Η μονομερής απόφαση που είχε λάβει κατά της συμφωνίας των Πρεσπών η Φ. Γεννηματά εκ μέρους του όλου ΚΙΝ.ΑΛΛ. και οδήγησε στην αποχώρηση του Ποταμιού και τη διάσπαση του φορέα συνιστά επιλογή που...
συνεχίζει να “στοιχειώνει” το πρόσημο του κεντροαριστερού εγχειρήματος.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια ακόμη στρατηγική απόφαση που η ηγεσία έλαβε ερήμην των υπόλοιπων κομμάτων και κινήσεων του ομόσπονδου ΚΙΝ.ΑΛΛ. και η οποία κάνει τον φορέα να μοιάζει με παρακολούθημα της Ν.Δ. και των δικών της επιλογών. Η αμηχανία της Φ. Γεννηματά και του ΠΑΣΟΚ μπροστά στις καταλήψεις μαθητών με αντικείμενο τη συμφωνία ήταν εμφανής από την πρώτη στιγμή.
Θα περίμενε κανείς, ιδιαίτερα όταν είναι ηλίου φαεινότερες οι προσπάθειες και οι ενδείξεις χειραγώγησης των κινητοποιήσεων από τη Χρυσή Αυγή και άλλους ακροδεξιούς θυλάκους, ότι το ΠΑΣΟΚ θα καταδίκαζε άμεσα και απερίφραστα τις μαθητικές διαμαρτυρίες.
Δεν μπορεί να αμφιβάλλει κανείς για τα αντι-ακροδεξιά και αντι-φασιστικά αισθήματα του ΠΑΣΟΚ. Σε αυτή την περίπτωση όμως η Χαρ. Τρικούπη μοιάζει εγκλωβισμένη σε ένα αδιέδοδο που η ίδια δημιούργησε. Το ΠΑΣΟΚ και η ηγεσία του επένδυσαν πολλά στην “πατριωτική” επιλογή εναντίωσης στη συμφωνία, χωρίς να έχει καταφέρει να πείσει ποτέ ότι η απόφαση αυτή δεν ελήφθη ξεκάθαρα με το μικροκομματικό κριτήριο του υπολογισμού του πολιτικού κόστους. Άλλωστε χρησιμοποίησε τα ίδια επιχειρήματα με τη Ν.Δ. και την ίδια ένταση ή ακόμα και μεγαλύτερη σε αυτή τη σύγκρουση με την κυβέρνηση για τη συμφωνία των Πρεσπών.
Μάλιστα το ίδιο το ζήτημα της συμμετοχής στελεχών και βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στο συλλαλητήριο του Συντάγματος τότε απέδειξε αφενός το πρόβλημα που δημιουργεί αυτό το θέμα μέσα στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. (πολλοί ήταν αναφανδόν υπέρ, πολλοί ήτα αναφανδόν κατά) και, αφετέρου, ότι το “φλερτ” με τις “οργισμένες αντιδράσεις” μερίδας πολιτών για την επίτευξη συμφωνίας ήταν συνειδητά και βολικά “μονόφθαλμο”.
Το ΠΑΣΟΚ προσπέρασε το γεγονός ότι μέρος της Πλατείας Συντάγματος είχε κατακλυστεί από την Ακροδεξιά. Όμως δεν το ξεχνάει τώρα, όταν αναφέρεται στην αντιμνημονιακή πλατεία, για να εξισώσει τις τότε κινητοποιήσεις εναντίον της συγκυβέρνησής του με τη Ν.Δ. με την προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να παίξει το δήθεν αντισυστημικό παιχνίδι της.
Καθώς το ΠΑΣΟΚ επένδυσε πολλά κατά της συμφωνίας των Πρεσπών, δεν θα μπορούσε τώρα να πάει κόντρα στο “επίδικο” που εμφανίζουν να έχουν οι μαθητικές καταλήψεις. Συνεχίζει βολικά να παραβλέπει τον ακροδεξιό κίνδυνο που αναδύεται απειλητικά με “ασπίδα” τους μαθητές.
Έπειτα από σειρά ανακοινώσεων που τάσσονταν κατά του “διχασμού” γενικά και με τις λέξεις “Ακροδεξιά” ή “Χρυσή Αυγή” να αποφεύγονται προδίδοντας την αμηχανία της Χαρ. Τρικούπη, η Φ. Γεννηματά κατέληξε στη γραμμή των “ανοιχτών σχολείων”. Αποστασιοποιήθηκε μεν το ΠΑΣΟΚ από τις καταλήψεις, αλλά δεν θα μπορούσε να αποστασιοποιηθεί και από το περιεχόμενό τους, απέναντι στο οποίο αναγκάζεται να είναι πολύ προσεκτικό.
Κατέληξε συνεπώς σε μια ισορροπία αυτονόητη πλην άτολμη και πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Να διαχωρίζει τον “γνήσιο πατριωτισμό” (που εννοεί ότι και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ εκφράζει) από τη “μισαλλοδοξία και τον εθνικισμό” (τον οποίο το ΠΑΣΟΚ με δυσκολία κατονομάζει ποιος τον σπείρει). Έτσι, αντί να καταγγέλλει ευθέως τη Χρυσή Αυγή, επιτέθηκε στην κυβέρνηση, «που όποιον διαφωνεί τον ονομάζει 'ακραίο'».
Νίκος Λιονάκης
πηγή: Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου