Αχ αυτή η μαγική αύρα των εορτών

Το πρόσεξα την περασμένη εβδομάδα. Ισως ήταν και η πρώτη φορά που το παρατηρούσα και κάποιο ρόλο πρέπει να έπαιξε, για να το προσέξω, η συχνότητα της επανάληψης: τέσσερις άνθρωποι -δύο άντρες, δύο γυναίκες. Γνωστοί όλοι τους, εξ όψεως και από τις καλημέρες που αλλάζουμε, καιρό τώρα, τα πρωινά του Υμηττού· να το πω έτσι, και υπογραμμισμένο, μιας και, μετά από τόσα χρόνια, δεκαετίες, έχουν πια τα περπατήματά μου στον Υμηττό γίνει... τίτλος...


 Την περασμένη εβδομάδα λοιπόν, την Πέμπτη συγκεκριμένα, είχαν και οι τέσσερις, διακριτική μεν, επιθυμία δε, να το πάνε το πράγμα και λίγο παραπέρα· πέρα από τα συνηθισμένα της κάθε μέρας: «καλημέρα!» και «πώς είστε;» και «βροχερός ο καιρός σήμερα...».

Σαν να θέλανε, αυτό που λέμε «και λίγη κουβεντούλα παραπάνω»· φέρ’ ειπείν: από πού έρχομαι (πού μένω δηλαδή: ενεός ή στο Παγκράτι; που τα κάνω και τα δύο...) ή, αν θα πάω κάπου για τις γιορτές ή θα τις περάσω στην Αθήνα... και άλλα. Δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες.


Σημασία έχει ότι οι άνθρωποι ήθελαν μια γνωριμία πέραν της καλημέρας. Αναγνωρίζεις έναν άνθρωπο που τον καλημερίζεις κάθε μέρα, στη βόλτα ή στο λεωφορείο... Τον γνωρίζεις; Ε, νομίζω ότι την περασμένη εβδομάδα κατάλαβα πως αυτή είναι η κρυφή μαγεία, η μυστική αύρα που αποπνέουν οι μεγάλες γιορτές: Να θέλεις να ανοιχτείς στον άλλον. Να τον γνωρίσεις. Δεν κρατάει πολύ, αλλά είναι καλό και δυνατό. Σαν τα υπόγεια ρεύματα...

Ξέρετε, τα μεγαλύτερα υποθαλάσσια κύματα στον κόσμο εντοπίζονται στον πορθμό Λουζόν∙ στενή λωρίδα θάλασσας που χωρίζει τις Φιλιππίνες από την Ταϊβάν και συνδέει τον Ειρηνικό με τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Δεν τα βλέπει κανείς, αλλά φτάνουν σε ύψος και ουρανοξύστη! Καλές Γιορτές!
efsyn