Αν δεν υπήρχε ο Ντόναλντ Ταμπ, ο κορυφαίος της λεκτικής βαναυσότητας, ο Ταγίπ Ερντογάν θα κατατοχύρωνε άνετα τα πρωτεία της άξεστης πολιτικής συμπεριφοράς...
Δίχως δεύτερη σκέψη, μεταφέρει ατόφιο στη διεθνή σκηνή το ύφος και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί στη χώρα του, εναντίον όσων αντιμάχονται το ήκιστα δημοκρατικό καθεστώς του. Από κοντά οι υπουργοί του, ταπεινές φωτοκόπιες του, επίσης με αγροίκο στυλ. Πιθανόν τη ρητορική του Ερντογάν την παροξύνει το παράπονο ότι δεν αναγνωρίζεται παγκοσμίως το διαμέτρημά του, αφού πολλά δείχνουν πως αισθάνεται μέλος της τριάδας των μειζόνων: Τραμπ, Πούτιν, Ερντογάν, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Κατόπιν αυτού, λογικό είναι να πιστεύει ότι ανήκει σε μια άλλη τριάδα, εσωτερική: Μωάμεθ ο Πορθητής, Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, Ερντογάν ο Θριαμβευτής {...}
** Απόσπασμα από το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή της Τρίτης. Τίτλος του «Η λεκτική βαναυσότητα σαν μέθοδος διπλωματίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου