Τις καλοκαιρινές νύχτες του τέλους, τον συναντούσαμε σ' εκείνο το γωνιακό τραπεζάκι του ήσυχου πεζόδρομου, στις παρυφές του Παγκρατίου. Καθόταν έως ότου τα μεσάνυχτα φλερτάριζαν τις πρώτες πρωινές ώρες. Με τις νεανικές παρέες του συνήθως, τραγουδιστές κυρίως, φίλους, συνεργάτες. Μιλούσε χαμηλά, διακριτικά, ευγενικά, και ήταν πάντα ωραίος. Φτάνει να γνώριζε ο παρείσακτος θαμών να διακρίνει. Τότε πραγματικά ήταν ωραίος και ακμαίος και ερωτικός. Κάποιες βραδιές τύχαινε στην παρέα ο Νίκος Γκάτσος. Ήταν οι μόνες που ανέβαινε ο τόνος. Μπορούσε τότε ακόμα κι ο παρείσακτος θαμών να ακούσει δύο τρεις λέξεις και ν' αντικρίσει το χαμόγελο του Μάνου, αέρινο, γλυκό και μελαγχολικό, σαν χάδι τρυφερού πατέρα...
Μία νύχτα ο Μάνος χάθηκε – μόνο το τραπεζάκι έμεινε. Με τις τέσσερις πάνινες πολυθρόνες γύρω – γύρω. Και το ανθοδοχείο με τις φρέσκιες ανεμώνες μάταια να τον περιμένει...
****************
Εμείς που μεγαλώσαμε στις γειτονιές του φεγγαριού, ευλογημένοι από εύνοιες μοίρες – να γεννηθούμε σε εποχές που ο πόλεμος είχε κοπάσει προ καιρού, γαλουχηθήκαμε με φυσικούς χυμούς ζωής. Και αποκοιμηθήκαμε τις πιο αθώες νύχτες μας με το Θείο νανούρισμα ενός Αρχάγγελου Έρωτα:
Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη η ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι...
********************
Αργότερα, παιδιά της ζωής, λάβαμε απ' τον Μάνο τα πιο ωραία δώρα. Και τα γευτήκαμε αργά, νωχελικά. ιδανικά, με τις ηδονικές αισθήσεις των εφήβων. Κι ακόμη αργότερα, καθώς η αρχέτυπη σοφία του Έλληνα ανεδύθη μέσα απ' τις εμπειρίες και τη γνώση, ο Μάνος Χατζιδάκις έγινε για μας το μέτρο της ζωής. Το μέτρο της ευαισθησίας, του λόγου του ελληνικού, του ήθους, του πολιτισμού, της ρώμης της πνευματικής, της τόλμης, του αληθινού ανδρισμού...
Μας λείπει, βέβαια, μα η απουσία του ανάλαφρη, ως παρούσα είναι. Μιλώ για μας που τον γνωρίσαμε από απόσταση, υπό μορφήν Αγγέλου. Για μας λοιπόν είναι παρών – κι ας λείπει: Ως Άγγελος ιδανικός του μέτρου της ζωής μας..
Νίκος Τσαγκρής, 15-6-1996
(Από τη συλλογή χρονογραφημάτων
υπό τον τίτλο Εγώ, Εμείς, Αυτοί είμαστε, Εκδόσεις Καστανιώτης)
- από το facebook του Νίκου Τσαγκρή
Μία νύχτα ο Μάνος χάθηκε – μόνο το τραπεζάκι έμεινε. Με τις τέσσερις πάνινες πολυθρόνες γύρω – γύρω. Και το ανθοδοχείο με τις φρέσκιες ανεμώνες μάταια να τον περιμένει...
****************
Εμείς που μεγαλώσαμε στις γειτονιές του φεγγαριού, ευλογημένοι από εύνοιες μοίρες – να γεννηθούμε σε εποχές που ο πόλεμος είχε κοπάσει προ καιρού, γαλουχηθήκαμε με φυσικούς χυμούς ζωής. Και αποκοιμηθήκαμε τις πιο αθώες νύχτες μας με το Θείο νανούρισμα ενός Αρχάγγελου Έρωτα:
Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη η ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι...
********************
Αργότερα, παιδιά της ζωής, λάβαμε απ' τον Μάνο τα πιο ωραία δώρα. Και τα γευτήκαμε αργά, νωχελικά. ιδανικά, με τις ηδονικές αισθήσεις των εφήβων. Κι ακόμη αργότερα, καθώς η αρχέτυπη σοφία του Έλληνα ανεδύθη μέσα απ' τις εμπειρίες και τη γνώση, ο Μάνος Χατζιδάκις έγινε για μας το μέτρο της ζωής. Το μέτρο της ευαισθησίας, του λόγου του ελληνικού, του ήθους, του πολιτισμού, της ρώμης της πνευματικής, της τόλμης, του αληθινού ανδρισμού...
Μας λείπει, βέβαια, μα η απουσία του ανάλαφρη, ως παρούσα είναι. Μιλώ για μας που τον γνωρίσαμε από απόσταση, υπό μορφήν Αγγέλου. Για μας λοιπόν είναι παρών – κι ας λείπει: Ως Άγγελος ιδανικός του μέτρου της ζωής μας..
Νίκος Τσαγκρής, 15-6-1996
(Από τη συλλογή χρονογραφημάτων
υπό τον τίτλο Εγώ, Εμείς, Αυτοί είμαστε, Εκδόσεις Καστανιώτης)
- από το facebook του Νίκου Τσαγκρή
zoornalistas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου