Ο Φίρερ Μιχαλολιάκος γράφει με ψευδώνυμο όσα δεν θέλει να ομολογήσει δημόσια. Και τα κείμενά του είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικά εν όψει της δίκης της Χρυσής Αυγής.Πριν από τις συλλήψεις των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής είχαμε αποκαλύψει την ύπαρξη ενός βιβλίου το οποίο σε μεγάλο βαθμό περιλαμβάνει το κρυφό πρόγραμμα της ναζιστικής οργάνωσης. Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Ομάδα Κρούσεως Λόγχη» και το υπογράφει κάποιος Νίκος Εξαρχος. Το περιεχόμενο του βιβλίου είναι ανατριχιαστικό. Πρόκειται για ...ένα πραγματικό «πολιτικό πρόγραμμα» τρομοκρατικής ναζιστικής οργάνωσης, το οποίο είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό για την πραγματική δράση της και τη στρατηγική της για την κατάκτηση της εξουσίας.
Αποκαλύπτουμε σήμερα ότι το όνομα Εξαρχος είναι απλά ψευδώνυμο. Και πίσω απ' αυτό δεν κρύβεται κανένας άλλος παρά ο ίδιος ο Αρχηγός, ο Νίκος Μιχαλολιάκος! Η πληροφορία αυτή είναι βέβαια κοινό μυστικό στο εσωτερικό της οργάνωσης, αλλά μέχρι πολύ πρόσφατα δεν διαθέταμε τα στοιχεία για να το αποδείξουμε.
Ποιος είναι ο Νίκος Εξαρχος
Η ταυτοποίηση του ονόματος Εξαρχος με τον Αρχηγό της Χρυσής Αυγής προκύπτει χωρίς καμιά αμφιβολία από τον συνδυασμό των κειμένων που υπογράφουν αυτοί οι δύο υποτίθεται διαφορετικοί άνθρωποι. Κατ' αρχάς το όνομα Εξαρχος εμφανίζεται κατά καιρούς ως συγγραφέας κειμένων στα έντυπα της οργάνωσης, ενώ ο ίδιος δεν συμμετέχει σε καμιά δημόσια πολιτική δραστηριότητα της οργάνωσης. Είναι ένα πρόσωπο-φάντασμα, τα κείμενα του οποίου όμως έχουν ιδιαίτερη προβολή. Πιο πρόσφατη παρουσία του σημειώνεται στο «θεωρητικό» περιοδικό που εκδίδει η Χρυσή Αυγή με το όνομα «Μαίανδρος» από τον Δεκέμβριο του 2012.
Για το ζήτημα που μας ενδιαφέρει, πρέπει να σημειώσουμε την ιδιαίτερη προβολή που είχε το βιβλίο του Εξαρχου από το 2001 που εκδόθηκε. Διαφήμιση δυσανάλογη σε σχέση με ένα απλό μυθιστόρημα, γραμμένο από κάποιον «άγνωστο». Αλλά ακόμα μεγαλύτερη προβολή είχε ένα δεύτερο βιβλίο του Νίκου Εξαρχου, το οποίο επρόκειτο να εκδοθεί το 2007. Το βιβλίο αυτό άρχισε να διαφημίζεται από το περιοδικό της οργάνωσης το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς. Στο οπισθόφυλλο του τχ. 133 της «Χρυσής Αυγής» (Ιούλιος-Αύγουστος 2007) προβάλλεται το βιβλίο ως εξής: «Κυκλοφορεί σύντομα από τις εκδόσεις Ασκαλών το νέο βιβλίο του Νικολάου Εξαρχου "Adolf Hitler, 1945"». Στο ίδιο τεύχος δημοσιεύεται δισέλιδη προδημοσίευση με τη σημείωση ότι «πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στους επόμενους δύο μήνες». Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι στο εσωτερικό του περιοδικού προβάλλεται διαφορετικό εξώφυλλο του υπό έκδοση βιβλίου, σημάδι ότι ακόμα δεν είχε αποφασιστεί η τελική του μορφή.
Το σίγουρο είναι ότι το περιεχόμενό του θα ήταν σκληρά ναζιστικό. Αλλωστε εκείνη την περίοδο (καλοκαίρι του 2007) η οργάνωση βρισκόταν σε φάση εσωτερικής αναδίπλωσης. Η Χρυσή Αυγή από το συνέδριό της τον Απρίλιο του 2007 είχε υιοθετήσει το σύνθημα «Εναντίον όλων», ενώ ο Μιχαλολιάκος με άρθρο του στην εφημερίδα της οργάνωσης δήλωνε ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να κατέβει στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007, αλλά ούτε καν θα ψηφίσει: «Ψήφισα για πρώτη φορά το 1994 σε ηλικία 37 ετών, γιατί τότε συμμετείχε στις εκλογές η Χρυσή Αυγή και ψήφισα μόνον τις φορές εκείνες που συμμετείχε καθ’ οιονδήποτε τρόπο η Χρυσή Αυγή. Δεν βρίσκω άλλο λόγο για να συμμετέχω στην ψηφοφορία που λαμβάνει χώρα κατά καιρούς στην πατρίδα μας. Οσο περισσότερο περνούν τα χρόνια, μάλιστα, τόσο και περισσότερο "ακραίος" "φασίστας" ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε γίνομαι. Υπάρχει πολιτική πέρα από τις κάλπες του Σεπτεμβρίου του 2007; Βεβαίως και υπάρχει! Εάν κατορθώσουμε να γίνουμε οι οδηγητές της οργής του λαού μας, θα είμαστε οι τελικοί νικητές» (5.9.2007).
Το αντικείμενο του βιβλίου ήταν οι τελευταίες ώρες του Τρίτου Ράιχ και του Αδόλφου Χίτλερ στο πολιορκημένο Βερολίνο του 1945. Σκοπός του ήταν να παρουσιάσει την «Πολιτική Διαθήκη» του Χίτλερ και να εξυμνήσει τον Φίρερ, μέσα από κείμενα του διαβόητου Μάρτιν Μπόρμαν.
Την τελευταία στιγμή, όμως, ο Αρχηγός δείλιασε ή άλλαξε την απόφασή του. Το προαναγγελθέν βιβλίο-ύμνος στον Χίτλερ δεν εκδόθηκε ποτέ. Χωρίς καμιά εξήγηση, οι διαφημίσεις εξαφανίστηκαν από τα επόμενα τεύχη των εντύπων της οργάνωσης. Και ξαφνικά, έναν χρόνο αργότερα, εκδόθηκε ένα άλλο βιβλίο, με συγγραφέα τον Νίκο Μιχαλολιάκο και τίτλο «Από τις στάχτες του Βερολίνου στη... “παγκοσμιοποίηση”» (εκδόσεις Νέα Σπάρτη, όπως είχε μετονομαστεί το εκδοτικό της ναζιστικής οργάνωσης, έχοντας μάλιστα έμβλημα το «NS», παραπέμποντας ευθέως στο γερμανικό Nazionalsozialismus). Αυτό το βιβλίο ενσωμάτωσε όλη τη φιλοχιτλερική μυθολογία για το τέλος του Φίρερ το 1945. Και το σημαντικότερο: όπως αποδεικνύεται από μια απλή αντιπαραβολή με την προδημοσίευση του βιβλίου του Εξαρχου που δεν κυκλοφόρησε ποτέ, το περιεχόμενο αυτών των δύο βιβλίων ταυτίζεται απολύτως. Καταγράφουμε στην τύχη ένα μικρό απόσπασμα κοινό στα δύο βιβλία: «Πιστός στο πνεύμα του Λαού του ο Χίτλερ τίμησε στο ακέραιο τις γραμμένες με αίμα αυτές λέξεις, αποδεικνύοντας πως αυτό που μετρά πάνω απ’ όλα στην Ιστορία είναι το παράδειγμα».
Πρόκειται για την πιο αδιάσειστη απόδειξη ότι πίσω από το όνομα Εξαρχος κρύβεται ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος. Γιατί βέβαια ουδέποτε ο αδιαφιλονίκητος και ισόβιος Αρχηγός της οργάνωσης θα διανοούνταν να αντιγράψει ήδη δημοσιευμένο κείμενο κάποιου άλλου τυχαίου συναγωνιστή του. Εξάλλου ο Μιχαλολιάκος το ομολογεί μόνος του στο βιβλίο τού 2008: «Ο αρχικός σκοπός του βιβλίου αυτού, που είναι το πρώτο στη σειρά Αντι-Ιστορία, ήταν να ασχοληθεί αποκλειστικά και μόνο με το κείμενο της "Πολιτικής Διαθήκης". Μοιραία όμως ξέφυγε από τον σκοπό αυτό, αφού υποχρεωτικά θα έπρεπε να αναζητηθούν τα ιστορικά εκείνα στοιχεία για τα όσα ο Αδόλφος Χίτλερ αναφέρει σχετικά με την περίοδο των ετών 1933-1945».
Το δεύτερο αυτό βιβλίο έχει πιο «ήπια» εξωτερική μορφή από εκείνη που είχε σχεδιαστεί για το αρχικό. Δεν υπάρχει ούτε η λέξη Χίτλερ στο εξώφυλλο ούτε η προσωπογραφία του Φίρερ. Το περιεχόμενο βέβαια παραμένει φανατικά φιλοχιτλερικό. Αλλά φαίνεται ότι η μεταστροφή της οργάνωσης σε πιο «κοινοβουλευτικό» εξωτερικό περίβλημα απαιτούσε τη συγκάλυψη των πιο ακραίων εξωτερικών γνωρισμάτων της. Δεν ξεχνάμε ότι ενώ το 2007 η Χρυσή Αυγή απείχε με τόση «αηδία» (είναι τα λόγια του Αρχηγού) από τις βουλευτικές εκλογές, το 2009 κατέβηκε τόσο στις ευρωπαϊκές (στις 7.6.2009, 23.609 ψήφοι, 0,46%) όσο και τις εθνικές εκλογές (στις 4.10.2009, 19.624 ψήφοι, 0,29%).
Εδώ πάντως δεν μας απασχολεί αυτή η μεταστροφή από το ανοιχτά ναζιστικό 2007 στο κάπως συγκαλυμμένο 2008, όσο το γεγονός πως χάρη σ’ αυτή τη συγκυρία αποκαλύπτεται ότι Εξαρχος και Μιχαλολιάκος είναι το ίδιο πρόσωπο ή τουλάχιστον ο Αρχηγός χρησιμοποιεί και τα δύο ονόματα όταν γράφει τα πονήματά του. Εχοντας δεδομένη την ταυτότητα του συγγραφέα, το μυθιστόρημα «Ομάδα Κρούσεως Λόγχη» που κυκλοφόρησε ο Μιχαλολιάκος το 2001 με το ψευδώνυμο Ν. Εξαρχος παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις.
Το πρόγραμμα της Λόγχης
Ασφαλώς πρόκειται για φαντασιώσεις του Αρχηγού. Ομως ταυτόχρονα περιέχει όλα τα κρυφά πολιτικά μηνύματα τα οποία θα ήθελε να περάσει στους φανατικούς του οπαδούς. Αν το διαβάσει κανείς έχοντας υπόψη τον πραγματικό συγγραφέα, τότε διαπιστώνει όσα η οργάνωση επιχειρεί τόσο καιρό να κρύψει. Πολύτιμες πληροφορίες αντλεί ο αναγνώστης και για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι χρυσαυγίτες τη νομιμότητα, τη δικαιοσύνη και το ενδεχόμενο να τεθεί η οργάνωσή τους εκτός νόμου. Δεν είναι ανάγκη να διαθέτει κανείς μεγάλη φαντασία για να αντιληφθεί τα παρακάτω:
1. Η «Ομάδα Κρούσεως Λόγχη» που αναφέρεται δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ίδια η Χρυσή Αυγή. Περιγράφεται με σαφήνεια μια ημιπαράνομη οργάνωση, με ναζιστικό προσανατολισμό και στρατηγικό στόχο την πολιτική επικράτηση μέσα από συνωμοτικό πραξικόπημα στις Ενοπλες Δυνάμεις.
Για την ταύτιση Λόγχης-Χρυσής Αυγής αρκεί να αναφερθεί ότι ο Εξαρχος-Μιχαλολιάκος έχει φροντίσει να καταγράψει ως ύμνο της πρώτης τον γνωστό ύμνο της δεύτερης. Το πρώτο σχετικό τετράστιχο είναι πανομοιότυπο. Σύμφωνα με το «μυθιστόρημα», ο ύμνος της Λόγχης αρχίζει ως εξής:
«Από του Ολύμπου τη γρανιτένια Οψη / Μέχρι της Κύπρου τη Σκλαβωμένη Γη / Απ’ τη Μεγάλη του ονείρου μας την Πόλη / Ως τη Χειμάρρα που είναι Ελληνική».
Αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρώτο τετράστιχο του ύμνου της Χρυσής Αυγής. Εννοούμε του γνήσιου ύμνου, που κι αυτόν φρόντισαν όπως όπως να τον καλύψουν εν όψει της «κοινοβουλευτικής» στροφής της οργάνωσης. Μοναδική διαφορά είναι ότι η λέξη «Κύπρου» στη χρυσαυγίτικη εκδοχή είναι «Πίνδου». Ο ύμνος αυτός είναι γραμμένος πάνω στο εμβατήριο των χιτλερικών Ταγμάτων Εφόδου, το τραγούδι του Χορστ Βέσελ (Horst-Wessel-Lied), γνωστό και ως «Ορθό το Λάβαρο» (Die Fahne Hoch). Η φράση περιλαμβάνεται και στις δύο χρυσαυγίτικες εκδοχές: «Ψηλά οι Σημαίες», λέει η Λόγχη, «Ορθό το Λάβαρο», η Χρυσή Αυγή. Ας σημειωθεί ότι το εμβατήριο αυτό έγινε και επίσημος ύμνος του γερμανικού ναζιστικού κόμματος, του NSDAP, ενώ από το 1933 που ήρθε στην εξουσία ο Χίτλερ το καθιέρωσε με νόμο και ως επίσημο ύμνο του κράτους, ενώ το 1934 εκδόθηκε διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο οι πολίτες υποχρεούνταν να υψώνουν το δεξί χέρι στον γνωστό χιτλερικό χαιρετισμό, μόλις ακουγόταν ο στίχος Die Fahne Hoch. Πιστό σ’ αυτό το διάταγμα, το κείμενο του Εξαρχου-Μιχαλολιάκου εμφανίζει τα μέλη της Λόγχης να χαιρετούν με το δεξί χέρι υψωμένο καθώς τραγουδούν την εξελληνισμένη παραλλαγή του εμβατηρίου.
2. Το μυθιστόρημα του Εξαρχου-Μιχαλολιάκου δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τη ναζιστική συγκρότηση της Λόγχης-Χρυσής Αυγής. Ο κεντρικός ήρωας που πρωτοεμφανίζεται ως σκληροτράχηλος λοχίας του στρατού σε μονάδα κοντά στα ελληνοτουρκικά σύνορα, ο Αλέξης Πετρίδης, φέρει τατουάζ με τον αγκυλωτό σταυρό στο μπράτσο και από κάτω τις λέξεις «Ζήτω ο θάνατος» (σ. 66). Είναι βέβαια μια ακόμα επιβεβαίωση για την πραγματική σημασία των ναζιστικών συμβόλων στη συγκρότηση της Χρυσής Αυγής. Η αφήγηση αυτή γελοιοποιεί και τους υπερασπιστικούς ισχυρισμούς του Κασιδιάρη, ο οποίος φέρει ακριβώς το ίδιο τατουάζ με τον Αλέξη Πετρίδη, ότι δήθεν πρόκειται για αρχαιοελληνικής έμπνευσης σύμβολο.
Σύμφωνα με το μυθιστόρημα, ο λοχίας οργανώνει μια δολοφονική επίθεση εναντίον Τούρκων στρατιωτών, προκειμένου να εκτονώσει τα εθνικά του απωθημένα. Οταν τον συναντά ύστερα από καιρό ο αφηγητής του βιβλίου, ο Πετρίδης είναι εφοπλιστής και ως τέτοιος αναλαμβάνει τη χρηματοδότηση και την ηγεσία της Λόγχης. Κάθε συνειρμός, δεκτός. Και σ’ αυτή τη συνάντηση γίνεται πάλι αναφορά στο τατουάζ-σύμβολο της σβάστικας.
3. Η συγκρότηση της Λόγχης βασίζεται αρχικά σε διανομή φασιστικών εφημερίδων και μαχαιρώματα των πολιτικών αντιπάλων, μέσω της οργάνωσης «Σοσιαλιστική Πατριωτική Ενωση» (και εδώ ακόμα είναι εμφανής η αναφορά στον εθνικοσοσιαλισμό). Η οργάνωση αυτή τίθεται εκτός νόμου, προφυλακίζονται οι ηγέτες της και έτσι προκύπτει η δολοφονική Λόγχη. Αλλά έχει ενδιαφέρον και η περιγραφή των τύπων που στρατολογεί η Λόγχη-Χρυσή Αυγή. Περιγράφεται μια ομάδα με το όνομα «Νεκροκεφαλή» (άλλη μια αναφορά στο γερμανικό Totenkopf, σύμβολο των Ες Ες, που πολύ συχνά κοσμεί την αμφίεση του Μιχαλολιάκου), την οποία «αποτελούσαν νέα παιδιά, με ξυρισμένα μαλλιά, που φορούσαν μαύρα ρούχα και μια ασημένια νεκροκεφαλή στο πέτο. Προερχόντουσαν κυρίως από τις υποβαθμισμένες συνοικίες της Αθήνας και ήταν όλοι τους λάτρεις ενός μοντέρνου είδους μουσικής που το κατηγορούσανε σαν ρατσιστικό και σατανικό. Κτυπούσαν ξαφνικά εκεί που δεν τους περίμενε κανείς με ρόπαλα του μπέιζμπολ και εξαφανιζόντουσαν πριν προλάβει να επέμβει η αστυνομία. […] Η ομάδα Λόγχη κατόρθωσε και διείσδυσε και μπόρεσε να πάρει από τα νέα αυτά παιδιά, που σερνόντουσαν και κυλιόντουσαν μέσα στο αίμα χωρίς σκοπό, τους καλύτερους, τους πιο γενναίους και πιο σοβαρούς» (σ. 103). Μια αυθεντική ερμηνεία της προσέγγισης της Χρυσής Αυγής στο κίνημα Black Metal και Blood and Honour.
Από την εξιστόρηση δεν λείπει και ένας καταζητούμενος «εγκληματίας φασίστας», ο Τηλέμαχος Καραγεωργίου, τιμητική αναφορά του Εξαρχου-Μιχαλολιάκου στον τότε καταζητούμενο υπαρχηγό του Περίανδρο. Ο Καραγεωργίου εμφανίζεται σε άλλο σημείο να εκφωνεί τον λόγο σε παράνομη σύναξη της Λόγχης με καθαρά χρυσαυγίτικες θέσεις, προκειμένου να δικαιολογήσει την καταφυγή στην πολιτική βία και τα όπλα: «Εχουν καταντήσει τον λαό μας ένα κοπάδι ζώα χωρίς ιδανικά. Σίγουρα θα ήταν καλύτερο και για εμάς ευκολότερο να πετύχουμε στον σκοπό μας χωρίς βία, χωρίς όπλα, με αγώνα πολιτικό. Ομως όλοι γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν μας αφήνουν. Ολες τις εφημερίδες και τους τηλεοπτικούς σταθμούς τις έχουν αγοράσει άνθρωποι των Εβραίων, που κατευθύνουν την κοινή γνώμη εναντίον μας. Εάν τολμήσουμε να πούμε έστω και μία λέξη, αμέσως στήνουν εναντίον μας ψεύτικες κατηγορίες και μας θέτουν στο περιθώριο. […] Σύντροφοι, δεν απέμεινε για εμάς κανένας άλλος δρόμος από τον δρόμο της τιμής και της μάχης» (σ. 90). Ακολούθησε όρκος, σαν κι αυτόν που δίνουν οι χρυσαυγίτες μετά την πρώτη τους δοκιμασία στους «πυρήνες υποδοχής» της οργάνωσης.
4. Η επόμενη φάση προβλέπει τρομοκρατικές δολοφονίες «αντεθνικών» πολιτικών στόχων. Ανάμεσα σ’ αυτούς είναι και ένας δημοσιογράφος, τον οποίο η οργάνωση δολοφονεί και στέλνει την ακόλουθη απειλητική επιστολή-προκήρυξη σε επίλεκτους αποδέκτες για να αναλάβει την ευθύνη της ενέργειας: «Αγαπητέ κύριε, γνωρίζετε ασφαλώς το θλιβερό τέλος του δημοσιογράφου Μάνου Γερμανού. Ο Μάνος Γερμανός σε όλη τη διάρκεια του δημοσιογραφικού του βίου κατασυκοφαντούσε με τον χειρότερο τρόπο την πατρίδα μας, ήταν σκληρός και αμείλικτος εχθρός οποιουδήποτε υπερασπιζότανε ένα εθνικό θέμα. Γνωρίζουμε πως κι εσείς λειτουργείτε και πράττετε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Πρέπει να ξέρετε πως υπάρχουν κάποιοι που σας παρακολουθούν και που δεν λησμονούν αυτά που κάνετε εις βάρος της Ελλάδος» (σ. 128-9).
Με τον ίδιο τρόπο δολοφονούνται όσοι θεωρούνται εχθροί του έθνους. Προηγούνται πέντε έμποροι ναρκωτικών, τους οποίους η Λόγχη εκτελεί και αναλαμβάνει την ευθύνη της δολοφονίας εφόσον πρόκειται περί «υπανθρώπων» (σ. 110) και ακολουθεί ένας τοκογλύφος (σ. 114). Και βέβαια συγκρούσεις με «μαύρους» για τον έλεγχο του κέντρου της πόλης με νεκρούς και τραυματίες.
Αυτά όλα περιλαμβάνονται στο Σχέδιο «Νέμεσις» της οργάνωσης.
5. Τελικά ετοιμάζεται το πραξικόπημα. Σχεδιάζεται ακόμα και εθνική προβοκάτσια (προφανώς στο μοντέλο της Κύπρου το 1974, ή και των Ιμίων που δεν παύει να αποτελεί κομβικό σημείο αναφοράς της οργάνωσης): «Το σχέδιο ήταν απλό. Θα αναζητούσαν την κατάλληλη ευκαιρία, εν ανάγκη και θα την "κατασκεύαζαν". Κάποιο σημαντικό γεγονός που θα είχε να κάνει με την εξωτερική πολιτική, κάποια υποχώρηση σε ένα εθνικό θέμα ή μια πολιτική αναταραχή, θα έπρεπε να υπάρχει ένα τέτοιο κλίμα και τότε οι μαχητές της ομάδας κρούσεως Λόγχη μαζί με κάποιες επίλεκτες δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας θα επιχειρούσαν τη μεγάλη ανατροπή» (σ. 126).
Εχει έρθει πλέον η ώρα να αξιοποιηθούν οι κρυφές επαφές της οργάνωσης με ομοϊδεάτες στον στρατό. Προκειμένου να εξοπλιστεί η Λόγχη, ο Πετρίδης καταφεύγει σε ναζιστές στρατηγούς στη Μόσχα, θυμίζοντας έντονα τις επαφές της Χρυσής Αυγής με τους Ρώσους ακροδεξιούς από τον Ζιρινόφσκι το 1996 μέχρι φέτος τον Ντούγκιν.
6. Το πραξικόπημα τελικά επιχειρείται και είναι επιτυχημένο. «Ημασταν μια χώρα υπό κατοχήν και οι μοναδικοί που δεν μπορούσαν αυτό να το δουν ήταν οι προδότες που μας εξουσίαζαν για λογαριασμό των ξένων. […] Τα πράγματα πηγαίνανε από το κακό στο χειρότερο και αυτό σίγουρα εξυπηρετούσε τα σχέδιά μας» (σ. 149). Τοποθετούνται άνδρες της Λόγχης δίπλα στους μυημένους πραξικοπηματίες του στρατού έτσι ώστε αν δειλιάσουν να τους σκοτώσουν. Και το πραξικόπημα ξεσπά με τη δολοφονία του αρχηγού του Σοσιαλιστικού Κόμματος από τη Λόγχη κατά τη διάρκεια μαζικής συγκέντρωσης στην πλατεία Συντάγματος. Κάτι μεταξύ δολοφονίας Λαμπράκη και Δεκεμβριανών. Ηταν η προβοκάτσια που χρειαζόταν η Λόγχη. Ακολουθεί η ανατίναξη του (προδοτικού ασφαλώς) αρχηγείου στρατού και η έξοδος των φιλοναζιστικών τανκς! Το πραξικόπημα επικρατεί μέσα σε ένα λουτρό αίματος. Την κυβέρνηση της Λόγχης αναγνωρίζουν η Ρωσία και το Ιράν. «Τις επόμενες ημέρες 1.619 κρατούμενοι εκτελέστηκαν. Πολιτικοί, μεγαλο-δημοσιογράφοι, άνθρωποι των κυκλωμάτων, ολόκληρος ο σκληρός πυρήνας της εξουσίας ξεκληρίστηκε» (σ. 163).
Πρόκειται για μια αναλυτική περιγραφή (φουσκωμένη φυσικά) των όσων η ίδια η οργάνωση θεωρεί ότι είχε πετύχει μέχρι το 2001 και όσων ετοίμαζε για τα επόμενα χρόνια. Το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου είναι μια κυνική ομολογία των στόχων και των μεθόδων της οργάνωσης: μαχαιρώματα, βία, ανοιχτή απειλή, δολοφονία εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών, χρηματοδότηση από εφοπλιστές, Και όλα αυτά με την υπογραφή του κ. Εξαρχου, κατά κόσμον Μιχαλολιάκου.
Το δολοφονικό πρότυπο
Δεν είναι βέβαια χρυσαυγίτικη πρωτοτυπία η συγγραφή ακροδεξιού πολιτικού προγράμματος με τη μορφή ενός «μελλοντολογικού» μυθιστορήματος. Στην πραγματικότητα ο Εξαρχος-Μιχαλολιάκος αντιγράφει και μιμείται τον διαβόητο Αμερικανό ακροδεξιό Ουίλιαμ Πιρς (1933-2002), ηγέτη της ρατσιστικής αμερικανικής οργάνωσης National Alliance, ο οποίος συνέγραψε με ψευδώνυμο τα «Ημερολόγια Τέρνερ» το 1978. Το βιβλίο που θεωρείται η βίβλος των ρατσιστών στις ΗΠΑ ενέπνευσε τον Τίμοθι Μακβέι για την πολύνεκρη δολοφονική ανατίναξη του ομοσπονδιακού κτιρίου στο Οκλαχόμα Σίτι το 1995, με 168 θύματα. Και βέβαια, τα «Ημερολόγια» εκδόθηκαν στα ελληνικά από τις εκδόσεις της Χρυσής Αυγής λίγους μήνες αργότερα από το βιβλίο του Εξαρχου. Μάλιστα οι εκδόσεις της οργάνωσης είχαν τότε πάρει το όνομα «Λόγχη», σημάδι ότι ο Μιχαλολιάκος ήθελε να περάσει πάση θυσία το μήνυμα του «Εξαρχου».
Από τα «Ημερολόγια Τέρνερ» εμπνεύστηκε το όνομα και τη δράση της η εγκληματική ρατσιστική οργάνωση The Order στις ΗΠΑ, την οποία υπερασπίζεται η Χρυσή Αυγή με δημοσιεύματά της (βλ. λ.χ., περ. «Αντεπίθεση», τχ. 28, Μάιος-Ιούνιος 2007).
Σημασία έχει το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή είχε καλέσει τον Ουίλιαμ Πιρς για να την ενισχύσει κατά την πιο κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της. Το φθινόπωρο του 1998, και ενώ η οργάνωση είχε ουσιαστικά παραλύσει κάτω από το βάρος της δολοφονικής απόπειρας της φάλαγγας του Περίανδρου με στόχο τρεις αριστερούς συνδικαλιστές νέους, ο Πιρς βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, σε μυστική νεοναζιστική σύναξη για να εμψυχώσει τους ομοϊδεάτες του. Η οργάνωση το παρουσίασε ως «5ο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο των Εθνικιστικών και Κοινωνικών Δυνάμεων», αλλά η διοργάνωσή του ανακοινώθηκε μόνον όταν το αποκάλυψαν δημοσιογραφικές έρευνες. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ που δημοσίευσε η εφημερίδα της οργάνωσης, ο Πιρς «προχώρησε σε μια εκτεταμένη αναφορά των μέσων, με τα οποία πρέπει ο Λευκός άνθρωπος να αντικρίσει τη νέα χιλιετία» και υπενθύμισε ότι «σκοπός μας είναι να φθάσουμε στο φυλετικό πρότυπο του Νίτσε, τον Λευκό Υπεράνθρωπο» (εφ. «Χρυσή Αυγή», 6.11.1998).
Και βέβαια στα έντυπα της οργάνωσης βρίθουν οι θετικές αναφορές για τον Πιρς και τα «Ημερολόγια Τέρνερ», ενώ δεν παρέλειψε να τον υμνήσει με ειδική νεκρολογία (περ. «Αντεπίθεση», τχ. 10, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2002).
Διαβάστε
► Νίκος Εξαρχος
«Ομάδα Κρούσεως Λόγχη»
(εκδ. Ασκαλών, Αθήνα 2001)
Το μυθιστόρημα με το κρυφό πολιτικό πρόγραμμα της Χρυσής Αυγής.
► Αντριου ΜακΝτόναλντ
«Τα Ημερολόγια Τέρνερ»
(εκδ. Λόγχη, Αθήνα 2002)
Το μοντέλο που εν πολλοίς αντέγραψε ο Μιχαλολιάκος.
► Νίκος Μιχαλολιάκος
«Από τις στάχτες του Βερολίνου στην Παγκοσμιοποίηση»
(εκδ. Νέα Σπάρτη, Αθήνα 2008)
Το βιβλίο που επρόκειτο να δημοσιευτεί με το ψευδώνυμο Εξαρχος και τίτλο «Adolf Hitler, 1945».
► John Sutherland
«Higher Man»
(London Review of Books, 22.5.1997)
Παρουσίαση των «Ημερολογίων Τέρνερ» και αναφορά στις δολοφονικές συνέπειες της έκδοσής τους.
Επισκεφτείτε
Ιός
«Η αντιστροφή της μεταπολίτευσης. Ενα πολιτικό σενάριο φρίκης και οι συγγραφείς του»
(«Εφημερίδα των Συντακτών», 21.7.2013)
http://archive.efsyn.gr/?p=77810
Περιλαμβάνονται αναφορές στο μυθιστόρημα του Ν. Εξαρχου, το οποίο έχει γραφεί από τον ίδιο τον Ν. Μιχαλολιάκο.
efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου