Στον παιδικό μου φίλο, τον Νόντα, του είχαμε δώσει το παρατσούκλι «Ιδιοκτήτης», γιατί ήταν κάτοχος της μοναδικής κανονικής μπάλας ποδοσφαίρου στη γειτονιά, με δέρμα, σαμπρέλα και πιπίνι για να τη φουσκώνουμε...
Τον παιδικό μου φίλο, τον Κώστα, τον λέγαμε «Μηχανικό» γιατί έφτιαχνε την Καθαρή Δευτέρα τους καλύτερους, πιο αρχοντικούς και πιο
αεροδυναμικούς χαρταετούς. Που φυσικά πήγαιναν ψηλότερα από όλους τους άλλους.
Εκείνα τα χρόνια ελάχιστοι είχαν αγορασμένο χαρταετό. Τους φτιάχναμε μόνοι με καλάμια, αλευρόκολλα και καλά ζύγια για να μην κάνουν σβούρες. Τα ζύγια ήταν –και είναι – η καρδιά.. τού χαρταετού. Ο παππούς τού Κώστα είχε να το λέει: «Άμα φτιάχνεις καλά ζύγια στον αετό, θα τα κάνεις όλα ζυγισμένα στη ζωή σου». Δεν ξέρω τι έκανε στο υπόλοιπο του βίου του ο Κώστας, ξέρω όμως τι έκανα εγώ που τα μούσκευα με τα ζύγια: σβούρες στους στόχους, στις αναζητήσεις, στα συναισθήματα κ.λπ.
- η συνέχεια στο harddog ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου