τραγωδίες του Τσερνόµπιλ, της Φουκουσίµα, την απειλούµενη του Κοζλοντούι την πραγµατική παγίδα της ανθρώπινης λογικής. Την παγίδα της πίστης ότι η ευτυχία είναι κάτι εξαγοράσιµο.
Ηταν η «Ερευνα» του Παύλου Τσίµα που αφηγούµενη τις τραγικές ιστορίες των πυρηνικών δυστυχηµάτων ανέδειξε τον πραγµατικό τρόµο των σύγχρονων κοινωνιών, το έλλειµµα συνείδησης που δηµιούργησαν οι εµπορικές στρατηγικές µε τις οποίες «πουλήθηκαν» τα όνειρα της ακατάπαυστης προόδου. Αυτά που υπόσχονταν στην ουσία ατέλειωτες δυνατότητες κατανάλωσης, ταυτίζοντάς την µε την ευτυχία. Αυτή ήταν η υπόσχεση του Τσερνόµπιλ που στην εποχή των Σοβιέτ κατασκευάστηκε σαν πρότυπο ανάπτυξης και ευηµερίας, µε µια πόλη ολόκληρη κοντά του να µοιάζει µε µικρό παράδεισο του µέλλοντος. Η χέρσα γη και τα κτίρια - φαντάσµατα σήµερα δείχνουν την πραγµατική εικόνα του µέλλοντος µιας ανθρωπότητας που ξεχνάει γρήγορα, εκπαιδευµένη να κυνηγά διαρκώς την εφήµερη θέρµη της υλικής αφθονίας.
Η εκποµπή ξεκίνησε προβάλλοντας σκηνές από την ταινία «Ονειρα» του Κουροσάβα, που µοιάζει να προφητεύει την τραγωδία της Φουκουσίµα και µιλάει ακριβώς για τις ψευδαισθήσεις της υποτιθέµενης αέναης ευτυχίας από προσφερόµενα αγαθά και υπηρεσίες, που καταλήγουν σε εφιάλτη. Θυµίζει ότι ο κινηµατογράφος κάθε τόσο πραγµατευόταν ακριβώς το ίδιο θέµα και επιβεβαιωνόταν λίγο αργότερα µε πυρηνικές τραγωδίες, όπως το «Σύνδροµο της Κίνας» το 1979, έναν χρόνο πριν από το αµερικανικό πυρηνικό δυστύχηµα και 7 χρόνια πριν από το Τσερνόµπιλ.
Το Τσερνόµπιλ, που 25 χρόνια από εκείνη τη νύχτα του Απριλίου που εξερράγη ο πυρηνικός αντιδραστήρας, παραµένει «ολοζώντανο», όχι µόνο στις µνήµες, αλλά και στα παραµορφωµένα παιδιά µε τις γενετικές ανωµαλίες που νοσηλεύονται σε ειδικά ιδρύµατα και στη χέρσα γη γύρω από το εργοστάσιο, αλλοτινό ειδυλλιακό παράδεισο, πρότυπο προπαγάνδας της ΕΣΣΔ.
Ενώ οι ανακοινώσεις των υπευθύνων του εργοστασίου της Φουκουσίµα προκαλούν την ανθρώπινη λογική, ενώ οι µετρήσεις ραδιενέργειας στη θάλασσα και τη γη δείχνουν ότι ο εφιάλτης γίνεται όλο και πιο άγριος, στο Τσερνόµπιλ τα ποσοστά ραδιενέργειας παραµένουν 25 χρόνια µετά θανατηφόρα. Και το χειρότερο, το δίδαγµά του, η κυβερνητική σιωπή που καταδίκασε εργαζόµενους και κατοίκους σε αργό θάνατο, η παραπληροφόρηση, η καθυστέρηση στην ανάληψη µέτρων µοιάζει να µην επηρέασαν κανέναν. Επαναλαµβάνονται τα ίδια στη Φουκουσίµα.
Οι φωτογραφίες των παραµορφωµένων παιδιών, κληρονοµιά του Τσερνόµπιλ που πρόβαλε στην οθόνη η «Ερευνα», ήταν η πραγµατική απάντηση στις ειδυλλιακές σκηνοθεσίες εκείνων που επενδύουν στην αναλγησία του κέρδους. Στη Φουκουσίµα οι οικονοµίες της εταιρείας εις βάρος της ασφάλειας για να παρουσιάσει κέρδη, στο Τσερνόµπιλ η απάνθρωπη επένδυση στην πλάνη της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Στην Τουρκία, η κυβέρνηση Ερντογάν επενδύει στο όνειρο της «εξαγοράσιµης ευτυχίας» µε την κατασκευή ενός πυρηνικού εργοστασίου σε µια από τις ωραιότερες παραλιακές περιοχές και πάνω ακριβώς σε σεισµικό ρήγµα. Οι κάτοικοι αντιδρούν, αλλά οι εργασίες έχουν ήδη ξεκινήσει. Αδιαφορώντας ότι αν συµβεί το µοιραίο µολύνεται ολόκληρη η Μεσόγειος.
Ζαλιστικό το όνειρο τής «εδώ και τώρα» ευηµερίας, πανίσχυρο επικοινωνιακό όπλο στα χέρια εκείνων που κυνηγούν πολιτικά, οικονοµικά και προσωπικά οφέλη επενδύοντας στη διαβρωτική λειτουργία του για την ανθρώπινη λογική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου