Η διαχρονική φρίκη στον Τύπο!

Εν αρχή το αυγό και η κότα: ο Τύπος διαμορφώνει τις φτηνές και κανιβαλικές ορέξεις τού αναγνωστικού κοινού ή το κοινό τραβάει από το μανίκι τον Τύπο και τον σέρνει; Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από τους...
πρώτους ανθρώπους που μπήκαν στο διαμέρισμα του Ασλάνη μετά τον θάνατό του, και προφανώς πουλήθηκαν προς δημοσίευση, προκάλεσαν οργή. Δεν αμφιβάλλω ότι ανάμεσα στους εξοργισμένους ήταν πολλοί που καταναλώνουν καθημερινά ασύλληπτες ποσότητες δημοσιογραφικών αποβλήτων. Και το κάνουν με βουλιμία. +/- Δείτε τη συνέχεια

Αλλά ο φαρισαϊσμός, η υποκρισία, η προκάτ οργή («τώρα θυμώνω») είναι γραμμένη στα ανθρώπινα χρωμοσώματα. Δεν μένω εκεί. Μένω στη σχέση Τύπου-αναγνώστη που είναι αμφίδρομη. Θυμάμαι πριν από χρόνια σε ανάλυση ιταλικού περιοδικού υπήρχε το κατασταλαγμένο συμπέρασμα: από τη μια μεριά του αγωγού με τα βοθρολύματα, έγραφε, βρίσκεται ο κίτρινος δημοσιογράφος και από την άλλη ξερογλείφεται ως την τελευταία σταγόνα ο πειναλέος καταναλωτής αναγνωσμάτων. Ο αναγνώστης, ο θεατής και ο ακροατής διψούν για πραγματικό αίμα κι όχι κινηματογραφική κέτσαπ.

Τη δεκαετία του ΄80 ο Αλέκος Φιλιππόπουλος (κορυφαίος εφημεριδάνθρωπος που άλλαξε τη μορφή, τον τρόπο γραψίματος και τον προσανατολισμό των εφημερίδων) είχε δημοσιεύσει μεγάλη φωτογραφία, σε όλο το πλάτος της πρώτης σελίδας τού «Έθνους», που απεικόνιζε το τεμαχισμένο και «συναρμολογημένο» πτώμα μιας δύστυχης κοπέλες στον πάγκο του νεκροτομείου. Φρίκη!

Όμως με τις φωνές οργής εξακοντίστηκε εκείνη τη μέρα και η κυκλοφορία τής εφημερίδας. Όπως έγινε προχθές με τα κοπάδια των χρηστών τού ίντερνετ που πληκτρολογούσαν μανιωδώς για να βρουν και να καταναλώσουν οπουδήποτε τις φωτογραφίες τού νεκρού Ασλάνη και οι οποίες στο μεταξύ είχαν κατεβεί από το σάιτ μετά τις αντιδράσεις. Ή όπως έγινε γύρω στα 1990 όταν πέθανε από ανακοπή μπροστά στην κάμερα της κρατικής τηλεόρασης δημοσιογράφος παρουσιαστής εκπομπής.

Τότε έκαναν χαϊλάιτ τον θάνατο ενός ανθρώπου – την πιο προσωπική, την πιο ιδιωτική, την πιο ιερή στιγμή του. Πρόβαλαν και ξαναπρόβαλλαν τα μονταρισμένα συμπυκνωμένα δευτερόλεπτα της κατάρρευσής του ώσπου να χορτάσει το φιλοθεάμων κοινό από live θανατικό. Ο θάνατος είχε γίνει θέαμα!

Διον. Βραϊμάκης

(Το άρθρο δημοσιεύεται στη Live Sport)

http://harddog-sport.blogspot.gr/2013/08/blog-post_31.html