Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ3 αποδεικνύουν
στην πράξη ότι το «μαύρο» κενό που έχει αφήσει πίσω της η κυβέρνηση με
την πραξικοπηματική απόφαση της 11ης Ιουνίου να κλείσει την ΕΡΤ, δεν
καλύπτεται από κανένα ψευδεπίγραφο «μεταβατικό»
ή «μόνιμο» σχήμα τύπου ΔΤ. Αυτό που ενοχλούσε ήταν οι...
ανεξάρτητες φωνές, ο τολμηρός αντίλογος στον μονόλογο της εξουσίας. Αυτό που ενοχλούσε ήταν η ίδια η ουσία της ζητούμενης πραγματικής δημοκρατίας και του πολιτισμού. Έτσι, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ3, αποφάσισαν να απαντήσουν στη βαρβαρότητα με πολιτισμό. Και το κάνουν απολύτως επιτυχημένα (και) μέσα από τις θερινές τους προβολές. Αριστουργηματικές ταινίες, σε μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα σε μια μισογεμάτη πόλη, στον πεζόδρομο μπροστά στο κτίριο της αυτοδιαχειριζόμενης ραδιοφωνίας της ΕΡΤ3 (102FM, 9.58FM, Τρίτο πρόγραμμα-Βραχέα), δίνουν εναλλακτική πνοή κι ανάσα σε μια γειτονιά της καρδιάς της Θεσσαλονίκης όπου απλώνεται η ηθική της κονσέρβας και του σούπερ-μάρκετ αξιών και συνειδήσεων, στέλνοντας το μήνυμα που επιμένουν πεισματικά να υπενθυμίζουν οι εργαζόμενοι: «Είμαστε ακόμα ζωντανοί». Κρατάνε έτσι ψηλά τη σημαία της αντίστασης εν μέσω θέρους, περιμένοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους να στηρίξουν μέρα με την ημέρα το εγχείρημά τους: το δικαίωμά τους να προτάσσουν την αξιοπρέπεια από το να παραδίδονται στη χαμέρπεια των παζαριών με τα χαρτιά προς υπογραφή της εξουσίας. Ο Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας Τζώρτζ Μπέρναρντ Σω (1856-1950) είχε πει ότι «Η ζωή δεν είναι ένα κερί που σβήνει γρήγορα, αλλά ένα είδος υπέροχου δαυλού, που κατάφερα να πιάσω έστω και για μια στιγμή και θέλω να τον κάνω να φωτίσει όσο
πιο δυνατά γίνεται, πριν τόνε παραδώσω στις επόμενες γενιές». Πέρα
από το καθημερινό ραδιοφωνικό πρόγραμμα, τις περιφρουρήσεις και τις
εκδηλώσεις στη Ραδιοφωνία και την Τηλεόραση της ΕΡΤ3, αυτό που θα μείνει
αχαρτογράφητο από την κυβέρνηση είναι οι καρδιές που ζέσταναν, οι
φιλίες που επαναπροσδιορίστηκαν, οι συνάδελφοι που τόλμησαν να βγουν
κάτω από τις ιδεολογικές τους ομπρέλες και να αφεθούν σε μια καθάρια,
λυτρωτική βροχή αυθεντικών συναισθημάτων. Μετά την 11η Ιουνίου 2013,
τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Για κανέναν. Η κυριότερη αναμέτρηση των
περισσοτέρων, ήταν με τον ίδιο τους τον εαυτό. Άλλοι λύγισαν, άλλοι
άντεξαν. Όσοι άντεξαν, έχουν ήδη νικήσει. Και όταν κερδίζεις τη μάχη με
τον εαυτό σου, τότε είναι σχεδόν βέβαιη και η νίκη για τον κοινό σκοπό. Γιάννης Γκίρμπας
Ακολουθεί ANΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από www.ertopen.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου