Οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» του ΔΟΛ

Aπό τον δημοσιογράφο Γεράσιμο Ζώτο λάβαμε και δημοσιεύουμε γνώμη-άποψη για τα τεκταινόμενα στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη:

Οι “ελεύθεροι πολιορκημένοι” του ΔΟΛ
Κάποιοι, δυστυχώς, δεν πίστευαν -ακόμη και όταν ήταν προφανές, ένα μήνα πριν την καταστροφή- ότι η παρτίδα δε σώζεται με τίποτα. Και επέμεναν. Φυσικά προς τιμήν τους. Ακόμη και όταν ήξεραν ότι το τέλος είναι προκαθορισμένο προτίμησαν να “ποντάρουν” στην όποια απειροελάχιστη ελπίδα με στόχο να διαφυλάξουν τα δικαιωματά τους.
Ομως, δεν γνώριζαν ότι με τον τρόπο αυτό γίνονται, ακουσίως, “ελεύθεροι πολιορκημένοι”..
Εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση που ουσιαστικά δεν έχει κανένα αποτέλεσμα...

“…Συνεχίστε να δουλεύετε απλήρωτοι για όσο καιρό έχουμε χαρτί, για άλλη μια βδομάδα ίσως και
κάτι παραπάνω. Να περιμένουμε τις επόμενες μέρες, τον ειδικό διαχειριστή που θα φέρουν οι τραπεζίτες (την Grant Thorton) για να κάνει την δουλειά της…” .
Αυτό δυστυχώς ήταν ένα από τα συμπεράσματα της πρόσφατης γενικής συνέλευσης των 700, περίπου, εργαζομένων σε όλες τις εταιρείες και τα μέσα του ΔΟΛ, όπως εκφράσθηκε από όλες τις
πλευρές. Των διευθυντικών στελεχών, των εκπροσώπων στο μεικτό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ και των νομικών συμβούλων του σωματείου. Από όλες τις πλευρές πλην μιας. Αυτής τωνεργαζομένων.
Οι εργαζόμενοι, όπως αποδεικνύεται, δεν έχουν πλέον κανένα λόγο. Δεν μπορούν να ζητήσουν το αυτονόητο. Τα χρήματα που τους οφείλονται και τις θέσεις εργασίας τους. Είναι υποχρεωμενοι από
το status quo μόνο να σκύβουν το κεφάλι και να έχουν την υποχρέωση να δουλεύουν απλήρωτοι. Για επτά, οκτώ, εννιά ίσως και παραπάνω μήνες. Εως ότου ολοκληρωθεί η διαδικασία από τις τράπεζες. Και μετά;
Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών αλλά οι ελπίδες να διασωθεί κάτι από τον Οργανισμό και τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι μηδαμινές. Τουλάχιστον αυτές είναι οι εκτιμήσεις των στελεχών και των εκπροσώπων που αποτελούν την γνωστή επιτροπή η οποία πραγματοποιεί επαφές με κυβέρνηση, κόμματα και τράπεζες.
Ελεύθεροι πολιορκημένοι, λοιπόν, οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ. Για κάτι το οποίο δεν φέρουν ούτε μια υποψία ευθύνης. Η μόνη ευθύνη που φέρουν, αν θέλει κάποιος να τους καταλογίσει είναι ότι δεν προσπάθησαν να αλλάξουν την κατάσταση με τις ενέργειες ή κινητοποιήσεις τους πριν από έξη μήνες, ένα χρόνο ή και περισσότερο, όταν “το κακό” ακόμη, απλώς, πλησίαζε.
Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελαν πολύ να έχουν προσπαθήσει. Ομως και εκεί οι διαφορετικές εκτιμήσεις των δηλώσεων της διοίκησης, των στελεχών αλλά και των γεγονότων οδήγησαν μοιραία και σε διαφορετικές απόψεις μεταξύ των εργαζομένων.
Από την άλλη πλευρά, στην όποια επικοινωνία μεταξύ της Επιτροπής, η οποία δεν περιλαμβάνει
μη θεσμικούς, απλούς, εργαζόμενους αλλά μόνο διευθυντικά στελέχη και εκπροσώπους των εργαζομένων των μέσων στο μεικτό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, δεν είδα πουθενά να υπάρχουν οι
λέξεις εργαζόμενοι, κεκτημένα δικαιώματα, δεδουλευμένα, μισθοί, κρατήσεις ταμείων κλπ.
Μόνο αόριστες αναφορές. Να σωθεί “το μαγαζί”. Βεβαίως, να σωθεί. Ουδείς διαφωνεί. Αλλά για να
σωθεί και για να λειτουργεί πρέπει πρωτίστως να υπάρχουν εργαζόμενοι αμειβόμενοι. Κάτι που
δυστυχώς δεν ακούγεται ούτε ως αναφορά στις γενικές συνελεύσεις, οι οποίες έχουν, πλέον,
καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα.
Ούτε προτάσεις μπαίνουν πια. Η τελευταία πρόταση που ετέθη, η οποία μιλούσε για διεύρυνση της
Επιτροπής και με εργαζόμενους από όλα τα μέσα του Οργανισμου απορρίφθηκε και μάλιστα υπό
τις απειλές παραιτήσεων των εκπροσώπων σε περίπτωση που τεθεί κάτι τέτοιο. Αλλη πρόταση που μιλούσε για κινητοποιήσεις των εργαζομένων δεν τέθηκε, επίσης, προς ψήφιση.
Καταλήγοντας και σεβόμενος την απόφαση της συνέλευσης για συνέχιση της απλήρωτης εργασίας για έβδομο μήνα, σκεφτόμουν: Μήπως οι εργαζόμενοι πρέπει, πρωτίστως, να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους και τα υπόλοιπα δικαιώματά τους, άσχετα με την έκβαση της υπόθεσης, για την
οποία δεν φέρουν ευθύνη;
Δεν θα ήταν πιο σωστό οι εκδόσεις (έντυπες και ηλεκτρονικές) να πάρουν την μορφή απεργιακών,
ωστε να μπορούν να βοηθηθούν και από το σωματείο αλλά και να περάσουν στα χέρια των εργαζομένων;
Δεν θα ήταν απαραίτητη η δημιουργία μιας επιτροπής που να αποτελείται μόνο από εργαζόμενους
με στόχο τη διαφύλαξη των δικαιωμάτων τους, σε συνεργασία με τη διοίκηση του σωματείου;
Προφανώς οι παραπάνω προτάσεις μπορεί να αποτελούν και τη λύση της “πολιορκίας”.

Γεράσιμος Ζώτος