Να, μία, κάπως... «σικέ» ερώτηση: ο χαρακτηρισμός «ατάλαντος» π.χ. για έναν καλλιτέχνη είναι «αξιολογική κρίση» ή «γεγονός»; Μα ακόμα κι αν κάποιοι ψιθυρίζουν μεταξύ τους πώς είναι γεγονός, πρόκειται ασφαλώς για «αξιολογική κρίση».
Της Ναταλί Χατζηαντωνίου
Μπορείς λοιπόν να... μηνύσεις κάποιον επειδή έγραψε ότι είσαι «ατάλαντος»; Μπορείς να τον μηνύσεις για «εξύβριση» (και όχι για «συκοφαντική δυσφήμιση» που αποκλείεται στην περίπτωση των αξιολογικών κρίσεων) αλλά φοβάμαι ότι, όταν το κάνεις, επικυρώνεις μ΄ ένα τρόπο τη θεωρία ότι, σε ό,τι σε αφορά, το «ατάλαντος» είναι γεγονός και όχι άποψη. Τελικώς δηλαδή κάνεις μήνυση γιατί φοβάσαι ότι είναι γεγονός ότι είσαι ατάλαντος. Διότι αν πάλι είσαι πραγματικά ταλαντούχος και έχεις πείσει πολλούς γι αυτό, τότε αφήνεις αυτόν που σε χαρακτήρισε «ατάλαντο» να εκτεθεί… Φαντάζεσαι π.χ. πώς θα υποδεχόταν η πλειονότητα των αναγνωστών και θεατρόφιλων ένα άρθρο που θα χαρακτήριζε «ατάλαντη» τη Λούλα Αναγνωστάκη; Ασφαλώς καγχάζοντας για τον ανόητο αρθρογράφο.
Να μία ακόμα ερώτηση: ας υποθέσουμε ότι το δικαστήριο σε δικαιώνει. Θα καταδεχθείς τη δια δικαστηρίου επιβεβλημένη «συγγνώμη» του αντιδίκου σου επειδή σε είχε πει «ατάλαντο»; Θα του επιβάλεις δηλαδή δια δικαστικής απόφασης το «ταλέντο» σου; Μα αυτό μοιάζει περισσότερο με... κλύσμα, παρά με δικαίωση, πολλώ δε μάλλον με καλλιτεχνική δικαίωση….
Και να και μία τρίτη ερώτηση: όταν είσαι συγγραφέας, έχεις συνεπώς δημόσιο λόγο, δεν υπερασπίζεσαι εκ των πραγμάτων την «ελευθερία της έκφρασης»; Την υπερασπίζεσαι ασφαλώς σε ό,τι σε αφορά. Στη δική σου περίπτωση μάλιστα όχι μόνον την υπερασπίζεσαι αλλά της…γαμάς το κέρατο. Διότι κάθε τόσο βγαίνεις σε διάφορες δημόσιες πλατφόρμες -στο Facebook κυρίως- και «στολίζεις» με…αξιολογικές κρίσεις, πολύ-πολύ χοντροκομμένες ή και πολύ-πολύ χυδαίες, όποιον και ό,τι σε ενοχλεί στο δημόσιο βίο σου. Τραμπουκίζεις και η διαδικτυακή σου περσόνα χαίρεται όταν παρορμητικά πληκτρολογεί βρισιές…. λιμανιού. Και μετά εσύ γίνεσαι ξαφνικά του… σαλονιού και ενοχλείσαι όταν μία άλλη διαδικτυακή περσόνα (με υπογραφή π.χ. Lennin Kravitz) γράφει υποτιμητικά για εσένα; Και γράφει όχι βέβαια ότι θα σου ανοίξει το κεφάλι με λοστό (όπως έχεις γράψει εσύ).
Τι έγραψε λοιπόν ο αρθρογράφος που χρησιμοποιεί το προσωνύμιο Lennin Kravitz και εξόργισε το Θανάση Χειμωνά (ναι περί αυτού πρόκειται όπως ήδη θα καταλάβατε); Τι έγραψε και εξόργισε τόσο τον τελευταίο ώστε α) να καταφύγει στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος αναζητώντας την πραγματική ταυτότητα του αρθρογράφου και, β), να τον μηνύει;
Τον Ιούνιο λοιπόν στην ιστοσελίδα viewtag.gr o «Lennin Kravitz» δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Kiss my ass, κυρ- συγγραφέα!» στο οποίο περιέγραφε το φαινόμενο της εμφάνισης ενός σχετικά νέου είδους «λογοτεχνών» που «είναι ομοτράπεζοι των ανθρώπων της εξουσίας, είναι οι ίδιοι με έναν τρόπο εξουσία, έχουν "φίλους" (με την έννοια του φίλου που σιχαίνεσαι να φαντάζεσαι), έχουν τον τρόπο, έχουν πολλά απωθημένα και – ορισμένοι απ’ αυτούς – αν κάτι δεν έχουν είναι ταλέντο». Και μετά, έμπλεος ειρωνείας, κατονόμασε ορισμένους που κατά την άποψή του διαθέτουν αυτά τα χαρακτηριστικά: Τον Τάκη Θεοδωρόπουλο («Ο τύπος που αγαπάει το ρόλο της στραβωμένης συμπεθέρας…»). Τον Χρήστο Χωμενίδη («Η πιο σουρεάλ περίπτωση(..) είναι ο που παθαίνει καθ’ εκάστην κρίση μεγαλείου»). Τον Πέτρο Τατσόπουλο («Ο άρχοντας της τεστοστερόνης» που «είναι σταθερός στις πολιτικές του θέσεις»). Και τον Θανάση Χειμωνά για τον οποίο έγραψε ότι: «Δικαιωματικά ο Θανασάκης παίρνει τον τίτλο του πιο ατάλαντου απ’ όλους. Δεν νομίζω ότι του συνέβη ποτέ να έγραψε μια πρόταση, έστω και τριών λέξεων και να την βρήκε κάποιος ενδιαφέρουσα. Έστω και συγγενής του. Κατά τη διάρκεια της σύλληψης του το DNA των ταλαντούχων συγγενών του έτρεξε προς άγνωστη κατεύθυνση. Νεοπασόκος που παλιμπαιδίζει, βρίζει γιατί πιστεύει ότι έτσι δείχνει "άνδρας", νοιώθει προχώ και λίγο μπίτνικ όταν μας λέει ότι γαμεί στα μπουρδέλα και πώς τρώει στα MacDonald’s. Ποζεριά που ταιριάζει μόνο σε συμπλεγματικό 16χρονο και ήταν φυσικό να βρει στέγη στη λατρεμένη πασοκάρα».
Όλους αυτούς τους περιέγραφε στον επίλογο του άρθρου του ως «ένα κλαμπ ανθρώπων που είναι τελειωμένοι ελιτιστές, με κολλητιλίκια δεξιά κι αριστερά, που δεν είναι δημοσιογράφοι, αλλά αρθρογραφούν, που δεν είναι πολιτικοί, αλλά πολιτεύονται, που δεν θέλουν να δηλώνουν ότι είναι "ένας από μας", αλλά δεν είναι. Είναι οι αυλικοί των εξουσιών, οι γελωτοποιοί τους, οι διασκεδαστές τους». Μάλιστα. Εξαιρετικά σκληρά λόγια (το αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα είναι θέμα προσωπικής άποψης κι εδώ δεν θα επαναλάβουμε τη δική μας, μια που την έχουμε συχνά διατυπώσει εντός και εκτός e-tetRadio).
Δεν είναι φυσικά ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία σκληρή άποψη που εισπράττουν άνθρωποι οι οποίοι εκτίθενται δημοσίως. Το πρώτο μάθημα της δημόσιας έκθεσης είναι αυτό: Θα ρθει κι εσένα η ώρα σου. Το γνωρίζουμε όλοι. Και οι δημοσιογράφοι που έχουμε σχεδόν άπαντες εισπράξει ακόμα και προσωπικές επιθέσεις-κρίσεις για κάτι που γράψαμε. Μερικές μάλιστα επιθέσεις μπορεί να είναι και κάτω από τη ζώνη, άδικες, χυδαίες, «μηνύσιμες» (θυμάσαι Θανάση;) Τι κάναμε; Είτε απαντήσαμε δημοσίως χρησιμοποιώντας το προνόμιο του δημοσίου βήματος και ασκώντας το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Είτε σιωπήσαμε απαξιώντας.
Σε κάθε περίπτωση οι περισσότεροι που ασκούν εμπράκτως και δημοσίως το γράφειν και συγγράφειν γνωρίζουν ότι η «ελεύθερη έκφραση» της άποψης είναι ένα αγαθό που δεν έχει μόνο οφέλη, έχει και τεράστιες ευθύνες και υποχρεώσεις. Βασική ευθύνη κάποιου που θέλει μάλιστα να δηλώνει συγγραφέας είναι να τη σέβεται, να τη διαφυλάσσει ως κόρην οφθαλμού και να ανέχεται και την αρνητική για τον ίδιο όψη της όταν έρθει η σειρά του - που θα έρθει…
Ο Θανάσης Χειμωνάς ασκεί απόλυτα την ελευθερία της έκφρασής του. Όταν όμως έρχεται η σειρά του να εισπράξει κριτική, αντιδρά ακριβώς όπως υπαινίσσεται με δεύτερο σχετικό δημοσίευμά του στο viewtag.gr o Lennin Kravitz αφού μηνύθηκε από τον Χειμωνά: Σαν κακομαθημένο δεκάχρονο που επειδή του ρίξανε μία ξυλιά στα πισινά, απειλεί ότι θα το πει στο μπάρμπα του που είναι αστυνομικός!
Οι απόψεις βέβαια δεν αλλάζουν με δικαστικές αποφάσεις. Αντιθέτως τέτοιοι χειρισμοί ενισχύουν τις απόψεις. Και δυστυχώς ο Θανάσης Χειμωνάς είναι εγκλωβισμένος σ΄ ένα παιχνίδι με τον εαυτό του. Ενισχύει μονίμως την άποψη και την εικόνα που δίνει η ιντερνετική του περσόνα και όχι η λογοτεχνική του γραφίδα. Χαρακτηριστικός και εντελώς αληθινός ο διάλογος δύο φίλων όταν έσκασε η είδηση για τη «μήνυση που έφαγε ο Lennin Kravitz από κάποιον απ΄ όσους αναφέρονταν στο άρθρο»:
- Ρε συ ποιος από τους τέσσερις που αναφέρονται έκανε μήνυση στον Lennin Kravitz;
- Δεν ξέρω αλλά να σου πω κάτι; Βάζω τώρα στοίχημα -και ό,τι θέλεις- ότι είναι ο Χειμωνάς!
e-tetradio
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου