Στο προσκήνιο και πάλι ήλθαν τα Ίμια. Οι βραχονησίδες του Αιγαίου, ελληνικές σύμφωνα με όλες τις ισχύουσες διεθνείς συνθήκες, άρχισαν και πάλι να διεκδικούνται σθεναρά από την Τουρκία, που δεν διστάζει να σηκώσει
ψηλά το θέμα. Για να βρούμε την αιτία, οφείλουμε να ψάξουμε ακριβώς 1.234 χιλιόμετρα ανατολικότερα. Η «μαγκιά» των Τούρκων στο Αιγαίο περιλαμβάνεται στη σειρά μηνυμάτων που εμμέσως πλην σαφώς στέλνουν οι γείτονές μας στον διεθνή παράγοντα. ...Όχι τόσο για τις διεκδικήσεις τους στα δυτικά τους σύνορα (τις οποίες πρώτοι οι ίδιοι γνωρίζουν ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να πετύχουν), όσο για την αστάθεια που παρουσιάζεται στα ανατολικά τους σύνορα. Από τη στιγμή που η εισβολή στην περιοχή του Αφρίν δεν στάθηκε ικανή για να… ιδρώσει διεθνή αυτιά, η Τουρκία χρειάζεται ένα ταρακούνημα, ώστε αυτοί που πρέπει να ακούσουν τι έχει να τους πει.
Η πρώτη προτεραιότητα της Τουρκίας αυτή τη στιγμή δεν είναι το Αιγαίο. Είναι να διαλύσει οποιαδήποτε σκέψη περί δημιουργίας κουρδικού κράτους. Αυτή η πιθανότητα αναζωπυρώθηκε τις τελευταίες εβδομάδες, από τη στιγμή που οι Κούρδοι μαχητές έχουν πια υπό τον απόλυτο έλεγχό τους ολόκληρο το βορειοανατολικό κομμάτι της Συρίας (το οποίο, μάλιστα, έχουν ανακηρύξει μονομερώς αυτόνομο, προφανώς για να δημιουργήσουν τετελεσμένα γεγονότα) και από εκεί που αντιμετωπίζονταν ως μία ακόμη από τις πολλές ένοπλες ομάδες που δρουν σε συριακό έδαφος, είναι έτοιμοι τώρα να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την επόμενη μέρα στη Συρία.
Ο εφιάλτης των Τούρκων είναι να συμφωνήσουν ΗΠΑ και Ρωσία για τη δημιουργία έστω κι ενός κουτσουρεμένου κουρδικού κράτους, ως «αντάλλαγμα» για τον βαρύ φόρο αίματος που πλήρωσαν οι Κούρδοι στις μάχες τους εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Κάτι τέτοιο φαινόταν απίθανο ως ένα σημείο, όμως η ιδέα αρχίζει να ωριμάζει, ξέχωρα από το γεγονός ότι οι Κούρδοι πια έχουν πάθει κι έχουν μάθει, δεν μπορούν εύκολα να καταθέσουν τα όπλα και να υπαχθούν σε ένα καθεστώς που δεν τους εξασφαλίζει στοιχειώδεις ελευθερίες.
Οι αόριστες υποσχέσεις
Όταν έγινε η αμερικάνικη επέμβαση στο Ιράκ, οι Κούρδοι πήραν τα όπλα και απελευθέρωσαν μόνοι τους τις περιοχές, όπου αποτελούν την πλειοψηφία. Η περιοχή της Μοσούλης με τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου ήταν ούτως ή άλλως «μήλο της έριδας» για πολλά συμφέροντα. Για να μην τραβήξουν το σχοινί τόσο πολύ, ώστε να σπάσει, οι Κούρδοι δέχτηκαν να μείνουν στο Ιράκ ως αυτόνομη περιοχή, πιστεύοντας σε αόριστες υποσχέσεις και υπονοούμενα ότι «οι εθνικοί πόθοι τους θα δικαιωθούν».
Πέρασαν 15 χρόνια από τότε και δεν υπήρξε καμία πρόοδος. Αντίθετα, οι κουρδικές περιοχές γνώρισαν την κατοχή και την θηριωδία των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους κι έμειναν για χρόνια απροστάτευτες, μέχρι που οι ίδιοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν και πάλι στα όπλα.
Οι Κούρδοι της Συρίας υποτίθεται ότι θα καθίσουν να μιλήσουν για ένα πολυεθνικό κράτος, χωρισμένο σε περιοχές όπου οι ίδιοι θα κάνουν κουμάντο σε πολλά, αλλά όχι σε όλα. Θα το δεχτούν; Μοιάζει πολύ δύσκολο. Οι γείτονές τους στο Ιράκ μοιάζουν έτοιμοι να τους ακολουθήσουν «συγκολλώντας» τις δικές τους επαρχίες με τη συριακή αυτόνομη περιοχή. Το μόνο που θέλουν είναι ένα πράσινο φως, ώστε να ξεκινήσουν οι διαδικασίες.
Τα τουρκικά ΜΜΕ
Οι Τούρκοι προφανώς δεν εισέβαλλαν στην Αφρίν μόνο για τους λόγους που επικαλούνται. Θέλουν να δείξουν σε όλους ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτούν τέτοια εξέλιξη, που προφανώς ανοίγει την όρεξη και στην γερή κουρδική κοινότητα εντός των συνόρων της. Η δυστυχία γι’ αυτούς είναι ότι η εισβολή δεν «παίζει» δυνατά στη διεθνή ειδησεογραφία, και η αρχική ορμή έχει αντικατασταθεί από διαρκώς διογκούμενους «κακούς» αριθμούς για νεκρούς και τραυματίες, με ελάχιστη πρόοδο στην κατάληψη της πόλης. Τα ελεγχόμενα τουρκικά ΜΜΕ, τα οποία πανηγύριζαν στην αρχή, το έριξαν τώρα στον «ηρωισμό» των στρατιωτών. Και από κάποιες ανεξάρτητες πηγές όλο και πληθαίνουν οι φωτογραφίες με φέρετρα στρατιωτών, σκεπασμένα με την τουρκική σημαία, να επιστρέφουν στην πατρίδα\
Το Αιγαίο, αντίθετα, είναι προσφιλές πεδίο αντιπαράθεσης. Με το που έγινε ο εμβολισμός του ελληνικού πλοίου αμέσως ξεκίνησε ένα διπλωματικό παιχνίδι. Ο Αμερικάνος υπουργός εξωτερικών πήγε στην Άγκυρα και μίλησε κατ’ ιδίαν με τον Ερντογάν, χωρίς μάλιστα να χρησιμοποιήσει μεταφραστή ή σημειωτή (ό,τι είπαν, δηλαδή, μπορεί να μείνει μεταξύ τους, δεν υπάρχει επίσημη καταγραφή). Το ζήτημα είναι κατά πόσο οι Αμερικάνοι έχουν σκοπό να τηρήσουν την υπόσχεσή τους στους Κούρδους αυτή τη φορά ή θα τους αφήσουν και πάλι στη μοίρα τους, προκειμένου να μην δυσαρεστήσουν τον Ρετζέπ εφέντη…
ψηλά το θέμα. Για να βρούμε την αιτία, οφείλουμε να ψάξουμε ακριβώς 1.234 χιλιόμετρα ανατολικότερα. Η «μαγκιά» των Τούρκων στο Αιγαίο περιλαμβάνεται στη σειρά μηνυμάτων που εμμέσως πλην σαφώς στέλνουν οι γείτονές μας στον διεθνή παράγοντα. ...Όχι τόσο για τις διεκδικήσεις τους στα δυτικά τους σύνορα (τις οποίες πρώτοι οι ίδιοι γνωρίζουν ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να πετύχουν), όσο για την αστάθεια που παρουσιάζεται στα ανατολικά τους σύνορα. Από τη στιγμή που η εισβολή στην περιοχή του Αφρίν δεν στάθηκε ικανή για να… ιδρώσει διεθνή αυτιά, η Τουρκία χρειάζεται ένα ταρακούνημα, ώστε αυτοί που πρέπει να ακούσουν τι έχει να τους πει.
Η πρώτη προτεραιότητα της Τουρκίας αυτή τη στιγμή δεν είναι το Αιγαίο. Είναι να διαλύσει οποιαδήποτε σκέψη περί δημιουργίας κουρδικού κράτους. Αυτή η πιθανότητα αναζωπυρώθηκε τις τελευταίες εβδομάδες, από τη στιγμή που οι Κούρδοι μαχητές έχουν πια υπό τον απόλυτο έλεγχό τους ολόκληρο το βορειοανατολικό κομμάτι της Συρίας (το οποίο, μάλιστα, έχουν ανακηρύξει μονομερώς αυτόνομο, προφανώς για να δημιουργήσουν τετελεσμένα γεγονότα) και από εκεί που αντιμετωπίζονταν ως μία ακόμη από τις πολλές ένοπλες ομάδες που δρουν σε συριακό έδαφος, είναι έτοιμοι τώρα να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την επόμενη μέρα στη Συρία.
Ο εφιάλτης των Τούρκων είναι να συμφωνήσουν ΗΠΑ και Ρωσία για τη δημιουργία έστω κι ενός κουτσουρεμένου κουρδικού κράτους, ως «αντάλλαγμα» για τον βαρύ φόρο αίματος που πλήρωσαν οι Κούρδοι στις μάχες τους εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Κάτι τέτοιο φαινόταν απίθανο ως ένα σημείο, όμως η ιδέα αρχίζει να ωριμάζει, ξέχωρα από το γεγονός ότι οι Κούρδοι πια έχουν πάθει κι έχουν μάθει, δεν μπορούν εύκολα να καταθέσουν τα όπλα και να υπαχθούν σε ένα καθεστώς που δεν τους εξασφαλίζει στοιχειώδεις ελευθερίες.
Οι αόριστες υποσχέσεις
Όταν έγινε η αμερικάνικη επέμβαση στο Ιράκ, οι Κούρδοι πήραν τα όπλα και απελευθέρωσαν μόνοι τους τις περιοχές, όπου αποτελούν την πλειοψηφία. Η περιοχή της Μοσούλης με τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου ήταν ούτως ή άλλως «μήλο της έριδας» για πολλά συμφέροντα. Για να μην τραβήξουν το σχοινί τόσο πολύ, ώστε να σπάσει, οι Κούρδοι δέχτηκαν να μείνουν στο Ιράκ ως αυτόνομη περιοχή, πιστεύοντας σε αόριστες υποσχέσεις και υπονοούμενα ότι «οι εθνικοί πόθοι τους θα δικαιωθούν».
Πέρασαν 15 χρόνια από τότε και δεν υπήρξε καμία πρόοδος. Αντίθετα, οι κουρδικές περιοχές γνώρισαν την κατοχή και την θηριωδία των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους κι έμειναν για χρόνια απροστάτευτες, μέχρι που οι ίδιοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν και πάλι στα όπλα.
Οι Κούρδοι της Συρίας υποτίθεται ότι θα καθίσουν να μιλήσουν για ένα πολυεθνικό κράτος, χωρισμένο σε περιοχές όπου οι ίδιοι θα κάνουν κουμάντο σε πολλά, αλλά όχι σε όλα. Θα το δεχτούν; Μοιάζει πολύ δύσκολο. Οι γείτονές τους στο Ιράκ μοιάζουν έτοιμοι να τους ακολουθήσουν «συγκολλώντας» τις δικές τους επαρχίες με τη συριακή αυτόνομη περιοχή. Το μόνο που θέλουν είναι ένα πράσινο φως, ώστε να ξεκινήσουν οι διαδικασίες.
Τα τουρκικά ΜΜΕ
Οι Τούρκοι προφανώς δεν εισέβαλλαν στην Αφρίν μόνο για τους λόγους που επικαλούνται. Θέλουν να δείξουν σε όλους ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτούν τέτοια εξέλιξη, που προφανώς ανοίγει την όρεξη και στην γερή κουρδική κοινότητα εντός των συνόρων της. Η δυστυχία γι’ αυτούς είναι ότι η εισβολή δεν «παίζει» δυνατά στη διεθνή ειδησεογραφία, και η αρχική ορμή έχει αντικατασταθεί από διαρκώς διογκούμενους «κακούς» αριθμούς για νεκρούς και τραυματίες, με ελάχιστη πρόοδο στην κατάληψη της πόλης. Τα ελεγχόμενα τουρκικά ΜΜΕ, τα οποία πανηγύριζαν στην αρχή, το έριξαν τώρα στον «ηρωισμό» των στρατιωτών. Και από κάποιες ανεξάρτητες πηγές όλο και πληθαίνουν οι φωτογραφίες με φέρετρα στρατιωτών, σκεπασμένα με την τουρκική σημαία, να επιστρέφουν στην πατρίδα\
Το Αιγαίο, αντίθετα, είναι προσφιλές πεδίο αντιπαράθεσης. Με το που έγινε ο εμβολισμός του ελληνικού πλοίου αμέσως ξεκίνησε ένα διπλωματικό παιχνίδι. Ο Αμερικάνος υπουργός εξωτερικών πήγε στην Άγκυρα και μίλησε κατ’ ιδίαν με τον Ερντογάν, χωρίς μάλιστα να χρησιμοποιήσει μεταφραστή ή σημειωτή (ό,τι είπαν, δηλαδή, μπορεί να μείνει μεταξύ τους, δεν υπάρχει επίσημη καταγραφή). Το ζήτημα είναι κατά πόσο οι Αμερικάνοι έχουν σκοπό να τηρήσουν την υπόσχεσή τους στους Κούρδους αυτή τη φορά ή θα τους αφήσουν και πάλι στη μοίρα τους, προκειμένου να μην δυσαρεστήσουν τον Ρετζέπ εφέντη…
ανάλυση του ΑΡΓΥΡΗ ΠΑΓΑΡΤΑΝΗ
HARRDOG
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου