Παλιοί κιμπάρηδες εκδότες

Γράφει ο Διονύσης Βραϊμάκης* 

Οι εφημερίδες αυξάνονται και πληθύνονται σε μια εποχή που οι κυκλοφορίες τους μειώνονται και εξαχνώνονται σαν τους κομήτες που μπαίνουν στην ατμόσφαιρα. Τους τελευταίους επτά μήνες βρέθηκαν σε τροχιά έξι πολιτικά φύλλα: Το Documento, οι Ειδήσεις, η Ελευθερία τού Τύπου, η Ελευθερία στην Ενημέρωση (έκλεισε), η Κυριακάτικη Εφημερίδα, η Νέα Σελίδα. Μια  καταιγίδα από δημοσιογραφικό χαρτί πέφτει στον άνυδρο κυκλοφοριακά τόπο, αλλά δεν τον φρεσκάρει –είναι σαν να ποτίζει το μάρμαρο...

Σήμερα, με την επανέκδοση του Sportime, μιας εφημερίδας που έκανε επανάσταση στον αθλητικό Τύπο (και αυτό δεν είναι υπερβολή), ο αριθμός των ημερήσιων αθλητικών φύλλων φτάνει στα δέκα. Φυσικά αριθμώντας στη δεκάδα και το Goal, που δεν έχει πεθάνει, δεν έχει αποκαθηλωθεί.. από τους εν ενεργεία τίτλους. Και ας βρίσκεται σε συνθήκες ασφυξίας, στις οποίες το οδήγησε με περίσσεια φροντίδα ο εκδότης του.
Σκέφτομαι (και αυτό δεν είναι παρελθοντολαγνεία) τον Χρυσό Αιώνα του Τύπου. Την εποχή που οι εφημερίδες έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Τότε που ήταν στις πληρωμές τους «τράπεζες», πολύ πριν υποθηκευτούν στις τράπεζες. Εφημερίδες χωρίς αποψιλώσεις στο συντακτικό τους προσωπικό. Και με τους εκδότες κιμπάρηδες. Με τα γραφεία τους γεμάτα από δημοσιογράφους. Ανθρώπινα μελίσσια που έβγαζαν ειδήσεις, ρεπορτάζ, έρευνες, απόψεις.
Μοιάζει με αστικό μύθο, αλλά πιθανότατα δεν είναι, αυτό που μου έλεγαν παλιότεροι συνάδελφοι. Ότι δηλαδή, παλιά, στις αποστολές τού Δημοσιογραφικοί Οργανισμού Λαμπράκη, εντός και εκτός Ελλάδας, οι απεσταλμένοι δημοσιογράφοι ήταν υποχρεωμένοι να καταλύουν στα καλύτερα ξενοδοχεία της πόλης, αντάξια του κύρους τού Συγκροτήματος.
Πριν από (όχι πολλές) δεκαετίες τα εκδοτικά κτίρια είχαν κόσμο, κίνηση, ζωή. Το παλιό, το προδικτατορικό, Έθνος τής οδού Κολοκοτρώνη, το νέο τού Χαλανδρίου, η Απογευματινή τής οδού Φειδίου, η Ελευθεροτυπία τής Μίνωος, η Βραδυνή τής Πειραιώς, ακόμα και η γηραλέα Εστία τής πλατείας Κολοκοτρώνη, στην οδό Ανθίμου Γαζή, έσφυζαν από ζωή συντακτών και επισκεπτών. Όπως ακριβώς έσφυζε και η Καθημερινή στην οδό Σωκράτους, με γεμάτους ορόφους από καλοπληρωμένους εργαζόμενους, που οποιαδήποτε στιγμή τής μέρας και της νύχτας εύρισκαν ένα ανοικτό κυλικείο, με μισθοδοτούμενο υπάλληλο, που πρόσφερε δωρεάν καφέ. Σήμερα τα μαγαζιά του Τύπου, από βαριές βιομηχανίες έχουν γίνει οικοτεχνίες. Με προσωπικό στο «όριο». Και με εκδότες σφιχτοχέρηδες –κάποιες φορές μπαταχτσήδες– χρεωμένους και με χρεωμένο από την απληρωσιά προσωπικό.
Σήμερα, επιτυχημένη έκδοση δεν είναι αυτή που θα έχει απήχηση και γκελ στο κοινό. Είναι αυτή που γεμίζει τις σελίδες της (κάποιες απλώς τις μπαζώνουν με λέξεις, γράμματα και φωτογραφίες) έχοντας το λιγότερο δυνατό κόσμο. Και από εκεί και πέρα ό,τι ψαρέψει κυκλοφοριακά σε μια λίμνη αναγνωστών που συνεχώς ρηχαίνει.
Αυτά, τα σαββατιάτικα και μη αθλητικά. Καλή τύχη στις νέες εκδοτικές προσπάθειες, καλή δύναμη στις παλιές.

*Το κείμενο του Διονύση Βραϊμάκη δημοσιεύεται και στη Live Sport του Σαββάτου με τίτλο «Παλιοί κιμπάρηδες εκδότες και καταιγίδα εφημερίδων»

harddog-sport