Όταν ο ηρωισμός των Ελλήνων θυμίζει Κούγκι και Αρκάδι
του Χρήστου Ξανθάκη
Δεν θυμάμαι τώρα ποιος Εγγλέζος το είχε πει, αλλά είναι από τα πιο έξυπνα αποφθέγματα των τελευταίων ετών. Ότι δηλαδή θέλουμε απ’ τους πολιτικούς να έχουν τα άγχη μας και τις ανησυχίες μας, να διακατέχονται από τα ίδια πάθη με εμάς, να κάνουν τα ίδια λάθη. Κι όταν συμβαίνουν όλα αυτά, τότε γινόμαστε έξαλλοι και έξαλλες. Κι αρχίζει το κατηγορητήριο…
Βλέπε την επίσκεψη του Τσίπρα στις ΗΠΑ. Τα μύρια όσα ηρωικά και επικά ακούστηκαν τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή τις χαιρετούρες και τα χαμόγελα του Αλέξη με τον Ντόνανλντ. Από τα light του τύπου «τα κατάφερε μια χαρά το υπηρετικό προσωπικό» έως τα πιο heavy όπως.. «πρόδωσες την πατρίδα σου και την Αριστερά». Πασπαλισμένα ενδιαμέσως με «φονιάδες των λαών», «ζήτω η 17 Νοέμβρη», «πορεία τώρα στην πρεσβεία» και ολίγους Λένιν, Στάλιν και Μαρξ. Ίσως και Ένγκελς, αν και πλέον δεν είναι της μόδας. Τέτοιο μένος, τέτοιος πόνος και τέτοιος οδυρμός.
Το οποίo θα είχαν νόημα, θα είχαν σαφώς νόημα αν τα γράφανε τίποτις τύποι από τις κορφές της Πίνδου, καβάλα στ’ άλογο και ζωσμένοι στα φυσεκλίκια. Έτοιμοι να το κάνουν Κούγκι το μαγαζί σε πρώτη αφορμή, να το κάνουν Αρκάδι. Εκεί μάλιστα, θα το καταλάβαινα. Όταν ωστόσο οι διαμαρτυρίες και οι οιμωγές προκύπτουν από πλάσματα που αισθάνονται τρόμο ακόμη κι αν ξινίσει η φρουτόκρεμα, τότε κρατάω κι εγώ μικρό καλάθι. Γιατί τότε δεν έχουμε να κάνουμε με ηρωισμό και έπος, έχουμε να κάνουμε με την παλιά, καλά και ακαταμάχητη ελληνική μίρλα. Και γκρίνια και καντήφλα και μουρμούρα και μαγκιά άνευ εξόδων, απ’ αυτές που εξαερώνονται στο πρώτο απειλητικό βλέμμα…
Ας αφήσουμε λοιπόν τις εξυπνάδες και τα τύμπανα του πολέμου και ας πάμε στο δια ταύτα. Και το δια ταύτα λέει ότι κανείς και καμιά δεν ξέρει τι συζητήσανε και τι συμφωνήσανε στην Ουάσινγκτον. Κάτι που το βλέπω πολύ λογικό αυτή την εποχή που μαίνεται ένας ανελέητος πόλεμος ανάμεσα στο «βαθύ κράτος» των Ηνωμένων Πολιτειών και στο οικογενειακό περιβάλλον του Ντόναλντ Τραμπ. Όπου κερδάνε οι πρώτοι για την ώρα, αλλά ουδείς γνωρίζει που θα πάει το ματσάκι και πως θα κάτσει το ζάρι. Άμα ξέρετε εσείς να μου πείτε να το παίξω στο στοίχημα, έχω ανάγκη μεγάλη από λεφτά!
Υπό αυτές τις συνθήκες και φθηνά τη γλυτώσαμε, λέω εγώ. Μέσα στην πίεση που δέχεται ο Τραμπ, μέσα στην κούρασή του (δεν είναι πια και κάνα τεκνό…), μέσα στο δηλητηριώδες τοπίο της αμερικανική πολιτικής και λίγα ήταν αυτά που μας «χρέωσε» για τα F-16. Θα μπορούσε να προσαρτήσει την Κρήτη στην πολιτεία του Τέξας, θα μπορούσε να αφαλοκόψει όλα τα αρσενικά παιδιά μας, θα μπορούσε να χρήσει σουλτάνο της Ελλάδας τον Αλέφαντο, κύριος είδε τι θα μπορούσε να πει. Τον έχει επιβεβαιώσει άλλωστε τον εκκεντρισμό του (για να το πω κομψά…), αρκετές φορές και μπροστά σε πολλά ακροατήρια. Ως εκ τούτου, χαλαρώνουμε, πίνουμε τον καφέ μας στον ήλιο και είμαστε ευτυχείς που δεν συνέβη καμιά κολοσσιαία μπουρδούκλα. Και τα F-16 θα δούμε πότε και αν θα τα πληρώσουμε.
- από το newpost.gr
του Χρήστου Ξανθάκη
Δεν θυμάμαι τώρα ποιος Εγγλέζος το είχε πει, αλλά είναι από τα πιο έξυπνα αποφθέγματα των τελευταίων ετών. Ότι δηλαδή θέλουμε απ’ τους πολιτικούς να έχουν τα άγχη μας και τις ανησυχίες μας, να διακατέχονται από τα ίδια πάθη με εμάς, να κάνουν τα ίδια λάθη. Κι όταν συμβαίνουν όλα αυτά, τότε γινόμαστε έξαλλοι και έξαλλες. Κι αρχίζει το κατηγορητήριο…
Βλέπε την επίσκεψη του Τσίπρα στις ΗΠΑ. Τα μύρια όσα ηρωικά και επικά ακούστηκαν τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή τις χαιρετούρες και τα χαμόγελα του Αλέξη με τον Ντόνανλντ. Από τα light του τύπου «τα κατάφερε μια χαρά το υπηρετικό προσωπικό» έως τα πιο heavy όπως.. «πρόδωσες την πατρίδα σου και την Αριστερά». Πασπαλισμένα ενδιαμέσως με «φονιάδες των λαών», «ζήτω η 17 Νοέμβρη», «πορεία τώρα στην πρεσβεία» και ολίγους Λένιν, Στάλιν και Μαρξ. Ίσως και Ένγκελς, αν και πλέον δεν είναι της μόδας. Τέτοιο μένος, τέτοιος πόνος και τέτοιος οδυρμός.
Το οποίo θα είχαν νόημα, θα είχαν σαφώς νόημα αν τα γράφανε τίποτις τύποι από τις κορφές της Πίνδου, καβάλα στ’ άλογο και ζωσμένοι στα φυσεκλίκια. Έτοιμοι να το κάνουν Κούγκι το μαγαζί σε πρώτη αφορμή, να το κάνουν Αρκάδι. Εκεί μάλιστα, θα το καταλάβαινα. Όταν ωστόσο οι διαμαρτυρίες και οι οιμωγές προκύπτουν από πλάσματα που αισθάνονται τρόμο ακόμη κι αν ξινίσει η φρουτόκρεμα, τότε κρατάω κι εγώ μικρό καλάθι. Γιατί τότε δεν έχουμε να κάνουμε με ηρωισμό και έπος, έχουμε να κάνουμε με την παλιά, καλά και ακαταμάχητη ελληνική μίρλα. Και γκρίνια και καντήφλα και μουρμούρα και μαγκιά άνευ εξόδων, απ’ αυτές που εξαερώνονται στο πρώτο απειλητικό βλέμμα…
Ας αφήσουμε λοιπόν τις εξυπνάδες και τα τύμπανα του πολέμου και ας πάμε στο δια ταύτα. Και το δια ταύτα λέει ότι κανείς και καμιά δεν ξέρει τι συζητήσανε και τι συμφωνήσανε στην Ουάσινγκτον. Κάτι που το βλέπω πολύ λογικό αυτή την εποχή που μαίνεται ένας ανελέητος πόλεμος ανάμεσα στο «βαθύ κράτος» των Ηνωμένων Πολιτειών και στο οικογενειακό περιβάλλον του Ντόναλντ Τραμπ. Όπου κερδάνε οι πρώτοι για την ώρα, αλλά ουδείς γνωρίζει που θα πάει το ματσάκι και πως θα κάτσει το ζάρι. Άμα ξέρετε εσείς να μου πείτε να το παίξω στο στοίχημα, έχω ανάγκη μεγάλη από λεφτά!
Υπό αυτές τις συνθήκες και φθηνά τη γλυτώσαμε, λέω εγώ. Μέσα στην πίεση που δέχεται ο Τραμπ, μέσα στην κούρασή του (δεν είναι πια και κάνα τεκνό…), μέσα στο δηλητηριώδες τοπίο της αμερικανική πολιτικής και λίγα ήταν αυτά που μας «χρέωσε» για τα F-16. Θα μπορούσε να προσαρτήσει την Κρήτη στην πολιτεία του Τέξας, θα μπορούσε να αφαλοκόψει όλα τα αρσενικά παιδιά μας, θα μπορούσε να χρήσει σουλτάνο της Ελλάδας τον Αλέφαντο, κύριος είδε τι θα μπορούσε να πει. Τον έχει επιβεβαιώσει άλλωστε τον εκκεντρισμό του (για να το πω κομψά…), αρκετές φορές και μπροστά σε πολλά ακροατήρια. Ως εκ τούτου, χαλαρώνουμε, πίνουμε τον καφέ μας στον ήλιο και είμαστε ευτυχείς που δεν συνέβη καμιά κολοσσιαία μπουρδούκλα. Και τα F-16 θα δούμε πότε και αν θα τα πληρώσουμε.
- από το newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου