Είμαι εφημεριδάς. Μεγάλωσα με εφημερίδες παντού μέσα στο σπίτι, με έναν αδελφό ο οποίος μου έδινε να ζωγραφίσω σε δημοσιογραφικό χαρτί τις πρώτες μου μουτζούρες και γράμματα.
Η πρώτη μου δουλειά, για να βγάλω ένα χαρτζιλίκι ήταν κλητηράκι στη Γνώμη του Πόπωτα τον Ιούλιο του ’83, ετών 15. Την επόμενη χρονιά έζησα για δυό καλοκαιρινούς μήνες, πάλι από το… ευαίσθητο πόστο του κλητήρα, τη γέννηση και το θάνατο μιας εφημερίδας, της «Ρωμιοσύνης». Ήταν μια αυτοδιαχειριστική προσπάθεια μερικών δημοσιογράφων για ένα φύλλο χωρίς εκδότη, η οποία βρήκε μπροστά της, εκτός της εκδοτικής απειρίας, τον πόλεμο των εκδοτών αλλά και του Κώστα Λαλιώτη που κατακεραύνωνε τότε από την Eξόρμηση: «Kάψτε τους, κλάψτε τους, απομονώστε τους». Κάτι που λίγο ως πολύ έγινε καθώς η εφημερίδα έκλεισε λίγο μετά με την… ισχνή για τότε κυκλοφορία των 15-16 χιλιάδων φύλλων σε Αθήνα – Πειραιά.
Είτε στην πρωινή βάρδια με τα γέλια, τη χαλαρότητα, το φλερτ (των «μεγάλων», εγώ… μάθαινα) και τις ιστορίες που έλεγαν οι ρεπόρτερ, είτε στη βραδινή με τα μπινελίκια των υλατζήδων, το άγχος..
και την τρεχάλα να πάνε τα χειρόγραφα στη «φωτοσύνθεση» ώστε να προλάβουμε τους χρόνους του τυπογραφείου, αλλά και τις μεταμεσονύκτιες «ζυμώσεις» στην Φωκίωνως Νέγρη μετά το κλείσιμο όπου παρεισφρούσα κι εγώ , οι μέρες αυτές με σημάδεψαν. Το μικρόβιο του χαρτοπολτού των 40 γραμμαρίων είχε κάνει μονόδρομο για εμένα τη δουλειά σε εφημερίδα.
Τυχερός και με το απόλυτο βύσμα και «βασανιστή» μαζί (τον αδελφό μου διευθυντή) άρχισα το ταξίδι ως δόκιμος – και απλήρωτος για 18 μήνες- αστυνομικός ρεπόρτερ στον «Δημοκρατικό Λόγο» στις 26 Μαρτίου του 1986. Το πρώτο κομμάτι μου που «πέρασε» και δημοσιεύτηκε, το πρώτο δίστηλο με το όνομά μου στο τέλος (το έβαλε χωρίς να το ξέρω ο Βορίνας παρότι είχε γράψει αυτός πάνω απο το μισό), το πρώτο ρεπορτάζ μόνος μου (τράβαγε τα μαλλιά του ο Γρηγόρης ο Ρουμπάνης), το πρώτο μου πρωτοσέλιδο (97 φορές μου έσκισε το λίντ της πρώτης ο Γερονικολός), η πρώτη μου απόλυση όταν αρνήθηκα να κάνω ύλη.
Η ύλη που τελικά με κέρδισε κατά κράτος και μου έδειξε τι σημαίνει εφημερίδα. Αγωνία, άγχος, δημιουργία, τσακωμοί και πλάκες. Φωνές και γέλια. Άγρια ξενύχτια ατέλειωτης δουλειάς με λεχμαντζούν από τον Πειραιά στις 4 τη νύχτα και «φρέσκα» φύλλα μόλις βγαίνουν από το φούρνο του τυπογραφείου. Πολύωρες συσκέψεις με άφθονο αλκοόλ, νέοι φίλοι, πολλά φίδια. Εγωισμοί, αναξιοκρατία, καμάρι και περηφάνια, καλάμια άτακτα παρκαρισμένα. Συνεργασία, δικτατορία, μονόστηλα και οκτάστηλα, ρουμπρίκες, υπότιτλοι, βινιέτες, λεζάντες, ράστερ, αρνητικά. Ξεγύρισμα και ξάκρισμα, σαλόνι και γυρίσματα, 4στηλο στα τρία και χρωμογράφος, σελιδοποίηση στο χέρι με κοπίδι, κόλα και ψαλίδι. Το dtp και οι αρτ. Από το Φλώρο στην Eurokinissi και το Flirck. Από το τέλεξ του ΑΠΕ στο amna.gr. Από τους επιμελητές των κειμένων και τους συναδέλφους – εγκυκλοπαίδειες στο google που τα ξέρει όλα. Έρωτες και χωρισμοί, γιάφκες σε φτηνά ταβερνάκια, επιτυχίες και απογοητεύσεις, απολύσεις και νέα συμβόλαια, απομυθοποιήσεις και σεβασμός. Εκλογικές αναμετρήσεις, Χέρφιλντ, Ειδικό δικαστήριο, πόλεμοι, Ίμια, σεισμοί, ναυάγια, 17Ν, 11η Σεπτεμβρίου, γεγονότα που είναι οξυγόνο για το δημοσιογράφο. Γεγονότα στα οποία όλοι θυμούνται την εφημερίδα.
Δούλεψα και στο ραδιόφωνο. Εξαιρετικό μέσο, «ζεστό» και άμεσο, σε φέρνει κοντά με τον ακροατή. Μου άρεσε, αλλά δε συγκρίνεται ούτε με μισή ώρα σε εφημερίδα. Δούλεψα και στην τηλεόραση σε δελτία ειδήσεων. Το απόλυτο χάλι. Αγραμματοσύνη, ασυνταξία, καλάμια τεράστια και καριέρα από γκομενίτσες που τα μόνα ταλέντα που είχαν να επιδείξουν ήταν σωματικά. Εντάξει, υπήρχαν και κάποιοι δημοσιογράφοι. Δεν έχει καμία σχέση με εφημερίδα ούτε στο είδος δημοσιογραφίας ούτε στα χρήματα. Το μισθό ενός αρχισυντάκτη εφημερίδας τον έχουν στην tv μόνο για το μανικιούρ της παρουσιάστριας.
Είμαι εφημεριδάς. Αν και ενημερώνομαι από το internet και ακούω όλο το πρωί ραδιόφωνο, όλες οι ειδήσεις είναι για μένα φήμες μέχρι να τις δω γραμμένες σε μια εφημερίδα ή αναρτημένες στο site τους. Γιατί; Διότι είναι το μόνο μέσο με τόσες δικλείδες ασφαλείας από την πηγή έως τη δημοσίευση. Ρεπόρτερ, επικεφαλής του ρεπορτάζ, αρχισυντάκτης, υλατζής, διόρθωση, διεύθυνση σύνταξης. Κάποιος θα την δει την πατάτα πριν δημοσιευτεί, εκτός αν είναι επιλογή να δημοσιευτεί η πατάτα.
Είμαι εφημεριδάς, άρα γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα ότι δεν υπάρχει αντικειμενική εφημερίδα. Ακόμα και η λεζάντα ή ο μεσότιτλος σε ένα θέμα, το πού θα το βάλεις, με τι τίτλο και φωτογραφία, όλα ανήκουν στον απολύτως υποκειμενικό τρόπο με τον οποίο η κάθε εφημερίδα αντιμετωπίζει το ίδιο γεγονός, ακόμα και με το ίδιο δημοσιογραφικό κείμενο. Αυτό για εμένα προσθέτει μαγεία στο μέσο.
Είμαι εφημεριδάς και με πονάει η κατά κράτος ήττα της εφημερίδας τόσο από τα νέα μέσα, όσο και από την αυτοκτονική αντίδραση των εκδοτών αλλά και των ανθρώπων του Τύπου στην κρίση. Όταν το μόνο που έχεις να πουλήσεις στον υπερκορεσμένο από καταιγισμό ειδήσεων πολίτη είναι νηφαλιότητα, διασταύρωση και ποιότητα και εσύ το μόνο που κάνεις για να αντέξεις στη φουρτούνα είναι να παραδίδεις το προϊόν σου στο μάρκετινγκ που δολοφόνησε ήδη τα περιοδικά, να «σκοτώνεις» τα ατού σου και να μετατρέπεις τις καλογραμμένες στήλες σου σε άναρχο μπλόγκ όπου ο κάθε πικραμένος γράφει τις ανοησίες του και αντιγράφει το ΑΠΕ, τότε είσαι χαμένος από χέρι.
Είμαι εφημεριδάς και όσο και να λατρεύω τις νέες τεχνολογίες και τις δυνατότητες που προσφέρουν στον πολίτη για ενημέρωση και γνώση, θέλω τυπωμένο το άρθρο για να το «χορτάσω». Θέλω τυπωμένο το ρεπορτάζ για να το «χτενίσω». Θέλω τυπωμένη την είδηση για να τη φιλτράρω.
Είμαι εφημεριδάς, αλλά γνωρίζω ότι είμαι από τους τελευταίους.
Αφορμή για το περίεργο «μνημόσυνο» δεν είναι η επερχόμενη διάλυση της ΕΣΗΕΑ μετά τις απανωτές γκάφες και τις ακατανόητες ενέργειές της τόσο κατά τη διάρκεια της απεργίας για την ΕΡΤ όσο και πιο πρίν, ούτε η ανακοίνωση για το κλείσιμο της τελευταίας εφημερίδας που δούλεψα, της Βραδυνής, από έναν εκδότη που δεν αγάπησε ποτέ την εφημερίδα του και δεν κατάλαβε ποτέ το βάρος του τίτλου που κατείχε.
Αφορμή είναι μια μικρή συνομιλία με το Βιλάκι. Η Βίλυ θα πάει το Σεπτέμβρη στην πρώτη Γυμνασίου. Συζητούσε λοιπόν με την μητέρα της για τους φίλους της με τους οποίους θα είναι σε άλλα τμήματα. Της έλεγε η Κατερίνα να μη στεναχωριέται διότι θα μπορούν να είναι μαζί στα διαλείμματα, αλλά και στις διάφορες δραστηριότητες όπως ομαδικά αθλήματα, θεατρική ομάδα, χορευτικά κτλ που διοργανώνουν οι σύλλογοι γονέων και καθηγητών.
«Θα συμμετέχετε επίσης αν θέλετε και στην έκδοση της σχολικής εφημερίδας» είπε η Κατερίνα προκαλώντας ακαριαία την έκπληξη, το γέλωτα και το χλευασμό από την 12χρονη κόρη μας: «Σιγά να μη βγάλουμε και πάπυρο! Τι λες ρε μαμά, αυτά τα πράγματα είναι αρχαία. Άκου εφημερίδα, κανένα site θα στήσουμε»…
Είμαι εφημεριδάς. Το ίδιο μου το παιδί απεφάνθη:
Είμαι δεινόσαυρος…
Γιάννης Γερονικολός
(το κείμενο μας το έστειλε αναγνώστης - Eχει δημοσιευτεί στο μπλογκ deponaki)
Η πρώτη μου δουλειά, για να βγάλω ένα χαρτζιλίκι ήταν κλητηράκι στη Γνώμη του Πόπωτα τον Ιούλιο του ’83, ετών 15. Την επόμενη χρονιά έζησα για δυό καλοκαιρινούς μήνες, πάλι από το… ευαίσθητο πόστο του κλητήρα, τη γέννηση και το θάνατο μιας εφημερίδας, της «Ρωμιοσύνης». Ήταν μια αυτοδιαχειριστική προσπάθεια μερικών δημοσιογράφων για ένα φύλλο χωρίς εκδότη, η οποία βρήκε μπροστά της, εκτός της εκδοτικής απειρίας, τον πόλεμο των εκδοτών αλλά και του Κώστα Λαλιώτη που κατακεραύνωνε τότε από την Eξόρμηση: «Kάψτε τους, κλάψτε τους, απομονώστε τους». Κάτι που λίγο ως πολύ έγινε καθώς η εφημερίδα έκλεισε λίγο μετά με την… ισχνή για τότε κυκλοφορία των 15-16 χιλιάδων φύλλων σε Αθήνα – Πειραιά.
Είτε στην πρωινή βάρδια με τα γέλια, τη χαλαρότητα, το φλερτ (των «μεγάλων», εγώ… μάθαινα) και τις ιστορίες που έλεγαν οι ρεπόρτερ, είτε στη βραδινή με τα μπινελίκια των υλατζήδων, το άγχος..
και την τρεχάλα να πάνε τα χειρόγραφα στη «φωτοσύνθεση» ώστε να προλάβουμε τους χρόνους του τυπογραφείου, αλλά και τις μεταμεσονύκτιες «ζυμώσεις» στην Φωκίωνως Νέγρη μετά το κλείσιμο όπου παρεισφρούσα κι εγώ , οι μέρες αυτές με σημάδεψαν. Το μικρόβιο του χαρτοπολτού των 40 γραμμαρίων είχε κάνει μονόδρομο για εμένα τη δουλειά σε εφημερίδα.
Τυχερός και με το απόλυτο βύσμα και «βασανιστή» μαζί (τον αδελφό μου διευθυντή) άρχισα το ταξίδι ως δόκιμος – και απλήρωτος για 18 μήνες- αστυνομικός ρεπόρτερ στον «Δημοκρατικό Λόγο» στις 26 Μαρτίου του 1986. Το πρώτο κομμάτι μου που «πέρασε» και δημοσιεύτηκε, το πρώτο δίστηλο με το όνομά μου στο τέλος (το έβαλε χωρίς να το ξέρω ο Βορίνας παρότι είχε γράψει αυτός πάνω απο το μισό), το πρώτο ρεπορτάζ μόνος μου (τράβαγε τα μαλλιά του ο Γρηγόρης ο Ρουμπάνης), το πρώτο μου πρωτοσέλιδο (97 φορές μου έσκισε το λίντ της πρώτης ο Γερονικολός), η πρώτη μου απόλυση όταν αρνήθηκα να κάνω ύλη.
Η ύλη που τελικά με κέρδισε κατά κράτος και μου έδειξε τι σημαίνει εφημερίδα. Αγωνία, άγχος, δημιουργία, τσακωμοί και πλάκες. Φωνές και γέλια. Άγρια ξενύχτια ατέλειωτης δουλειάς με λεχμαντζούν από τον Πειραιά στις 4 τη νύχτα και «φρέσκα» φύλλα μόλις βγαίνουν από το φούρνο του τυπογραφείου. Πολύωρες συσκέψεις με άφθονο αλκοόλ, νέοι φίλοι, πολλά φίδια. Εγωισμοί, αναξιοκρατία, καμάρι και περηφάνια, καλάμια άτακτα παρκαρισμένα. Συνεργασία, δικτατορία, μονόστηλα και οκτάστηλα, ρουμπρίκες, υπότιτλοι, βινιέτες, λεζάντες, ράστερ, αρνητικά. Ξεγύρισμα και ξάκρισμα, σαλόνι και γυρίσματα, 4στηλο στα τρία και χρωμογράφος, σελιδοποίηση στο χέρι με κοπίδι, κόλα και ψαλίδι. Το dtp και οι αρτ. Από το Φλώρο στην Eurokinissi και το Flirck. Από το τέλεξ του ΑΠΕ στο amna.gr. Από τους επιμελητές των κειμένων και τους συναδέλφους – εγκυκλοπαίδειες στο google που τα ξέρει όλα. Έρωτες και χωρισμοί, γιάφκες σε φτηνά ταβερνάκια, επιτυχίες και απογοητεύσεις, απολύσεις και νέα συμβόλαια, απομυθοποιήσεις και σεβασμός. Εκλογικές αναμετρήσεις, Χέρφιλντ, Ειδικό δικαστήριο, πόλεμοι, Ίμια, σεισμοί, ναυάγια, 17Ν, 11η Σεπτεμβρίου, γεγονότα που είναι οξυγόνο για το δημοσιογράφο. Γεγονότα στα οποία όλοι θυμούνται την εφημερίδα.
Δούλεψα και στο ραδιόφωνο. Εξαιρετικό μέσο, «ζεστό» και άμεσο, σε φέρνει κοντά με τον ακροατή. Μου άρεσε, αλλά δε συγκρίνεται ούτε με μισή ώρα σε εφημερίδα. Δούλεψα και στην τηλεόραση σε δελτία ειδήσεων. Το απόλυτο χάλι. Αγραμματοσύνη, ασυνταξία, καλάμια τεράστια και καριέρα από γκομενίτσες που τα μόνα ταλέντα που είχαν να επιδείξουν ήταν σωματικά. Εντάξει, υπήρχαν και κάποιοι δημοσιογράφοι. Δεν έχει καμία σχέση με εφημερίδα ούτε στο είδος δημοσιογραφίας ούτε στα χρήματα. Το μισθό ενός αρχισυντάκτη εφημερίδας τον έχουν στην tv μόνο για το μανικιούρ της παρουσιάστριας.
Είμαι εφημεριδάς. Αν και ενημερώνομαι από το internet και ακούω όλο το πρωί ραδιόφωνο, όλες οι ειδήσεις είναι για μένα φήμες μέχρι να τις δω γραμμένες σε μια εφημερίδα ή αναρτημένες στο site τους. Γιατί; Διότι είναι το μόνο μέσο με τόσες δικλείδες ασφαλείας από την πηγή έως τη δημοσίευση. Ρεπόρτερ, επικεφαλής του ρεπορτάζ, αρχισυντάκτης, υλατζής, διόρθωση, διεύθυνση σύνταξης. Κάποιος θα την δει την πατάτα πριν δημοσιευτεί, εκτός αν είναι επιλογή να δημοσιευτεί η πατάτα.
Είμαι εφημεριδάς, άρα γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα ότι δεν υπάρχει αντικειμενική εφημερίδα. Ακόμα και η λεζάντα ή ο μεσότιτλος σε ένα θέμα, το πού θα το βάλεις, με τι τίτλο και φωτογραφία, όλα ανήκουν στον απολύτως υποκειμενικό τρόπο με τον οποίο η κάθε εφημερίδα αντιμετωπίζει το ίδιο γεγονός, ακόμα και με το ίδιο δημοσιογραφικό κείμενο. Αυτό για εμένα προσθέτει μαγεία στο μέσο.
Είμαι εφημεριδάς και με πονάει η κατά κράτος ήττα της εφημερίδας τόσο από τα νέα μέσα, όσο και από την αυτοκτονική αντίδραση των εκδοτών αλλά και των ανθρώπων του Τύπου στην κρίση. Όταν το μόνο που έχεις να πουλήσεις στον υπερκορεσμένο από καταιγισμό ειδήσεων πολίτη είναι νηφαλιότητα, διασταύρωση και ποιότητα και εσύ το μόνο που κάνεις για να αντέξεις στη φουρτούνα είναι να παραδίδεις το προϊόν σου στο μάρκετινγκ που δολοφόνησε ήδη τα περιοδικά, να «σκοτώνεις» τα ατού σου και να μετατρέπεις τις καλογραμμένες στήλες σου σε άναρχο μπλόγκ όπου ο κάθε πικραμένος γράφει τις ανοησίες του και αντιγράφει το ΑΠΕ, τότε είσαι χαμένος από χέρι.
Είμαι εφημεριδάς και όσο και να λατρεύω τις νέες τεχνολογίες και τις δυνατότητες που προσφέρουν στον πολίτη για ενημέρωση και γνώση, θέλω τυπωμένο το άρθρο για να το «χορτάσω». Θέλω τυπωμένο το ρεπορτάζ για να το «χτενίσω». Θέλω τυπωμένη την είδηση για να τη φιλτράρω.
Είμαι εφημεριδάς, αλλά γνωρίζω ότι είμαι από τους τελευταίους.
Αφορμή για το περίεργο «μνημόσυνο» δεν είναι η επερχόμενη διάλυση της ΕΣΗΕΑ μετά τις απανωτές γκάφες και τις ακατανόητες ενέργειές της τόσο κατά τη διάρκεια της απεργίας για την ΕΡΤ όσο και πιο πρίν, ούτε η ανακοίνωση για το κλείσιμο της τελευταίας εφημερίδας που δούλεψα, της Βραδυνής, από έναν εκδότη που δεν αγάπησε ποτέ την εφημερίδα του και δεν κατάλαβε ποτέ το βάρος του τίτλου που κατείχε.
Αφορμή είναι μια μικρή συνομιλία με το Βιλάκι. Η Βίλυ θα πάει το Σεπτέμβρη στην πρώτη Γυμνασίου. Συζητούσε λοιπόν με την μητέρα της για τους φίλους της με τους οποίους θα είναι σε άλλα τμήματα. Της έλεγε η Κατερίνα να μη στεναχωριέται διότι θα μπορούν να είναι μαζί στα διαλείμματα, αλλά και στις διάφορες δραστηριότητες όπως ομαδικά αθλήματα, θεατρική ομάδα, χορευτικά κτλ που διοργανώνουν οι σύλλογοι γονέων και καθηγητών.
«Θα συμμετέχετε επίσης αν θέλετε και στην έκδοση της σχολικής εφημερίδας» είπε η Κατερίνα προκαλώντας ακαριαία την έκπληξη, το γέλωτα και το χλευασμό από την 12χρονη κόρη μας: «Σιγά να μη βγάλουμε και πάπυρο! Τι λες ρε μαμά, αυτά τα πράγματα είναι αρχαία. Άκου εφημερίδα, κανένα site θα στήσουμε»…
Είμαι εφημεριδάς. Το ίδιο μου το παιδί απεφάνθη:
Είμαι δεινόσαυρος…
Γιάννης Γερονικολός
(το κείμενο μας το έστειλε αναγνώστης - Eχει δημοσιευτεί στο μπλογκ deponaki)
zoornalistas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου